พริกกะเกลือ

ตอนที่ 9

**หมอนุดลยอมรับกับตัวเองว่าชอบทรงวาด  และต้องการได้เธอมาเป็นแฟน  วันนี้พอคนไข้ที่มาทำฟันหมด  หมอก็ปิดคลินิกและมาหาทรงวาดที่สวนอาหารของเธอ  สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันที่ซุ้มริมน้ำ

ทรงวาด : คุณบูรฉัตรไม่มาเที่ยวอีกเหรอคะ

นุดล : เขากลับกรุงเทพไปแล้วครับ

ทรงวาด : เหรอคะมิน่าวันนี้คุณหมอถึงได้มาคนเดียว

นุดล : ทำไมล่ะครับ  คุณวาดไม่อยากให้ผมมาคนเดียวหรือ

ทรงวาด : เปล่าค่ะ

นุดล : ผมมาคนเดียวจะได้มีโอกาสคุยกับคุณวาดตามลำพังไง

***หมอพูดยิ้มในตาเชื่อม ทรงวาดเขินจนแก้มแดง

ทรงวาด : วาดเป็นคนคุยไม่สนุกนะคะ

นุดล : ใครบอกผมชอบฟังคุณไม่ว่าจะเรื่องอะไร  ผมฟังสนุกทั้งนั้น

ทรงวาด : คุณหมอก็พูดเกินไป

นุดล : ผมพูดจริงๆ

ทรงวาด : ไม่เอาแล้วค่ะ  คุณหมอจะทานอะไรเพิ่มไหมเดี๋ยววาดไปเอามาให้

นุดล : ไม่แล้วผมอิ่มที่สุดแล้ว

ทรงวาด : อิ่มอะไรกันคะ  คุณหมอเพิ่งสั่งผลไม้แค่จานเดียว

นุดล : อิ่มอกอิ่มใจ  แค่ได้เห็นหน้าคุณผมก็กินอะไรไม่ลงแล้ว

ทรงวาด : คุณหมอ

***ทรงวาดหลบสายตาที่เขามองเธออย่างไม่ปิดบังความรู้สึก  หญิงสาวเฉไฉมองเมินไปทางอื่น  หากแต่ในใจพองโตอย่างเป็นสุข  ที่เธอรู้ว่าหมอนุดลมีใจต่อเธอ  เหมือนที่เธอก็แอบมีใจต่อเขา  ความรักของทั้งคู่เริ่มแย้มบานตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นมา

***นันดาสอนไลลาให้พับนกตัวเล็กๆใส่โหล  แก้วตาถือจานใส่ขนมเดินเข้ามาหาลูกสาว

แก้วตา : ทำอะไรลูก

นันดา : อ๋อสอนไลลาพับนกค่ะแม่

แก้วตา : พับทำไม  แม่เห็นหนูพับเอาไว้เยอะแยะไปหมดแล้ว

นันดา : พับเอาไว้ให้เป็นของขวัญเพื่อนๆค่ะ  เวลามีเทศกาลหรือวันเกิด

แก้วตา : โถลูกจะพับให้เพื่อน  แล้วมันจะคุ้มกันเหรอที่มานั่งพับกว่าจะได้แต่ละโหล

นันดา : คุ้มสิคะ  อีกอย่างของพวกนี้เป็นของที่ทำด้วยความตั้งใจมันมีคุณค่ากว่าการซื้ออะไรให้ซะอีก  เพื่อนเขาได้ไปเขาก็ภูมิใจ

แก้วตา : หนูเข้าใจคิดนะ

นันดา : สมัยนี้หาอะไรที่มาจากการตั้งใจยากเย็นเต็มที  อะไรก็ถือเอาแต่ความสะดวกและเงินทองไปหมด

แก้วตา : แม่เพิ่งรู้นะว่าลูกของแม่เป็นคนจริงจังและละเอียดอ่อนกับความรู้สึก

นันดา : ก็นันรักเพื่อนนี่คะ  นันก็อยากให้ความจริงใจกับเพื่อน  ซึ่งมันก็แสดงออกจากสิ่งที่นันทำ

***แก้วตาอึ้งและกังวลในความรู้สึกเรื่องของเสริม  นันดามองแม่อย่างสงสัย

นันดา : แม่คะ

แก้วตา  :  จ๊ะ

นันดา : นันว่าแม่เหมือนไม่ค่อยสบายใจพ่อก็เหมือนกัน  มองนันแปลกๆ

แก้วตา : ไม่มีนี่จ๊ะ  พ่อเขาห่วงหนูน่ะสิ

นันดา : ห่วงนันทำไม  นันก็เรียนจบแล้ว  แล้วก็กลับมาอยู่กับพ่อกับแม่  เอ่อ....แม่คะ  นันจะขอไปกรุงเทพซักสองสามวัน

แก้วตา : ไปทำไมหรือ

นันดา : ไปช่วยคนกำลังเดือดร้อนหน่อยค่ะ

แก้วตา :  ใคร  ใครกำลังเดือดร้อน

นันดา : เพื่อนค่ะ  เขากำลังเดือดร้อนมาก  ต้องการให้นันไปช่วยเขา

แก้วตา : ช่วยเรื่องอะไรไหนบอแม่มาซิ

นันดา : ช่วยไปเป็นแฟนให้เขาหน่อย

แก้วตา : ตายจริง

นันดา : ยังไม่ตายค่ะแม่

แก้วตา : นี่พูดอะไรทำเป็นเล่นไป  เราน่ะโตเป็นสาวแล้วนะ

นันดา : ก็ใช่นันโตเป็นสาวแล้ว  แล้วก็สวยด้วย

แก้วตา : ยายนันนี่อย่ามัวแต่พูดเล่น  เราจะไปช่วยอะไรเพื่อน

นันดา : ก็ช่วยเป็นแฟน  นันพูดจริงๆ

แก้วตา : อะไรแม่ฟังแล้วไม่เข้าหู

นันดา : ไม่เข้าหูอะไรแม่ก็ได้ยินอยู่

แก้วตา : นี่  ยายนัน

นันดา : ค่ะๆ  นันไม่แหย่แม่แล้ว  แต่นันจะไปสมอ้างเป็นแฟนให้เพื่อนจริงๆนะคะ

แก้วตา : เพื่อนคนไหนถึงให้เราช่วยเขาพิลึกอย่างนี้

นันดา : ก็บูรไงคะ

แก้วตา : ตาบูร  อ๋อ  ที่มานี่  มาขอให้เราเป็นแฟนเขาหรือไง

นันดา : โธ่แม่  แม่ไม่เข้าใจหรอกนันกับบูรยังไงก็เป็นแฟนกันไม่ได้  นันรักบูรไม่ลงหรอกค่ะ  ไม่คิดจะรักด้วย

แก้วตา : แล้วยังไง

นันดา : ก็พ่อของบูรน่ะซี่  จะให้บูรหมั้นและแต่งงานกับคนที่เขาหาให้  บูรไม่อยากแต่งก็เลยให้นันไปอ้างตัวเป็นแฟนให้หน่อย

แก้วตา : อ้อดีนะ  เข้าใจเล่น  แล้วใครเสียเราน่ะที่เสีย

นันดา : ไม่เป็นไรนะคะ   ก็แค่อ้างตัวชั่วคราว   นะคะนันขอตัวไปกรุงเทพ

แก้วตา : ไปบอกพ่อเขาก่อน

นันดา : ค่ะแล้วนันจะบอกพ่อ  แม่เห็นหรือยังว่านันน่ะรักเพื่อนและรักษาสัญญากับเพื่อนแค่ไหน

แก้วตา : สัญญาอะไร

นันดา : ก็สัญญาว่านันจะไปช่วยเป็นแฟนกำมะลอให้บูรนะซีคะ

***นันดาไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่เธอกำลังพูดมันตอกย้ำความรู้สึกของแก้วตามากแค่ไหน  เพราะเธอกำลังอยู่ระหว่างการรักษาสัญญาหรือว่าจะเป็นคนผิดสัญญา

***เสริมมาหาชินและแก้วตาอีกครั้ง  เพื่อมาขอคำตอบเรื่องสัญญาที่เคยมีต่อกัน  ชินกับแก้วตาอึดอัดจนพูดไม่ออก

เสริม : ข้าคงมาสร้างความลำบากใจให้กับแกใช่ไหมวะชิน

ชิน : เฮ้ย  ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก  เพียงแต่

เสริม : ความจริงข้าไม่น่าจะมาพูดถึงไอ้สัญญิงสัญญานั่นเพราะเวลามันผ่านมานาน  ความเจ็บปวดอะไรมันก็เจือจางลงไปแล้ว

ชิน : เสริม  แกอย่าพูดยังงั้นซิวะ  สัญญาก็คือสัญญาข้ากับแก้วไม่เคยลืม

แก้วตา : ใช่  แก้วไม่เคยลืมจริงๆ ยังจำมันได้เสมอ

เสริม : ถ้าเช่นนั้นแกก็คงจะรังเกียจลูกข้าที่มัน...

ชิน : เปล่าๆๆ รังเกียจรังเกิดอะไรไม่มี

***ชินรีบพูด

เสริม : ถ้ารังเกียจก็ไม่รังเกียจ  สัญญาก็ไม่เคยลืมอย่างนั้นแกกับแก้วก็ยอมยกลูกสาวให้กับเจ้ารุจน์ลูกข้าใช่ไหม

***เสริมถามนัยน์ตาเป็นประกาย  ชินกับแก้วตาอึกอักพูดไม่ออก

ชิน : เอ่อ....

เสริม : ถ้าแกยอมยกลูกสาวให้ลูกชายข้านะ  ข้าจะทูนหัวให้สิ้น  สินสอดทองหมั้นเท่าไหร่จะไม่เกี่ยงเลย

ชิน : คือ...

เสริม : เป็นอันว่าแกกับแก้วยอม อย่างนั้นข้าจะกลับไปแล้วรีบหาเถ้าแก่ที่มีชื่อเสียงมาจัดการสู่ขอให้มันเป็นเรื่องเป็นราวแล้วแกจะเรียกเท่าไหร่ไม่ต้องเกรงใจเลยนะเพื่อน

***เสริมรีบตัดบทมัดมือชกและรีบลากลับ  ชินกับแก้วตาถึงกับลมจับทำอะไรไม่ได้  เสริมกลับไปแล้วพักใหญ่  ทั้งคู่ถึงได้ตั้งสติแล้วปรึกษากัน

แก้วตา : ทำยังไงคุณ  เสริมเขาคิดว่าเรายกยายนันให้เขาแล้ว

ชิน : จะทำยังไงล่ะ  คุณก็เห็นผมพูดออกซะที่ไหน  มันเล่นพูดฝ่ายเดียว

แก้วตา : ตายแน่ๆ  ถ้ายายนันรู้นี่จะทำยังไงเรื่องมันไปกันใหญ่แล้วนะ

ชิน : แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง  คุณเองก็พูดไม่ออกเหมือนกับผม

แก้วตา : นี่เราจะต้องให้ลูกแต่งงานกับคนที่แกไม่ได้เลือกเองหรือคะ

ชิน : ไม่รู้สิ  ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

แก้วตา : โธ่เอ้ย  เพราะเราแท้ๆ ลูกถึงต้องมารับกรรม

***ในขณะที่สองผัวเมียกำลังเครียดสุดขีด  เสริมก็เอาข่าวดีมาบอกลูกชายจนถึงไร่ส้มของเขา

 เหมรุจน์ : พ่อ....เข้ามาทำไมร้อนจนจะสุก

เสริม : ก็เข้ามาหาแกน่ะสิ

เหมรุจน์ : เข้ามาหาผม  เดี๋ยวผมก็กลับบ้าน  จะต้องมาทำไม

เสริม:  จะไปรู้เรอะ  เดี๋ยวแกเกิดไม่กลับพ่อก็คอยเงกซิ

เหมรุจน์ : ไม่กลับแล้วจะไปไหนล่ะ

เสริม : ไปไหน  แกไปไหนอยู่เรื่อยๆล่ะ

เหมรุจน์ : ไม่ไปไหนหรอกพ่อวันนี้ผมเหนื่อย  ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียเสร็จแล้วก็กลับบ้านนอน

เสริม : เหนื่อยเรอะ  แล้วจะฟังข่าวดีไหวไหม

เหมรุจน์ : ข่าวดี  ข่าวดีอะไร

เสริม : ก็แกเคี่ยวเชิญให้พ่อไปทำอะไรให้แกล่ะ

***เหมรุจน์ตาเป็นประกาย

เหมรุจน์ :  พ่อหมายความว่า

เสริม : เออ  พ่อไปพูดกับอาชินอาแก้วของเอ็งมาแล้ว

เหมรุจน์ :  เขายอมยกนันดาให้ผมใช่ไหม

เสริม : ก็ยอมน่ะสิ ไม่ยอมแล้วพ่อจะเอาข่าวดีอะไรมาบอกแกล่ะ

เหมรุจน์ : ฮะ... เสร็จฉันล่ะยายตัวดี

เสริม : อะไรว้ะ  ใครเสร็จแก

เหมรุจน์ : เปล่า

เสริม : เปล่าอะไรก็ได้ยินแกพูดอยู่

เหมรุจน์ : ก็เสร็จสิ้นกระบวนการขอลูกสาวเขาน่ะ

เสริม : เสร็จอะไร  ยังโว้ยต้องหาเถ้าแก่ไปเจรจาเป็นทางการอีกครั้ง  แล้วค่อยนัดวันหมั้นหมายนัดวันแต่ง

เหมรุจน์ : พ่อจัดการไปเลยนะ  ถึงวันแต่งเมื่อไหร่ผมจะตั้งใจเป็นเจ้าบ่าวให้เต็มที่

เสริม : แล้วแกจะไม่ช่วยพ่อจัดการอะไรเลยเรอะ

เหมรุจน์ :  จะต้องช่วยอะไรล่ะ  ผมไม่มีหน้าที่อะไรนี่

เสริม : นี่แกพูดอย่างนี้ได้ยังไงวะ  แต่งงานแกนะไม่ใช่แต่งงานพ่อ

เหมรุจน์ :  ก็ใช่แต่งงานผม

เสริม : ไอ้เจ้ารุจน์  พ่อว่ามันชักไม่ได้การแล้วมั้ง  ถ้าแกไม่ดูดีดูดำพ่อไม่จัดการอะไรให้แกทั้งนั้นทั้งหมดยกเลิก

เหมรุจน์ : ได้ไงพ่อผมไม่ยอมหรอก

เสริม : ไม่ยอมแกก็ต้องจัดการเอง

เหมรุจน์ :  นะพ่อ  พ่อน่ะเป็นผู้ใหญ่รู้อะไรต่ออะไร  พ่อช่วยจัดการให้ผมนะ

เสริม : แกนี่มันทำตัวไม่รู้จักโต  บางเรื่องพ่อช่วยได้พ่อช่วยแต่บางเรื่องแกต้องจัดการเอง

เหมรุจน์ : ก็ได้  จะให้ผมทำอะไรมั่ง  ก็บอกมาก็แล้วกัน

เสริม : ดูมันพูดซิ  มันน่าไหม  ไอ้ลูกคนนี้

***เหมรุจน์ลำพองใจสุดๆทีนี้ล่ะเขาได้เป็นผู้ชนะนันดาชนิดหล่อนไม่มีวันกลับมาเอาชนะเขาได้อีกเลยตลอดชีวิต

 ........................................................................................

  

ตอนที่  10

***เหมรุจน์กระหยิ่มยิ้มย่องไปฉลองความสำเร็จที่เขาสามารถจะเอาชนะนันดาได้กับสุดาดวงโดยที่สุดาดวงไม่รู้เรื่องอะไรเลย

สุดาดวง : วันนี้ท่าทางรุจน์มีความสุขจังนะคะ

เหมรุจน์ : เหรอ  ท่าทางผมบอกยังไงล่ะ

สุดาดวง : ก็รุจน์นั่งยิ้มอยู่ตลอด  มีอะไรพิเศษรึเปล่าคะ

เหมรุจน์ : จะมีอะไรมีคุณอยู่ใกล้ๆก็วิเศษที่สุดแล้ว

สุดาดวง : ปากหวาน  นี่จะบอกอะไรให้นะพ่อกับแม่ของดวงน่ะเริ่มบ่นแล้ว

เหมรุจน์ : บ่นเรื่องอะไร

สุดาดวง : ก็เรื่องดวงเป็นแฟนกับรุจน์น่ะซีคะ  พ่อบอกว่าไม่สบายใจที่เห็นดวงไปไหนมาไหนกับรุจน์บ่อยๆ

เหมรุจน์ : ทำไมล่ะ  คนเป็นแฟนกันไปไหนมาไหนด้วยกันไม่เห็นจะเป็นเรื่องเสียหายอะไรนี่นา

สุดาดวง : แต่ดวงไปค้างกับรุจน์แล้วสองสามครั้งพ่อรู้

เหมรุจน์ : ดวงบอกใช่ไหมล่ะว่าไปค้างคืนกับผม

สุดาดวง : ก็แหม  ดวงหายไปทั้งคืนบ่อยๆจะให้ดวงบอกว่าไปนอนบ้านใครล่ะคะ  รุจน์คะยังไงเราหมั้นกันไว้ก่อนดีไหมพ่อกับแม่จะได้ไม่ว่าอะไรดวง  ว่าดวงทำตัวเสียหายให้แกเสียชื่อ

***เหมรุจน์เงียบ  เขาจะหมั้นกับสุดาดวงได้ยังไงในเมื่อเขากำลังจะหมั้นกับนันดาในไม่ช้านี้และอีกอย่างเขาไม่เคยคิดจะแต่งงานกับสุดาดวงเลย  สุดาดวงคลอเคลียเซ้าซี้เหมรุจน์จึงตัดบท

เหมรุจน์ : ให้ผมไปปรึกษากับพ่อของผมก่อนนะเรื่องนี้

สุดาดวง : ทำไมต้องปรึกษาคะ  พ่อของรุจน์ก็รู้อยู่แล้วว่าดวงกับรุจน์น่ะมีอะไรกัน

เหมรุจน์ : ดวงอย่าเร่งรัดผมสิ  มันเหมือนผมถูกบังคับให้ต้องรับผิดชอบนะ

สุดาดวง : รุจน์อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ  ดวงไม่ได้เร่งรัดเพียงแต่อยากให้รุจน์มาหมั้นดวง  ดวงจะได้ไม่อายใครๆว่าเป็นแค่คู่ควงของรุจน์เท่านั้น

***เหมรุจน์ถอนใจอย่างชักจะหงุดหงิด

เหมรุจน์ : กลับบ้านดีกว่านะวันนี้ผมเหนื่อยจังอยากนอนแต่วัน

***เหมรุจน์บอกแล้วเรียกพนักงานมาเก็บเงินค่าอาหาร  กำลังจะลุกออกจากโต๊ะหมอนุดลกับทรงวาดก็เดินเข้ามาพอดีหมอยิ้มทักเหมรุจน์

นุดล : อ้าวรุจน์จะกลับแล้วเหรอ

เหมรุจน์ : ครับผมมานานแล้ว

***สุดาดวงเกาะแขนของเหมรุจน์แจแล้วยิ้มหวานให้หมอกับทรงวาดหมอได้แต่ยิ้มให้   เมื่อเหมรุจน์กับสุดาดวงออกไปแล้วทรงวาดจึงคุยกับหมอ

ทรงวาด : คุณรุจน์นี่เนื้อหอมเสน่ห์แรงจังเลยนะคะอย่างนี้นี่เล่าคุณปาถึงทนไม่ไหว

นุดล : คุณรู้จักกับแฟนเก่ารุจน์ด้วยเหรอ

ทรงวาด : รู้จักค่ะ  คุณปาชอบมานั่งที่ฟิชชิ่งบ่อยๆเธอบอกชอบเล่นสกีน้ำ  บางทีเราก็คุยกัน

นุดล : ผมเห็นเธอไม่กี่ครั้งมารู้อีกที  อ้าว  กลับกรุงเทพฯไปซะแล้ว

ทรงวาด : คุณดวงก็เข้าเสียบทันที  เรียกว่าหัวใจยังไม่ทันทำความสะอาดก็มีคนใหม่เข้ามาใช้สถานที่แล้ว

***หมอหัวเราะที่ทรงวาดว่าเหมรุจน์

นุดล : คุณกลัวคนเจ้าชู้ใช่ไหม

ทรงวาด : ไม่กลัวหรอกค่ะ

นุดล : จริงเหรอ

ทรงวาด : จริงซีคะ  เพราะวาดจะไม่คบกับคนเจ้าชู้แล้วจะต้องกลัวทำไม

นุดล : แสดงว่าคุณดูผมออกว่าผมไม่เจ้าชู้คุณเลยยอมคบกับผม

ทรงวาด : ค่ะ  วาดคิดว่าอย่างนั้นแต่ถ้าวันไหนคุณหมอออกนิสัยให้วาดเห็นวาดก็เลิกคบกับหมอค่ะ

นุดล : อย่างนั้นคุณก็รอไปเถอะ  รอไปจนแก่เลยเพราะผมเป็นคนรักเดียวใจเดียว

***นันดาเที่ยวสนุกเพลินอยู่กรุงเทพฯโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโชคร้ายจะได้คู่  เพราะทางนี้เสริมขอให้ ส.ส. ของจังหวัดไปเป็นเถ้าแก่พูดจาสู่ขอนันดาอย่างเป็นทางการ  ซึ่งมันเร็วซะจนชินกับแก้วตาตั้งตัวแทบไม่ทัน

เสริม : หนูนันไม่อยู่เหรอแก้ว

แก้วตา : ไม่อยู่หรอกค่ะเขาไปกรุงเทพฯ  แก้วน่ะอยากจะให้เขาได้รับรู้เรื่องนี้ซะก่อนไม่คิดว่าเสริมจะรีบร้อนส่งผู้ใหญ่มาเร็วขนาดนี้

เสริม : อ๋อ  พอดีท่าน ส.ส. เขาว่างพอดีถ้าไปช้าเดี๋ยวเขาเกิดติดธุระมันจะนาน

***ทั้งสามคนคุยกันหลังจากที่ท่าน ส.ส. พูดเรื่องสู่ขอเสร็จและขอตัวกลับก่อน

ชิน : หวังว่าคงแค่รีบขอเท่านั้นนะคงไม่ต้องรีบแต่ง

เสริม : ทำไมล่ะแกห่วงอะไรขอแล้วยังไงก็ต้องแต่งข้าน่ะตั้งใจว่าจะไปดูฤกษ์ดูยามถ้าได้วีนดีในช่วงไหนก็จัดการซะเลยแต่งเร็วเราก็มีหลานได้อุ้มเร็วแกไม่ชอบหรือไงวะ

ชิน : แต่ยายนันมันจะไม่พร้อม  ยังไงก็ขอเวลาเตรียมเนื้อเตรียมตัวหน่อยก็แล้วกัน  แล้วแต่งกันแล้วจะเอายังไงจะให้ใครปอยู่กับใครต้องตกลงกันก่อน

แก้วตา : ใช่  แก้วอยากให้ยายนันอยู่กับแก้วเพราะเราพึ่งได้มาอยู่ด้วยกันไม่นานหลังจากที่เขาเรียนจบมานี่เอง

***แก้วตาบอก

เสริม : แหม  ไอ้เรื่องนี้มันก็หนักใจนา  ฉันน่ะอยู่คนเดียวนะแม่แก้วถ้าเจ้ารุจน์มันไม่อยู่ด้วยแล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ  แม่แก้วยังมีเจ้าชินยังมีลูกชาย  เรื่องนี้ฉันขอเถอะนะขอให้หนูนันไปอยู่กับฉันเถอะ  บ้านที่ฉันอยู่ฉันก็ยกให้เป็นสินสอดของหนูนันแล้ว  ก็นึกซะว่าให้เขาได้ไปอยู่บ้านของเขานะ

***ชินกับแก้วพูดไม่ออกเสริมพูดก็มีเหตุผลเขาอยู่คนเดียวถ้าเอาลูกชายเขามาซะเขาก็ไม่เหลือใคร  และเสริมก็ยังใจกว้างยกบ้านพร้อมที่ดินที่เขาอยู่ให้เป็นสินสอดของนันดาซึ่งมูลค่าของมันไม่ใช่น้อยเลย  เกือบสามสิบล้านทีเดียว  และคงไม่มีใครใจถึงกล้สให้ถึงขนาดนี้

 ***เสริมเรียกสำเนียงมาคุยเรื่องจัดเตรียมห้องใหม่ที่จะใช้เป็นห้องหอของลูกชาย

เสริม : แม่สำเนียงฉันจะรื้อห้องพักผ่อนข้างบนออกจะทำให้เป็นห้องเดียวกับห้องรับแขกห้องใหญ่

สำเนียง : ทำไมล่ะคะ  ห้องใหญ่ๆยังมีอีกสองห้องจะทำเพิ่มทำไมกันคะ

เสริม : จะทำเป็นห้องนอนใหม่ให้เจ้ารุจน์มัน

สำเนียง : ห้องเดิมของคุณรุจน์ก็กว้างดีออก

เสริม : ห้องหอจะไปเอาห้องเดิมที่มันเคยอยู่กับเมียเก่าได้ยังไง

สำเนียง : นี่คุณรุจน์จะแต่งงานเหรอคะ

เสริม : ก็ใช่น่ะสิ  ฉันน่ะส่งเถ้าแก่ไปสู่ขอผู้หญิงให้มันเรียบร้อยแล้ว

สำเนียง : ตายจริง  อิฉันไม่รู้เรื่องเลยนะคะนี่

เสริม : ก็รู้ซะนี่ไง

สำเนียง : ใครกันคะที่จะมาเป็นเจ้าสาวของคุณรุจน์คุณสุดาดวงใช่ไหมคะ

เสริม : ไม่ใช่หรอก  ถ้าแม่คนนั้นฉันคงไม่ต้องไปสู่ขอหรอก

สำเนียง : แล้วใครกันคะ

เสริม : หนูนันดาลูกสาวเสี่ยงชินไง

สำเนียง : ต๊าย  เป็นคุณนันดาเหรอคะ

เสริม : ตายอีกแล้วใครตาย  อุทานแต่ละทีไม่สร้างสรรค์ซะเลยนะแม่สำเนียง  ตาย  ตาย  ตาย ยัน   ช่วยจัดการให้ช่างเขามารื้อห้องทำห้องให้ด้วยก็แล้วกันแล้วเรื่องเฟอร์นิเจอร์ตบแต่งห้องถามเจ้ารุจน์มันว่ามันจะเอาแบบไหนให้มันเลือกเองเพราะมันอยู่มันใช้ของมัน

สำเนียง : ได้ค่ะ  อิฉันจะจัดการให้เรียบร้อย  ว่าแต่คุณรุจน์จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะคะ

เสริม : ยังไม่รู้เลยต้องไปให้พระท่านดูฤกษ์ดูยามก่อน

***นุดลรู้เรื่องที่เสริมส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอนันดาแล้วถึงกับตกใจ

นุดล : พ่อ  นี่ยายนันเขาคิดยังไงถึงยอมแต่งงานกับรุจน์

ชิน : เขาจะนึกยังไงพ่อยังนึกไม่ออกเหมือนกัน

นุดล : หมายความว่ายังไงกันครับ

แก้วตา : ก็หมายความว่ายายนันยังไม่รู้เรื่องนี้นะซี่

***แก้วตาบอกลูกชายเสียงอ่อยนุดลถึงกับตาพอง

นุดล : พ่อกับแม่นี่อย่าบอกนะ  ว่าจะบังคับให้ยายนันแต่งงาน

แก้วตา : ดลฟังพ่อฟังแม่  พ่อกับแม่ไม่เคยคิดจะบังคับให้ลูกๆต้องแต่งงานหรือคลุมถุงชน

นุดล : แต่รับหมั้นให้ยายนันโดยที่เจ้าตัวเขายังไม่รู้เรื่องนี่นะครับ

แก้วตา : เรื่องมันยาวแม่จะเล่าให้ฟังนะ

***สองผัวเมียเล่าเรื่องแต่หนหลังทั้งหมดให้ลูกชายฟัง  นุดลอึ้งไปเมื่อฟังจบแต่เขาก็ไม่เห็นด้วยที่จะบังคับให้น้องต้องแต่งงานกับเหมรุจน์

นุดล :เรื่องนี้มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ที่เคยตกลงกัน  แต่สมัยนี้มันหมดยุคปิดหูปิดตาจับให้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ

แก้วตา : จะให้แม่กับพ่อทำยังไงลุงเสริมเขาจัดการมาจนถึงขั้นนี้แล้วผู้หลักผู้ใหญ่ของจังหวัดก็มาพูดจาตกลง

นุดล : ที่สำคัญรุจน์กับยายนันเขาไม่ได้รักกันเลย  คนสองคนที่ไม่มีความรักต่อกันแล้วมาแต่งงานกันมันทารุณนะครับ พ่อ  แม่

แก้วตา : แม่รู้  แต่จะทำยังไงล่ะแม่กลุ้มเหมือนอกจะแตกแล้วนะลูก

นุดล : ยายนันจะกลับมาเมื่อไหร่

แก้วตา : พรุ่งนี้  เขาโทรมาบอกเมื่อเช้าว่าวันนี้จะไปเที่ยวพัทยาก่อน

นุดล : แม่ดูสิครับ  เขายังไม่รู้เรื่องอะไรยังเที่ยวสนุกตามประสานี่ถ้าเขารู้ผมว่าคงอาละวาดบ้านพังแน่

แก้วตา : แม่กับพ่อก็กลุ้มอยู่  นี่ดลช่วยแม่คิดหน่อยซิลูกว่าจะทำยังไงดี

นุดล : จะทำยังไงได้ล่ะครับ  ก็ขึ้นอยู่กับยายนันแล้วล่ะ

ชิน : พ่อน่ะไม่ต้องการบังคับจิตใจลูกแต่พ่อก็ไม่กล้าผิดคำสัญญาที่เป็นคนให้ไว้กับเค้า  มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

นุดล : ครับผมเข้าใจ  แต่ผมเข้าใจมันไม่มีประโยชน์ยายนันจะยอมเข้าใจด้วยไหมเพราะมันชีวิตของเขาทั้งชีวิต

แก้วตา : ยิ่งพูดพ่อกับแม่ก็ยิ่งเป็นคนผิด  ผิดจนไม่มีหน้าไปพบกับยายนัน

นุดล : แม่อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ  ถ้าบอกเหตุผลยายนันคงเข้าใจพ่อกับแม่บ้าง

แก้วตา : แต่ถ้าเขาไม่ยอมแม่จะยอมเป็นคนเสียคำพูดแม่ทนไม่ได้ที่จะต้องทำให้ลูกมีชีวิตอย่างฝืนใจไปตลอดชีวิต

ชิน : พ่อก็เหมือนกันยอมให้เขาตราหน้าว่าเป็นคนตระบัดสัตย์ยังดีกว่าให้ลูกต้องทนทุกข์ทรมาน

***ชินกับแก้วตาพูดอย่างตัดสินใจ

นุดล : พ่อกับแม่ให้ผมเป็นคนบอกเรื่องนี้กับยายนันเองไหมครับ

แก้วตา : ก็ได้  แม่ก็ไม่กล้าจะบอกเขาเหมือนกันเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง  แค่เห็นหน้าเขาก็คงพูดไม่ออกแล้ว

***แต่ก่อนที่นันดาจะกลับมาจากกรุงเทพฯนุดลไปหาเหมรุจน์ถึงบ้านก่อน

เหมรุจน์ : หมอมีอะไรให้ผมรับใช้ถึงมาหาผมถึงบ้าน

***เหมรุจน์แกล้งถามเพราะเขารู้ว่าหมอนุดลมาหาเขาเรื่องอะไร

นุดล : ผมอยากมาคุยกับคุณ  คุณว่างไหม

เหมรุจน์ : ว่าง  เอาสิอยากคุยอะไรเชิญได้เลย

นุดล : คุณคงรู้ว่าผมมาหาคุณเรื่องอะไร

เหมรุจน์ : ก็พอจะเดาออกเพราะมันก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวเรื่องที่ผมจะแต่งงานกับน้องของคุณ

นุดล : คุณถูกพ่อของคุณขอร้องให้แต่งงานกับยายนันหรือเปล่า

***หมอนุดลก็ยังคิดว่าเหมรุจน์คงโดนพ่อบังคับให้แต่งงาน

เหมรุจน์ : เปล่า

***หมอนุดลจ้องหน้าเมื่อเหมรุจน์ปฏิเสธ

นุดล : เปล่า  คุณเต็มใจตามใจพ่อของคุณเหรอ

เหมรุจน์ : คุณจะมาถามผมให้มันได้อะไรขึ้นมาหรือว่านันดาเขาใช้ให้คุณมาถามความรู้สึกผม

นุดล : เปล่า  เรื่องนี้ยายนันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยเขาไปกรุงเทพฯหลายวันแล้วแต่คงรู้ในวันนี้แหละเพราะเขาจะกลับมาวันนี้

เหมรุจน์ : ผมรู้แต่ว่าพ่อผม กับพ่อและแม่ของคุณเคยมีคำมั่นสัญญากันเรื่องจะให้รุ่นลูกผูกสัมพันแต่งงานกัน  และพ่อผมก็ขอทำตามสัญญาที่เคยมีต่อกันไว้

นุดล : คุณรุจน์  สัญญานั้นถ้าทั้งคุณและยายนันไม่ยอมทำตามซะอย่างมันก็น่าจะจบกันไปไม่ต้องมีการฝืนใจกัน

เหมรุจน์ : พ่ออยากให้ผมแต่งงานและผมก็พร้อมที่จะมีครอบครัวผมไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความต้องการของพ่อผม

***หมอนุดลขมวดคิ้ว  เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเหมรุจน์จะยอมทำตามความต้องการของพ่อเขาในเรื่องนี้

นุดล : แล้วคนรักของคุณล่ะ

เหมรุจน์ : ผมยังไม่มีคนรักคงไม่ยากที่จะปรับตัวเข้ากับนันดาเมื่อเราอยู่ด้วยกัน

นุดล : คุณพูดออกมาได้ยังไงว่าคุณยังไม่มีคนรักที่ผมเห็นคุณควงอยู่นั่น

เหมรุจน์ : นั่นเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น  ไม่ผิดไม่ใช่เหรอที่ผมจะมีเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวของผม  หรือคุณไม่มี  ฝากคุณกลับไปบอกนันดาด้วยว่าผมยอมรักษาสัญญาให้กับพ่อของผมที่เคยตกลงไว้กับพ่อแม่ของคุณ  ส่วนเขาจะคิดยังไง...

***หมอนุดลรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของเหมรุจน์เหมือนเขาจะบีบบังคับให้นันดายอมทำตามสัญญาของพ่อแม่

 ........................................................................................

ตอนที่11

***ข่าวการส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอผู้หญิงของเหมรุจน์รู้ถึงหูของสุดาดวงหญิงสาวถึงกับสั่นรีบแจ้นมาหาเหมรุจน์ที่บ้าน  สุดาดวงมาเจอกับเสริมที่นอนเล่นรับลมอยู่บนเก้าอี้โยกหน้าบ้าน

สุดาดวง : คุณพ่อ  ดวงเจอคุณพ่อก่อนก็ดีคุณพ่อช่วยบอกดวงมาซิว่าข่าวว่าคุณพ่อไปขอผู้หญิงให้รุจน์น่ะจริงไหม

***เสริมลุกขึ้นนั่งตั้งหลักรับมือกับแฟนลูกชาย

เสริม : เอ่อ...ข่าว...ใครเป็นคนไขข่าวล่ะเร็วจังนะ

สุดาดวง : จริงหรือเปล่าล่ะคะ

เสริม : แล้วเธอได้ข่าวมาจากใครเล่า

สุดาดวง : จากผู้ใหญ่ท่านหนึ่งน่ะสิบอกว่าท่าน ส.ส. เจตน์ไปเป็นเถ้าแก่สู่ขอลูกสะใภ้ให้กับคุณพ่อ

เสริม : เรอะ

สุดาดวง : ไม่จริงใช่ไหมคะ

เสริม : จริง

สุดาดวง : กรี๊ด...........

เสริม : โอ้ย...นี่แม่คุณจะบ้าหรือไงอยู่ๆตะโกนกรี๊ดออกมาฉันตกใจหมด  เดี๋ยวได้ช๊อกตายกันพอดี

สุดาดวง : เป็นไปได้ยังไงคุณพ่อไปขอใครไม่รู้หรือคะว่าหนูเป็นเมียของรุจน์  รุจน์จะแต่งงานกับใครไม่ได้

เสริม : อ๊ะ...ทำไมจะไม่ได้  ก็เค้าน่ะแหละที่เป็นคนให้ฉันไปสู่ขอผู้หญิงให้เขาเอง

สุดาดวง : ไม่จริง  ไม่จริ๊งไม่จริง  รุจน์ไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาดรุจน์เขารักหนูแล้วจะไปขอผู้หญิงอื่น  ไม่เชื่อ  คุณพ่อจะบังคับรุจน์ให้แต่งงานน่ะสิใช่ไหม

เสริม : นี่ๆๆแม่คุณอย่ามาโวยวายเอากับฉันเลยนะ  ถ้าอยากรู้ว่ามันจริงหรือไม่จริงไปถามเจ้ารุจน์มันเองไปมันอยู่ที่สวนของมันโน่นมันยังไม่กลับมา  ไปคาดคั้นถามเอากะมันเองเลยไปแล้วจะได้รู้ว่าจริงหรือไม่จริง

สุดาดวง : แน่นอน  หนูต้องไปถามรุจน์อยู่แล้วแต่ถ้าคุณพ่อบังคับให้รุจน์แต่งงานกับผู้หญิงที่คุณพ่อหาให้หนูไม่ยอมเด็ดขาดคอยดู  เป็นยังไงก็เป็นกัน

เสริม : เออ  จะเอายังไงก็เชิญเถอะ

***เหมรุจน์เตรียมตัวจะออกจากสวนส้มลูกน้องสามคนเดินตามเขาออกมาแล้วด้วย  สุดาดวงเดินหน้าคว่ำเข้ามาเหมรุจน์เห็นแต่ไกลจึงหันไปบอกลูกน้องที่เดินตามเขา

เหมรุจน์ : กลับไปกันก่อนเถอะนะ

ลูกน้อง : ครับนาย

***เหมรุจน์ยืนคอยสุดาดวงอยู่กับที่เขาเห็นท่าทางของหล่อนก็รู้แล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น  นี่คงรู้เรื่องเขาไปขอนันดาแล้วล่ะซี

สุดาดวง : รุจน์  รุจน์ขา

***สุดาดวงบีบน้ำตาก่อนจะถึงเขาซะอีก  เมื่อถึงตัวหล่อนก็โผเข้ากอดเขาร้องไห้

เหมรุจน์ : นี่ดวงคุณร้องไห้ทำไม

สุดาดวง : ดวงพึ่งรู้ว่าคุณพ่อของรุจน์ไปขอผู้หญิงให้รุจน์  ได้ยังไงกันคะแล้วดวงล่ะดวงเป็นเมียของรุจน์นะคะ

เหมรุจน์ : ใจเย็นๆสิดวง  คุณร้องไห้ร้องห่มแล้วผมจะทำยังไงถูกล่ะ

สุดาดวง : รุจน์ต้องไม่ยอมแต่งงานตามที่คุณพ่อของคุณบังคับนะคะอย่ายอม

เหมรุจน์ : ดวงใครบอกคุณล่ะว่าผมถูกบังคับให้แต่งงาน

สุดาดวง : ก็คุณพ่อไปขอผู้หญิงอื่น...หรือว่า

เหมรุจน์ : เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมนะ

สุดาดวง : รุจน์นี่มันอะไรกัน  รุจน์อย่าบอกนะว่ารุจน์เต็มใจจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ถูกบังคับ

เหมรุจน์ : ใช่ผมไม่ได้ถูกบังคับ  แต่เต็มใจหรือไม่มันเรื่องของผม

สุดาดวง : แล้วดวงล่ะดวงเป็นเมียรุจน์นะ  รุจน์จะทิ้งดวงเหรอไม่นะคะ

เหมรุจน์ : ดวง  เราก็ยังคบกันได้นี่

สุดาดวง : อะไรนะ  รุจน์พูดอย่างนี้ได้ยังไง  รุจน์จะให้ดวงอยู่ในฐานะอะไร

เหมรุจน์ : ฐานะเพื่อนที่รู้ใจผมยังไง

สุดาดวง : รุจน์  รุจน์เห็นแก่ตัวมากนะที่พูดออกมาแบบนี้

เหมรุจน์ : แล้วดวงจะเอายังไงหรือเราจะเลิกคบกัน

สุดาดวง : ไม่นะ  ดวงรักรุจน์  ดวงรักรุจน์ที่สุด 

***สุดาดวงร้องไห้โฮกอดเหมรุจน์แน่น

เหมรุจน์ : ดวงผมเองก็ชอบคุณนะ  แต่ถ้าดวงรับที่เราจะคบกันต่อไปไม่ได้เราก็ต้องเลิกกันซึ่งจริงๆผมก็ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นเลย

สุดาดวง : ใจคอรุจน์จะให้ดวงเป็นเมียเก็บของรุจน์อย่างนั้นหรือคะรุจน์ไม่สงสารดวงเลยหรือ

เหมรุจน์ : ดวง  ผมขอโทษ

สุดาดวง : รุจน์ไม่แต่งงานไม่ได้หรือคะ หรือว่าผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ยอมดวงจะไปบอกเขาเองให้เขาเข้าใจเรา

เหมรุจน์ : ไม่ได้หรอกดวงยังไงผมก็ต้องแต่งงานมันเป็นความตั้งใจของผม

***สุดาดวงร้องไห้อย่างเสียใจ

***ในขณะที่สุดาดวงเสียใจแทบคลั่ง  หมอนุดลผู้รับหน้าที่พูดเรื่องแต่งงานกับนันดาก็ชวนน้องสาวออกมานั่งให้อาหารปลาที่สระน้ำหลังบ้าน

นันดา : พี่ดลมีอะไรจะปรึกษานันหรือเปล่า

นุดล : เรารู้ได้ยังไงว่าพี่มีเรื่องจะปรึกษา

นันดา : ก็เวลาพี่ดลจะคุยอะไรที่ค่อนข้างจะสำคัญที่ไรเป็นต้องชวนนันมานั่งที่นี่ทุกที

นุดล : พี่ไม่มีปัญหาอะไรหรอกเพียงแต่อยากจะคุยกับนันกันแค่สองคนพี่น้องเรา

นันดา : แล้วทำไมในบ้านคุยไม่ได้คะ  ต้องหาบรรยากาศด้วย

นุดล : ไง  ไปเที่ยวกรุงเทพฯเจอเพื่อนๆเยอะไหม

นันดา : ไม่ค่อยเจอใครแล้วล่ะค่ะ  เขาไปทำงานกันหมดส่วนใหญ่จะออกไปทำงานต่างจังหวัดกัน

นุดล : ธรรมดาเรียนจบแล้วก็ทำงาน  แต่อย่างนั้นถือว่าโชคดีกว่าใครเรียนจบก็ได้กลับบ้านมาอยู่กับพ่อกับแม่

นันดา : ค่ะ  แต่นันก็เพิ่งจะได้อยู่กับพ่อกับแม่  นันบอกตรงๆนะคะช่วงนี้เป็นช่วงที่นันมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ใกล้ๆพ่อกับแม่และก็พี่ดลด้วย

***นันพูดแล้วกอดเอวพี่ชายอย่างประจบนุดลลูบหัวน้องสาวอย่างสุดจะรักและเอ็นดูเธอเหลือเกิน

นุดล : พี่ดีใจนะที่นันเป็นเด็กดีมาตลอดไม่เคยทำอะไรให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวังและเสียใจมีความรับผิดชอบและดูแลตัวเองมาอย่างดี

นันดา : คงเป็นเพราะครูที่โรงเรียนประจำที่นันเรียนเป็นคนหัวโบราณด้วยล่ะมังคะ  พี่ดลรู้ไหมครูจะกรอกหูนันกับเพื่อนๆทุกวันเรื่องความประพฤติของคนสมัยใหม่ว่าเป็นพวกหลุดโลกใจกล้า  หน้าด้าน  ร่านผู้ชายไม่อายคน  สนใจแต่เรื่องโซๆโตแต่ตัวหัวสมองฝ่อพ่อแม่มีกรรม

นุดล : โอ้โฮ  ครูอะไรจ๊ะที่สอนได้เป็นกลอนขนาดนี้

นันดา : คุณครูยุพินค่ะ  เป็นครูที่ปรึกษารุ่นของนัน  เสียดายที่แกลาออกก่อนที่นันจะจบ ม.6 หนึ่งปี  แกตามลูกชายของแกไปอยู่ต่างประเทศ  เนี่ยนันไม่ได้เจอแกมาหกปีกว่าแล้วคิดถึงแกจัง  ถึงแกจะขี้บ่นหัวโบราณแต่สมัยนี้หาคนแบบแกยากเต็มทีแล้ว

นุดล : ไม่หรอก  ยังมีครูอย่างนี้อีกเยอะที่สั่งสอนลูกศิษย์ให้เป็นคนยึดมั่นในกรอบของศีลธรรมอันดีงามของสังคมบ้านเรา...แล้วบูรล่ะ  เขากับนันคบกันไปถึงไหนแล้ว

นันดา : จะถึงไหนคะนันกับบูรน่ะเป็นเพื่อนซี้กันเราคบกันแบบเพื่อนได้เท่านั้นแหละค่ะ  เราเข้าใจกันมากกว่าใครๆ

นุดล : นันบอกพี่ได้ไหมว่านันมีใครหรือยัง

นันดา : อะไรกันพี่ดล  ทำไมถามนันอย่างนี้ล่ะคะนันเขินแย่

นุดล : ทำไมต้องเขินพี่ก็อยากรู้ว่าน้องสาวคนสวยของพี่มีใครมาครอบครองหัวใจหรือยัง

นันดา : ยังค่ะ

นุดล : ไม่น่าเชื่อ  นันสวยอย่างนี้จะไม่มีใครมาจับจองหัวใจ

นันดา : นันไม่ได้คุยนะคะ  คนมาชอบนันน่ะเยอะแยะแต่นันยังไม่ชอบใครซักคน

นุดล : ถ้านันจะต้องแต่งงานตอนนี้นันจะยอมรับได้ไหม

นันดา : คงไม่ได้หรอกค่ะ  เพราะนันยังไม่คิดจะแต่งงาน  เอ๊ะ  พี่ดลทำไมถามนันเรื่องนี้คะ

นุดล : พี่จะเล่าอะไรให้นันฟัง

นันดา : อะไรเอ่ย

นุดล : เรื่องที่พี่จะเล่าเนี่ยเป็นเรื่องที่เกิดในรุ่นของพ่อและแม่

***นันดาทำตาโตขยับเข้ามาเท้าคางสนใจกับเรื่องที่พี่ชายจะเล่าให้เธอฟัง  นุดลมองหน้าน้องสาวแล้วตัดใจเล่า  เมื่อนุดลเล่าเรื่องที่ตั้งใจจะให้น้องรู้จบลงนันดาถึงกับอึ้ง

นุดล : นัน  เรื่องนี้นันคิดยังไง

นันดา : นันไม่ทราบ

นุดล : นันว่าพ่อกับแม่เป็นคนผิดไหมที่เป็นฝ่ายไปให้คำมั่นสีญญากับลุงเสริมเอง

นันดา : พี่ดล  ลุงเสริมเขาคงไม่คิดจะมาทวงสัญญากับพ่อและแม่ใช่ไหม  แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงเล่าเรื่องนี้ให้พี่ดลฟัง

นุดล : พ่อกับแม่คงไม่เล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังแน่ถ้าลุงเสริมไม่มาทวงสัญญา

นันดา : หมายความว่า

***นันดาหน้าตื่นตกใจ

นุดล : เรื่องนี้ลุงเสริมมาคุยกับพ่อและแม่

นันดา : ไม่นะคะ  นันไม่ยอมเป็นตายยังไงนันก็ไม่ยอม  ทำไมนันจะต้องมารับผิดชอบกับคำสัญญาที่ไร้เหตุผลบ้าบอแบบนี้ด้วย

นุดล : นัน  พี่รู้ว่านันต้องคิดเช่นนี้และไม่ยอม  พ่อกับแม่ก็รู้และพร้อมที่จะตามใจนันโดยการถูกตราหน้าว่าตระบัดสัตย์ยอมแม้จะให้ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาสู่ขอนันชี้หน้าประนาม

นันดา : อะไรนะคะ  สู่ขอ  ใครมาสู่ขอนี่มันเกิดอะไรขึ้น  เกิดอะไรขึ้นกันแน่

***นุดลบอกความจริงทุกอย่างกับน้องสาวนันดาถึงกับผุกลุกขึ้นยืนอย่างตกใจและคาดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะใหญ่โตถึงเพียงนี้แล้ว

นันดา : นันจะไปพูดกับพ่อและแม่ให้รู้เรื่องพ่อกับแม่ทำอย่างนี้กับนันได้อย่างไรนันไม่ยอม

นุดล : นัน  เดี๋ยว  ฟังพี่ก่อน  นันจะไปว่าพ่อกับแม่ไม่ได้นะ

นันดา : ทำไมคะ  ก็พ่อกับแม่ไม่รักนันเห็นนันเป็นอะไรคิดจะยกให้ใครก็ได้โดยไม่นึกถึงจิตใจของนัน

นุดล : เพราะพ่อกับแม่คิดถึงจิตใจของนันรักนันน่ะสิท่านจึงไม่กล้าพูดกับนันเอง  ท่านไม่กล้าพูดกับนันเพราะทนเห็นนันเสียใจไม่ได้

นันดา : ต่ยอมยกนันให้คนอื่นได้

นุดล : ถ้านันไม่ยอมพ่อกับแม่ก็จะไม่บังคับนันนะ  จะยอมยกเลิกและชดใช้ให้กับเขา

นันดา : ชดใช้  ทำไมต้องชดใช้

นุดล : ชดใช้หรือไม่พี่ไม่แน่ใจ  แต่พ่อกับแม่จะมองหน้าลุงเสริมและผู้ที่รับรู้กับเรื่องนี้อีกไม่ได้  พี่รู้ว่าพ่อกับแม่น่ะกลุ้มและเกลียดมากกับเรื่องนี้  พ่อกับแม่ต้องเลือระหว่าการเป็นคนตระบัดสัตย์กับความสุขของนัน  และพ่อกับแม่ก็คงจะยอมเลือกอย่างหลังเพราะท่านน่ะรักนันมากถ้านันไม่ยอมท่านไม่บังคับนันแน่

***นันดาอึ้ง  ในที่สุดหญิงสาวก็ผลุนผลันวิ่งจากนุดลไป  แก้วตากับชินคอยชะเง้อมองลูกชายหญิงที่ไปคุยกันอยู่ที่ศาลาริมสระน้ำและเห็นนันดาวิ่งเข้ามาในบ้าน

แก้วตา : นันลูก

***นันดามองพ่อกับแม่สายตาของคนทั้งคู่ทำนันดาพูดอะไรไม่ออกและในที่สุดเธอก็หันหลัง  เดินลิ่วไปยังโรงจอดรถและขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว  นุดลเดินออกมาจากหลังบ้าน

ชิน : ดล  น้องว่ายังไงมั่งลูก ลูกคุยกับน้องแล้วใช่ไหม

นุดล : ครับ

ชิน : เขาไม่ยอมใช่ไหม

***ชินถามลูกชายนุดลพูดไม่ถูก

ชิน : ความจริงพ่อกับแม่น่าจะบอกปฏิเสธเขาไปเลยไม่ต้องรอให้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้พ่อผิดเอง

***ชินพูดอย่างตัดสินใจแล้วว่า ถ้านันดาไม่ยอมเขาจะยอมเสียคนเสียคำพูด ผิดคำสัญญา

นุดล : แล้วนี่ยายนันไปไหนครับพ่อ...แม่

ชิน : ไม่รู้ เขาคงโกรธมาก  ผลุนผลันขับรถออกไป

นุดล : พ่อครับแม่ครับ  พ่อกับแม่ไม่โกรธยายนันใช่ไหมถ้าเขาไม่ยอม

ชิน : ไม่หรอกลูกพ่อกับแม่จะโกรธเขาได้ยังไง  กลับรู้สึกผิดซะอีกที่ทำให้เขาต้องทุกข์ใจกับเรื่องนี้

***ทั้งสามคนได้แต่ทุกข์ใจ  ในขณะที่นันดาขับรถมายังบ้านของเสริมเธอจอดรถที่หน้าตึกจนเกือยจะชนกระถางต้นไม้ประดับแตกและลงจากรถหน้าตาเอาเรื่องเต็มที่ สำเนียงออกมา

นันดา : ลุงเสริมอยู่ไหมป้า

สำเนียง : ไม่อยู่ค่ะ

นันดา : แล้วนายรุจน์ล่ะ

สำเนียง : ก็ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ  คุณนันจะมาหาคุณรุจน์เหรอคะคุณรุจน์เธอไปที่สวนค่ะคงจะอยู่ที่นั่น

นันดา : แล้วลุงเสริมล่ะ

สำเนียง : นายไปติดต่อช่างมาทำห้องค่ะ  คุณนันจะ...

***สำเนียงยังพูดไม่ทันจบนันดาก็หันหลังเดินไปขึ้นรถและขับออกไป

สำเนียง : มีธุระอะไรหรือเปล่าแต่หน้าตาไม่ดีเลย

***สำเนียงบ่นเบาๆแล้วเดินเข้าบ้าน  นันดาขับรถไปหาเหมรุจน์ที่สวนส้มของเขา  เหมรุจน์กำลังคุมคนงานใส่ปุ๋ยต้นส้มเห็นนันดาขับรถเข้ามาจอดที่หน้าเรือนพักหลังเล็กเขารีบเดินออกมาจากสวนทันที

เหมรุจน์ : มาถึงที่นี่เลยนะ  แม่ตัวดี

***เหมรุจน์กระโดดข้ามท้องร่องสวนและเดินเข้ามาหานันดาที่ยืนหน้าบอกชัดว่าพร้อมจะเอาเรื่องกับเขาแน่

เหมรุจน์ : มีอะไรให้ผมรับใช้  ถึงมาถึงที่นี่คุณนันดา

นันดา : ฉันจะมาตกลงกับนาย

เหมรุจน์ : ตกลงเรื่องอะไรไม่ทราบ

นันดา : นายไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง

เหมรุจน์ : ก็ไม่รู้จริงๆเรื่องอะไรล่ะ  ว่าแต่จะยืนตากแดดอยู่ตรงนี้น่ะหรือเข้าไปนั่งคุยในร่มดีกว่ามั๊งเดี๋ยวแก้มขาวๆของคุณจะหมองซะหมด

นันดา : ไม่ฉันจะคุยตรงนี้

เหมรุจน์ : ไม่ผมร้อน  มีอะไรจะคุยก็ตามมาที่เรือนพักถ้าไม่มีก็เชิญคุณกลับได้เลย

***นันดากัดฟันกรอดกำมือแน่น  ในที่สุดเธอก็ต้องเดินมาที่เก้าอี้รับแขกหน้าเรือนที่เหมรุจน์เดินมานั่งรออยู่ก่อน

เหมรุจน์ : เอ้า  มีอะไรก็ว่ามา

นันดา : ฉันจะมาบอกนายว่าฉันจะไม่ยอมทำตามคำสัญญาบ้าบออะไรที่พ่อแม่ของฉันและพ่อของนายทำกันไว้

เหมรุจน์ : อ๋อ  ที่แท้มาด้วยเรื่องนี้เอง  ผมรู้อยู่แล้วว่ามันต้องออกมาอีหรอบนี้แน่นอน

นันดา : รู้แล้วก็ดี  นายช่วยบอกพ่อของนายด้วยว่าเรื่องแต่หนหลังมันควรจะจบลงไปได้แล้วคนรุ่นเราไม่ควรต้องมารับกรรมรับเวรอะไรด้วยกับคำสัญญาไร้สาระนั่น

เหมรุจน์ : ผมก็เตือนพ่อของผมแล้วว่าอย่าไปคิดทวงสัญญากับคนไม่จริงใจอย่างพ่อกับแม่ของคุณเลย  ลมปากที่พ่นเอาไว้เพื่อจะหลอกให้คนที่รู้ไม่เท่าทันเขาเท่านั้นเอง  จะไปเอาความสัตย์อะไรกับคำพูดพร่อยๆเพื่อให้เพื่อนเชื่อไปได้ชั่วครั้งชั่วคราวล่ะจริงไหม

นันดา : นายเหมรุจน์  นี่นายกำลังด่าพ่อกับแม่ฉันนะ

เหมรุจน์ : เปล่า  ผมพูดความจริงต่างหากพ่อกับแม่ของคุณไม่รักษาสัญญาจะให้ผมชื่นชมยกย่องหรือไงผมน่ะนับถือคนที่มีศักดิ์ศรีและเกียรติเท่านั้นและเกียรติก็ต้องเกียรติที่แท้จริงไม่ใช่เกียรติจอมปลอมที่มีแต่เพียงคำพูด

นันดา : นี่นายว่าพ่อกับแม่ฉันมีเกียรติจอมปลอมหรือไง

เหมรุจน์ : หรือไม่จริง  คนตระบัดสัตย์ขนาดกับเพื่อนที่คบกันมานานแสนนานยังไม่จริงใจแล้วจะให้ผมคิดว่ายังไง

นันดา : แต่ไอ้คำสัญญาเฮงซวยนั่นมันไร้เหตุผล

เหมรุจน์ : ใช่ ไร้เหตุผล แต่ใครล่ะเป็นคนเริ่มมันขึ้นมาก่อนนี่ถ้าพ่อผมเป็นฝ่ายมีลูกสาวแล้วพ่อแม่ของคุณมีลูกชายผมอยากรู้นักว่าไอ้คำพูดนี้มันจะออกมาจากปากของคุณไหม

นันดา : แล้วนายยอมเหรอนายโง่ที่จะให้เขาจับให้นายแต่งงานโดยที่ใจไม่ปรารถนาเลยหรือไง

เหมรุจน์ : ยอม

นันดา : ไอ้บ้า

เหมรุจน์ : อ้าว  เรื่องอะไรมาด่ากันล่ะ

นันดา : ก็นายมันบ้า  ยอมให้เขาจับแต่งงานเป็นควายให้เขาคลุมหัวชน

เหมรุจน์ : ก็ผมไม่ต้องการให้พ่อของผมต้องถูกตราหน้าว่าหน้าด้านผิดสัตย์ตระบัดคำนี่นา

นันดา : แต่ฉันไม่ยอมฉันน่ะเกลียดขี้หน้านายที่สุด  เกลียดยิ่งกว่าจิ้งจก...

เหมรุจน์ : ตุ๊กแกไส้เดือนกิ้งกือ งู หนู หมูหมา ใช่ไหมล่ะ

***เหมรุจน์ต่อให้อย่างยิ่งอารมณ์ของหล่อน  นันดาแทบกรี๊ด

นันดา : ฉันไม่ยอม  ถ้าต้องแต่งงานกับนายฉันยอมแห้งตายซะยังจะดีกว่า

เหมรุจน์ : ก็เอาสิ  กลับไปเลยกลับไปนอนสบายใจว่ารวมหัวกันผิดคำสัญญาได้  หน้าหนาอยู่แล้วนี่ไม่เห็นต้องอายใครถ้าจะเบี้ยวอะไรใครสักคน

นันดา : ไอ้บ้า  อย่ามาพูดอย่างนี้นะ

เหมรุจน์ : จะพูด จะทำไม  มีลูกจะสอนลูกมีหลานจะสอนหลานจะสอนแหลนว่าให้ดูเอาไว้ไอ้คนที่มันไม่รักษาคำพูดตัวเองหน้าตาเป็นยังไง

***นันดาเชิดหน้าหล่อนทนไม่ได้ที่ใครจะมาชี้หน้าว่าพ่อแม่ของหล่อนว่าตระบัดสัตย์ผิดคำสัญญา

นันดา : ได้ ฉันจะแต่งงานกับนาย  แล้วนายจะเสียใจที่คิดจะแต่งงานกับฉัน  นันดาพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป  เหมรุจน์แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่  นันดาวิ่งมาเจอปังตอซะได้แผลกลับไปแค่นี้เขาก็ทำให้หล่อนลงมาอยู่ในกำมือของเขาได้แล้ว แม่ลูกไก่ตัวงาม

                                                   ........................................................................................

ตอนที่12

แก้วตา : นัน หนูไปไหนมาลูก

นันดา : ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ

***นันดาบอกแม่แล้วนั่งลงอย่างอ่อนแรง

แก้วตา : นัน แม่ขอโทษ แม่ตัดสินใจแล้วหนูไม่ต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่พ่อกับแม่ก่อเอาไว้หนูสบายใจเถอะนะ

นันดา : แม่คะ  นันยอมค่ะ  นันจะแต่งงานกับนายเหวนรกนั่น

***แก้วตาถึงกับตะลึงที่นันดายอมแต่งงาน

แก้วตา : นัน ลูกไม่จำเป็นต้องฝืนใจเพื่อพ่อกับแม่เลยนะลูก

นันดา : แม่คะ  นันขอทำหน้าที่ลูกที่ดีกับพ่อแม่สักครั้ง  แต่ต่อไปนันจะทำอ่ะอย่าว่านันนะคะ

***แก้วตาพูดไม่ออก  แม้เธอจะบอกลูกว่าไม่จำเป็นต้องยอมแต่งงานแต่นันดาก็ยืนยันว่าเธอพร้อม  ไม่มีใครรู้ว่านันดาทั้งทุกข์ใจและแค้นใจและที่สำคัญเธอรู้ว่าเหมรุจน์ต้องการจะเอาชนะเธอ  เมื่อนันดายอมแต่งงานทุกอย่างจึงดำเนินไปตามขั้นตอน  เสริมมาคุยกับชินเรื่องรายละเอียดและสินสอดที่จะมอบให้นันดา  ชินกับแก้วตาไม่ต้องการเรียกร้องอะไรอีกเพราะที่เสริมให้กับนันดาในตอนแรกก็มากแล้ว

เสริม : ข้าน่ะไม่มีลูกสาว  เครื่องเพชรเครื่องทองไม่เคยซื้อใหม่  มีแต่ของเดิมของกัลยาเขาก็ตั้งใจว่าจะมอบให้เป็นสมบัติของลูกสะใภ้ถ้าเจ้ารุจน์มันแต่งงาน  และข้าก็เอามามอบให้เป็นทองหมั้นหนูนันดา

ชิน : เสริมข้าพูดตรงๆนะ ความจริงไอ้เครื่องเพชรเครื่องทองพวกนี้ข้าไม่อยากได้หรอกแต่ถ้าแกจะมอบให้ในฐานะทองหมั้นข้าก็จะรับเอาไว้ให้ยายนัน แต่สิ่งที่ข้าอยากได้คือคำมั่นสัญญาหรือหลักประกันว่าเมื่อแกเอาลูกสาวของข้าไปแล้วจะไม่ให้ลูกชายของแกรังแกของของข้า

เสริม : เฮ่ย  ข้อนี้ข้ารับรองเลยจะไม่มีเหตุการณ์อย่างที่แกกังวลเป็นห่วงอย่างเด็ดขาด  เจ้ารุจน์น่ะถึงมันจะท่าทางนักเลงแต่มันไม่เคยรังแกผู้หญิงนะ

ชิน : เขาว่าเจ้ารุจน์มันเจ้าชู้นักหนา  ถ้าต่อไปมีเหตุให้ยายนันทนเจ้ารุจน์ไม่ได้ข้าจะเอาลูกสาวข้ากลับนะ

เสริม : แกกังวลมากไปหรือเปล่า

ชิน : กังวลสิ  เด็กมันไม่เคยรักกันข้ากลัวปัญหามันจะเกิดขึ้นเพราะฉะนั้นข้าถึงได้พูดกับแกเอาไว้ซะก่อนเพราะถ้าต่อไปข้าเอาลูกของข้ากลับแกจะได้ไม่มาว่าข้าได้

***เสริมต้องยอมให้สัญญากับชินและกลับมาคุยเรื่องนี้กับเหมรุจน์

เหมรุจน์ : โอ้โฮพ่อ  นี่ว่าที่พ่อตาแม่ยายของผมเขาเตรียมเอาลูกสาวคืนแล้วเหรอนี่

เสริม : เขาห่วงลูกของเขาน่ะสิ  เพราะฉะนั้นแกห้ามรังแกลูกของเขาถึงจะแต่งงานอยู่ด้วยกันแล้ว  ถ้าแกทำตัวประพฤตินิสัยไม่ดีเหมือนอย่างที่ผ่านมาแกก็มีสิทธิ์เป็นหม้ายโดนเขายึดเมียล่ะงานนี้ฃ

เหมรุจน์ : ฮึ...เอาลูกสาวคืนก็ได้  แต่ถ้าเกิดมีลูกผมคืนแต่แม่นะลูกไม่ให้

เสริม : แกจะบ้าเรอะ  พูดแบบนี้เขาไม่ใช่แม่หมานะโว้ย  ถึงจะเอามาทำลูกขยายพันธุ์แล้วคืนแม่ไป  พ่อบอกตรงๆนะว่าชักไม่แน่ใจว่าแกจะเอาเขาจริงจัง

เหมรุจน์ :  จะไม่จริงจังได้ยังไง  ขนาดยอมแต่งงานจริงซะยิ่งกว่าจริงซะอีก

เสริม : แกรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  เจ้ารุจน์

เหมรุจน์ :  เขาสวยดี  ปาดแดง  แก้วแดง  หุ่นดี  ฤทธิก็มากผู้หญิงอย่างนั้นหายาก

***เหมรุจน์ตอบไม่ตรงคำถาม  ใครจะกล้าบอกว่าเขาคิดจะปราบคู่ปรับ  เหมรุจน์ชอบคนเก่งใจนักเลงไม่กลัวคน  แต่บรรดาผู้หญิงที่เขาเจอะเจอมามีแต่ใส่จริตอ่อนหวาน  และพร้อมที่จะซบอยู่แทบตักของเขาทุกคน  แสนงอน  ออเซาะและทำตัวนิ่ม  ผิดกับนันดาหล่อนไม่เคยมีท่าทางจะยอมอ่อนข้อให้เขาเลย  กล้าพูดกล้าทำและที่สำคัญเธอกล้าประกาศตัวเป็นคู่อริกับเขา  และเล่นงานเขาได้  บ้าบิ่นอย่างนี้เหมรุจน์ชอบและต้องการจะเอาชนะหล่อน  เขาอยากรู้ว่าฤทธิเดชของเจ้าหล่อน  จะมีมากอีกเท่าไหร่

***แก้วตานั่งดูไลลาพับดาวกับนกใส่โหลให้นันดา

แก้วตา  : เมื่อไหร่เจ้านายของเธอเขาจะพอซะทีกับดาวและนกพวกนี้นะไลลา

ไลลา : ทำไมละคะ  คุณนายไม่ชอบเหรอคะ

แก้วตา : เปล่าๆฉันเห็นตอนแรกๆ นันเขาก็พับเอง  แต่ตอนนี้กลายเป็นเธอเป็นคนพับคนเดียวแล้ว

ไลลา : คุณนันเธอก็พับค่ะ  แต่วันสองวันมานี้เธอหยุดไป

***แก้วตาเงียบรู้ว่าสาเหตุอะไรที่ลูกสาวหยุดทำของพวกนี้  ตั้งแต่ยอมรับปากแต่งงานกับเหมรุจน์นันดาก็เงียบไม่ค่อยพูดจาเท่าไหร่  นางไม่สบายใจเลยที่เห็นลูกไม่มีความสุขจะขอยกเลิกทุกอย่างซะแต่นันดาก็ยืนยันว่าไม่ต้อง  ให้เป็นไปตามสัญญาและความต้องการของลูกใหญ่

แก้วตา : คุณนันทำอะไรอยู่  ไลลารู้ไหม

ไลลา : นั่งวาดรูปอยู่ที่ศาลาริมน้ำค่ะ

แก้วตา : วาดรูปเหรอ  ไม่ยักจะรู้ว่ายายนันวาดรูปได้นะนี่

ไลลา : วาดเก่งด้วยค่ะ  คุณนันวาดรูปไลลาเหมือนเลยนะคะ

แก้วตา : งั้นฉันจะไปดูเขาหน่อย

***แก้วตาเดินออกมาหน้าบ้าน  เหมรุจน์ขับรถเข้ามาพอดี  ว่าที่แม่ยายยืนมองเหมรุจน์ลงจากรถและยกมือไหว้

เหมรุจน์ : สวัสดีครับคุณอา

แก้วตา : สวัสดีจ่ะ

เหมรุจน์ : คุณอาชินล่ะครับ

แก้วตา : ไม่อยู่หรอกจ่ะ ไปที่ร้าน  รุจน์มีธุระอะไรกับอาชินหรือเปล่าจ๊ะ  ถ้ามีเดี๋ยวอาโทรบอกให้ก็ได้

เหมรุจน์ : อ๋อไม่มีหรอกครับผมตั้งใจมาหาคุณนัน

แก้วตา : มาหายายนันเหรอคะ  ยายนันอยู่ในสวนหลังบ้าน  รุจน์เจ้ามานั่งในบ้านก่อนนะจ๊ะ  เดี๋ยวอาจะใช้ให้เด็กไปตามมาให้

เหมรุจน์ : ผมขออนุญาตไปหาเธอเองได้ไหมครับ

แก้วตา  : ได้สิจ๊ะ

***เหมรุจน์เดินไปหานันดา  แก้วตจาเข้ามาสั่งให้แม่บ้านจัดอาหารว่างเลี้ยงเหมรุจน์  เด็กรับใช้กับแม่บ้านคุยกัน

เด็กรับใช้ : ป้าแจ่มหนูเห็นคู่หมั้นคุณนันแล้วล่ะ  หล่อจังเลย  สมกับคุณนันยังกับกิ่งทองใบหยกแน่ะ

แจ่ม : เออ  ข้าน่ะเคยเห็นมาแล้ว

เด็กรับใช้ : แต่เขาว่าคุณนันไม่ได้รักหรอกนะป้า  ผู้ใหญ่น่ะจัดการให้

แจ่ม : เอ็งไปเอามาจากไหนรู้ดีนัก

เด็กรับใช้ : ก็หนูแอบได้ยินคุณนายกับคุณท่านพูดกันบอกว่าเห็นใจคุณนันที่ต้องมาทำเพื่อพ่อแม่

แจ่ม : เอ็งน่ะเงียบไปเลยแล้วอย่าริ  วิพากษ์วิจารอะไรเรื่องของเจ้านายห้ามสาระแนนะพวกเราไม่มีหน้าที่จำเอาไว้

***แม่แจ่มดูและสั่งให้ช่วยจัดอาหารว่างเร็วๆ  เพื่อจะได้เอาออกไปต้อนรับแขกของเจ้านาย

***นันดาพึ่งลงสีบนภาพวาดที่เธอวาดเอาไว้อย่างตั้งใจ  เหมรุจน์เดินเข้ามาเงียบๆและยืนมองหญิงสาวลงสีภาพอย่างชำนาญ  ภาพเด็กผู้หญิงหน้าน่ารักแต่ใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ขาดปะ  ผมผ้ารุงรังในมือถือแตงโมที่ผ่าซีกและกัดเอาไว้แหว่งแล้ว  ถ้าภาพนี้นันดาวาดขึ้นมาจากจินตนาการของเธอเอง  แสดงว่าในใจของเธอขณะนี้ไม่สงบแฝงด้วยความเจ้าคิดเจ้าแค้น  นันดารู้สึกว่ามีคนมามองเธออยู่ข้างหลัง  แต่คิดว่าเป็นไลลาจึงไม่สนใจคงลงสีภาพของเธอไปเรื่อยๆ  แต่ปากก็ถาม

นันดา : พับเต็มโหลแล้วหรือไลลา

***เงียบไม่มีเสียงตอบ  หญิงสาวจึงพูดอีก

นันดา : โหลนี้ตั้งใจให้ดีหน่อยนะ  เอาดวงเล็กๆและนกก็ตัวเล็กๆฉันจะเอาไปเป็นของขวัญวันเกิด  เพื่อนของฉัน  อาทิตย์หน้าฉันจะไปกรุงเทพ  กระดาษที่ซื้อเอามาไว้ไลลาก็ช่วยพับให้หมดเลยนะ  ฉันคงไม่มีอารมณ์จะพับอีกแล้ว

***ยังเงียบอีกนันดาจึงหันมอง  เหมรุจน์มองเธอยิ้มๆอยู่  นันดาคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาจึงตกใจ  ผุดลุกขึ้นยืนทันที

นันดา : มาทำไม  นายมาฉันทำไม

เหมรุจน์ : อ้าวถามแปลก  ผมมาไม่ได้หรือไงที่นี่น่า

นันดา : มาได้แต่ฉันไม่อยากให้มา  ไม่ต้อนรับ

เหมรุจน์ : ไม่ต้อนรับว่าที่สามี  แล้วจะต้อนรับใคร

***เหมรุจน์พูดแล้วมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า  เสียตายโลมเลียยั่วเย้านันดาหน้าร้อนวูบวาบเผลอก้มมองตัวเองว่าแต่งตัวเรียบร้อยไหมแล้วแหว

นันดา : นี่ถ้านายคิดจะมาหาเรื่องฉันถึงที่นี่ล่ะก็ได้เลย อยากมีเรื่องแบบไหนว่ามา

เหมรุจน์ : จริงเหรอ  ว่าถ้าผมอยากมีเรื่องกับคุณแล้วคุณจะยอมมีเรื่องกับผม

นันดา : นายจะเอายังไง

เหมรุจน์ : ผมอยากจูบคุณมัดจำสักฟอด

นันดา : ไอ้บ้า  อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ

เหมรุจน์ : เปล่าเลย  ผมไม่เคยคิดทะลึ่ง แต่วันนี้ไม่รู้เป็นยังไงตั้งแต่เช้าผมนึกถึงแต่ปากแดงๆแก้มแดงๆของคุณน่ะ

***เหมรุจน์เดินเข้าหาช้าๆนันดาถอยกรูดหันมองหาอาวุธป้องกันตัว  เธอถือพู่กันอยู่ในมือกำมันไว้แน่น  เหมรุจน์มองพู่กันในมือของนันดารู้ทันว่าหล่อนจะใช้เป็นอาวุธเล่นงานเขาแน่  ถ้าเขาจู่โจมเธอแต่เหมรุจน์หัวเราะชอบใจที่เห็นนันดาตั้งท่ารับมือเต็มที่

เหมรุจน์ : นี่  คุณกลัวผมจะรังแกคุณเหรอ

นันดา : ไม่  นายกล้าดีก็ลองดู

เหมรุจน์ : ไม่เอาน่า  ทำไมคุณไม่ปรับตัวเข้าหาผมถึงยังไงคุณก็ต้องแต่งงานกับผมเป็นเมียของผมวันยังค่ำ  ทำตัวให้น่ารักให้ผมถูกใจไม่ดีกว่าหรือ

นันดา : ฝันไปเลย  นายฝันไปเถอะฉันแต่งงานกับนายก็แค่ยอมเข้าพิธีด้วยเท่านั้น  ฉันจะบอกให้นะนายจะไม่มีวันได้ครอบครองตัวของฉันเป็นอันขาด

เหมรุจน์ : ทำไม  จะฆ่าตัวตายในวันแต่งงานหรือยังไง

นันดา : เปล๊า  ฉันจะไปยอมเป็นของชายคนรักของฉัน  บางทีนะฉันจะเอาลูกติดท้องมาให้นายต้องเป็นพ่อซะด้วย

***เหมรุจน์ตาวาววับ  คิดจะมาแกล้งยั่วหล่อนกลับกลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายถูกหล่อนปั่นหัวซะนี่

***เหมรุจน์กลับมาบ้านแม้จะรู้ว่าที่นันดาพูดนั้น หล่อนเจตนายั่วอารมณ์ของเขาแต่ความรู้สึกหวาดระแวงก็เริ่มจะมี  เขาเคยเห็นนันดาควงกับแฟนของหล่อนถ้าคำพูดที่หล่อนพูดมาในวันนี้เป็นความจริง  ใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายเสียใจเจ็บใจที่ต้องแต่งงาน  นันดาบอกว่าจะไปกรุงเทพฯหรือหล่อนจะไปหาชายคนรักของหล่อนจริงๆเหมรุจน์เริ่มพลุ่งพล่านหวาดระแวงนันดา

 ........................................................................................

ตอนที่13

***นันดาเดินทางมากรุงเทพฯเธอมาหาบูรฉัตร

บูรฉัตร : กลับบ้านไปไม่เท่าไหร่ก็มากรุงเทพฯอีก  คงเบื่อบ้านแล้วล่ะซี

นันดา : เปล่า  นันไม่เคยเบื่อบ้านนะบูร อยู่ที่ไหนก็ไม่มีความสุขเหมือนอยู่ที่บ้าน

บูรฉัตร : อ้าว  แล้วขึ้นมาทำไมหรือว่ามาทำธุระ

นันดา : มาหาบูรมาขอความช่วยเหลือจากบูร

บูรฉัตร : จริงเหรอ  เรื่องอะไรบอกมาเลยผมยินดีช่วยเต็มที่

นันดา : บูรช่วยเป็นสามีให้นันหน่อยสิ

บูรฉัตร : ฮ้า  นัน

นันดา : บูรอย่าทำท่ายังั้นสิคะ  นันพูดจริงๆนะ คราวก่อนนันช่วยเป็นแฟนให้บูรแล้วคราวนี้นันจะขอให้บูรเป็นสามีให้นันบ้าง

บูรฉัตร : เดี๋ยวเรื่องมันเป็นยังไงนัน เล่าให้ผมฟังหน่อยนะเพราะนันคงไม่คิดจะให้ผมเป็นสามีจริงๆของนันหรอกนะ

***นันดาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นของเธอให้บูรฉัตรฟังจนหมดและขอให้บูรฉัตรเล่นละครว่ามีความสัมพันธ์กับเธอให้เหมรุจน์เห็น

บูรฉัตร : นัน  เรื่องนี้ไม่ใช่จะมาทำเล่นๆกันได้นะ นันจะให้ผมเล่นละครเป็นสามีนันน่ะผมทำได้ แต่ผลที่มันจะตามมาไม่แค่คู่หมั้นของนันนะที่ได้รับผลกระทบ  พ่อแม่พี่น้องของนันเขาจะคิดยังไง  ผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่เหมือนกันผมไม่เสียชื่อเสียงแต่นันน่ะเสียหายป่นปี้เลยนะ  กลายเป็นคนไม่บริสุทธิ์ในสายตาของคนทั่วไปยังไงมันก็ไม่ดี

***บูรฉัตรเตือนเพื่อนอย่างหวังดี

นันดา : แต่นันต้องการให้เขารังเกียจนันและไม่คิดมายุ่งมาแตะนัน  ให้เขายกเลิกการแต่งงานไปได้ยิ่งดี  นะ  บูรช่วยนันด้วย  นันคงตายแน่ๆถ้าต้องแต่งงานแล้วเป็นเมียของเขา

บูรฉัตร : ในเมื่อนันไม่รักแถมเกลียดเขาอย่างนี้แล้วนันยอมฝืนใจแต่งไปทำไม  ผมเชื่อนะว่าพ่อกับแม่ของนันไม่บังคับนันแน่ถ้านันปฏิเสธ

นันดา : ใช่ถ้านันจะปฏิเสธก็ได้  แต่เขาคงตราหน้าด่าพ่อกับแม่ของนันว่าเป็นคนตระบัดสัตย์ผิดสัญญา  เขาร้ายมากบูรไม่เห็นสีหน้าท่าทางของนายนั่นนันทนไม่ได้ นันจะทำให้เขาขอยกเลิกทุกอย่างเองหรือไม่ก็อยู่บนความอายไปเลย

บูรฉัตร : แสดงละครว่าเราเป็นอะไรกันมันก็แค่ช่วงที่ก่อนนันจะแต่งงาน  ถ้านันแต่งงานไปแล้วขืนผมเข้าไปวุ่นวายผมว่านันได้เผาศพให้ผมแน่  คงไม่มีใครยอมให้ผู้ชายอื่นเข้าไปยุ่งกับเมียของเขาหรอก

นันดา : เอาเถอะถึงตอนนั้นเราค่อยหาทางแก้ปัญหากันอีกทีแต่ตอนนี้บูรช่วยนันก่อน  นันขอร้อง

บูรฉัตร : ได้เพื่อเพื่อนช่วยไม่ได้ ได้ยังไง  จะให้ทำยังไงบอกมาเลยบูรฉัตรคนนี้ตีบทแตกอยู่แล้ว

นันดา : ไปมะขามหักกับนันและทำให้เขาเข้าใจว่าเราไม่ได้เป็นแค่แฟนกันเท่านั้น

บูฉัตร : พ่อนันกับคุณดลเขาไม่เล่นงานผมซะก่อนนะ

นันดา : ยังจะกลัวกังวลอะไรล่ะ  เราแค่เล่นละครกันเท่านั้น

บูรฉัตร : มันก็ต้องกลัวสิ  คนที่เราไม่ต้องการให้เข้าใจผิดแล้วเข้าใจผิดไปด้วยผมนี่แหละจะแย่

นันดา : ดูบูรจะกลัวความเป็ฯแมนซะจริงๆนะ

บูรฉัตร : จะบอกให้นะ  ถ้าผมไม่ใช่ลูกชายคนเดียวในบ้านนะผมจะแปลงเพศให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยไม่ต้องทนทุกข์ทรมานฝืนความรู้สึกอยู่อย่างนี้

นันดา : บูร  บูรรู้ไหมบูรน่ะมีเสน่ห์  ในสายตาของผู้หญิงมาก  ถ้าบูรคิดจะรักผู้หญิงรับรองหาไม่ยากเลยคู่ควง

บูรฉัตร : พอเลย  หยุดพูดได้เลย  ถ้าคนที่รู้ใจผมที่สุดแล้วยังจะพูดแบบนี้ผมโกรธนะ

นันดา : เจ้าค่ะ  ไม่พูดอีกแล้ว  ว่าแต่จะไปมะขามหักเมื่อไหร่

บูรฉัตร : จะให้ผมไปเมื่อไหร่ล่ะ  แล้วแต่คุณนายจะบัญชา

นันดา : พรุ่งนี้เลยได้ไหม

บูรฉัตร : พรุ่งนี้เหรอ  ดีเหมือนกันกำลังอยากออกจากงานเก่าอยู่พอดี  ออกมันซะเลย

นันดา : เฮ้อ  นี่จะถึงกับเสียงานเสียการเพราะนันเลยเหรอ  ไม่ต้องถึงขนาดนั้นไม่ได้เหรอถ้าพ่อบูรรู้นันโดนด่าเป็นแน่

บูรฉัตร : พ่อน่ะเหรอจะด่า

นันดา : ทำไมถึงไม่ด่า

บูรฉัตร : ก็แกเป็นลมซะก่อนเลยด่าไม่ทัน

นันดา : ว๊า

บูรฉัตร : ไม่ต้องทำหน้าซีเรียสอย่างนั้นหรอก  ผมบอกกับพ่อเอาไว้แล้วว่าจะขอเปลี่ยนงานที่ทำเพราะผมไม่ชอบงานที่ทำมันฝืนใจ

นันดา : นันก็ว่าบูรทำได้ไม่นานอยู่แล้วงานนั้นมันเหมาะสำหรับคนชอบลุย  อย่างบูรทำได้ไม่นานหรอก

***สุดาดวงกลับไปชอกช้ำเสียใจซะหลายวันเมื่อรู้ว่าเหมรุจน์จะแต่งงานแต่เพราะหล่อนรักเขามากจึงยอมกลับมาคบกับเหมรุจน์อีกทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเสียเปรียบเขาแต่ฝ่ายเดียว  หล่อนมานอนค้างกับเหมรุจน์ที่บ้านของเขาอีก  เสริมถึงกับหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าสุดาดวงมานอนค้างกับลูกชาย

เสริม : นี่มันจะเอายังไงของมันวะไอ้ลูกคนนี้  หมั้นผู้หญิงจะแต่งงานอยู่ลอมล่อมันยังบ้าพาผู้หญิงอื่นมานอนค้างคืน  ถ้าฝ่ายเจ้าชินมันรู้หัวหงอกของข้ามีหวังถูกถอนจนโกร๋นแน่  โธ่เอ้ย

สำเนียง : นายท่านบ่นอะไรคะ

***สำเนียงถามเมื่อเห็นเสริมบ่นอู้อี้อยู่คนเดียว

เสริม : แม่สำเนียง  นี่ฉันจะทำยังไงดีหืมม์  ไอ้เจ้ารุจน์มันถึงจะปรับเปลี่ยนนิสัยซะทีเห็นไหมมันเอาผู้หญิงมานอนค้างคืนอีกแล้ว

สำเนียง : ค่ะ  อิฉันก็ว่าไม่ค่อยดีใกล้จะถึงวันแต่งงานแล้วยังไม่ยอมเลิกคบกับคุณดวง  มันจะมีปัญหานะคะนายท่าน

เสริม : มีแน่ถ้าฝ่ายโน้นเขารู้

สำเนียง : คุณดวงก็เหลือเกินขนาดเขาจะแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไม่ยอมเลิก  นี่น่ะเป็นฝ่ายมาหาคุณรุจน์เองเลยนะคะแล้วก็ไม่ยอมกลับนอนค้างคืนด้วยเฉยเลย

เสริม : สงสัยต้องเรียกมาคุยกันแล้ว  ปล่อยไว้ฉันเสียคนแน่เพราะเจ้าชินกับแม่แก้วตาเขาห่วงเรื่องความเจ้าชู้ของเจ้ารุจน์มันอยู่ด้วย

สำเนียง : ก็ต้องห่วงสิคะ  เป็นอิฉันก็ห่วงไม่อยากให้ลูกสาวต้องไปนั่งกินน้ำตาต่างข้าวเพราะได้ผัวเจ้าชู้  อีกอย่างกิตติศัพท์ของคุณรุจน์น่ะใช่ย่อยซะเมื่อไหร่  อยู่แค่นี้ๆคุณชินกับคุณแก้วตาก็ต้องรู้อยู่แล้ว

เสริม : เฮ้อกลุ้ม...แล้วนี่ห้องเสร็จหรือยังฉันไม่ได้เข้าไปดูเลย

สำเนียง : ใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ  วันนี้ช่างเขามาบุวอลเปเปอร์แล้วก็เปลี่ยนแอร์ใหม่  ส่วนเฟอร์นิเจอร์คุณรุจน์เธอบอกว่าให้อิฉันเป็นคนเลือกให้แต่ขอเป็นโทนสีเทาอมฟ้าสีเดียวกับวอลเปเปอร์ก็แล้วกัน

เสริม : แล้วทำไมมันไม่เลือกเอง  ใครจะใช้กันแน่แม่สำเนียงหรือมัน

สำเนียง : อิฉันว่า  น่าจะให้คุณนันเธอเป็นคนเลือกจะดีกว่านะคะเพราะเธอเป็นคนใช้ด้วย

เสริม : เคยบอกเขาไปแล้ว  แต่เขาให้เราจัดการไปเลย

สำเนียง : อิฉันก็เลือกไม่ค่อยถูก

เสริม : ถ้ามันยากนัก  ก็ให้ทางร้านเขาจัดเอาชุดที่มันดีที่สุดในร้านมาก็แล้วกันเรื่องราคาฉันไม่เกี่ยงอยู่แล้ว  แต่ว่าโทนสีก็ตามใจเจ้ารุจน์มัน

สำเนียง : อย่างนั้นก็ดีค่ะ  อิฉันจะได้สั่งให้ทางร้านเฟอร์นิเจอร์เขาจัดส่งมาติดตั้งให้เลย

***สุดาดวงเดินเกาะแขนเหมรุจน์ลงบันไดกันมาเสริมเรียกทั้งคู่ให้มานั่งคุยด้วย

เสริม : นี่เราสองคนมานี่  มานั่งคุยกับฉันหน่อย

เหมรุจน์ : มีอะไรเหรอครับพ่อ

เสริม : แกรู้ใช่ไหมเจ้ารุจน์ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันแต่งงานของแก

เหมรุจน์ : รู้  ปลายเดือนนี้  อีกตั้งเกือบยี่สิบวัน

***เสริมหันมองสุดาดวงที่นั่งฟัง

เสริม : แล้วหนูล่ะ  ยังจะคบกับเจ้ารุจน์มันแบบนี้อีกหรือลุงว่าหนูจะเสียหายเสียเวลาเปล่านะ

สุดาดวง : ค่ะ

เสริม : ค่ะอะไร

สุดาดวง : ดวงยอมรับสภาพนี้ได้ค่ะ

***สุดาดวงพูดหน้าตาเฉย  เสริมถึงกับอึ้ง

เหมรุจน์ : พ่อผมขอไปส่งดวงก่อนนะแล้วเดี๋ยวจะกลับมาคุยกับพ่อใหม่  ไปเถอะดวง

***เหมรุจน์พาสุดาดวงออกไป  เสริมนั่งทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าคนสมัยนี้เขาจะทำอะไรกันจนคนรุ่นเขานึกไม่ถึง  ที่ว่าเดี๋ยวจะมาคุยด้วยของเหมรุจน์คือ  เย็นชายหนุ่มถึงได้กลับเข้าบ้านเสริมยังไม่ยอมรามือเพราะจะต้องพูดกับลูกชายให้รู้เรื่องก่อน

เสริม : ไอ้เจ้ารุจน์แกจะเอายังไง  ไหนแกร่ำร้องอยากจะแต่งงานแล้วยังเสือกประพฤติตัวอย่างนี้แกจะให้พ่อโดนอาชินกับอาแก้วเขาถอนหงอกพ่อหรือไง

เหมรุจน์ : พ่อ  ทำไมต้องโวยวาย

เสริม : โวยวายสิ  แกยังบ้าพาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้านทั้งๆที่จะแต่งงานแล้ว

เหมรุจน์ : ดวงเขามาหาผมเองจะให้ผมไล่เขากลับไปหรือไง

เสริม : เออ  มันต้องไล่แล้วไม่ใช่ต้อนขึ้นห้องแกไปมั่วกับเขาถ้าเกิดเขาท้องไส้ขึ้นมาแกจะทำยังไง

เหมรุจน์ : ท้องอะไรล่ะพ่อ  ผมป้องกันชัวร์อยู่แล้วอย่างผมให้ท้องได้ก็เสียชื่อหมดสิ

เสริม : ป้องกัน  เออป้องกัน  พูดพร่อยๆเอาแต่ได้ถ้าเป็นแบบนี้พ่อว่าแกยกเลิกการแต่งงานซะดีกว่า  ถ้าแกยังรักสนุกสุดเหวี่ยงอย่างงี้ไม่ต้องแต่งงานมันหรอก  ผู้หลักผู้ใหญ่จะได้ไม่เดือดร้อนกับแก

เหมรุจน์ : คำก็ยกเลิกสองคำก็ยกเลิกก็เอาสิ  ถ้าพ่อคิดจะยกเลิกตอนนี้มันก็ยังไม่สายนี่

เสริม : ไอ้เจ้ารุจน์  นี่แกพูดยังงี้ได้ยังไงวะห๊ะ  พูดได้ยังไง  แกเห็นเรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องล้อเล่นหรือเล่นขายของกันหรือไง  นึกอยากจะแต่งก็บอกให้ไปขอพอนึกอยากไม่แต่งจะมาบอกให้ยกเลิกเดี๋ยวพ่อหวดกะบาลแยกพับผ่าสิ

เหมรุจน์ : ก็พ่อเป็นคนพูดเอง  จะให้ยกเลิกผมเบื่อคำนี้เต็มทนแล้ว

เสริม : เบื่อก็ต้องแต่งถึงขั้นนี้ถ้าแกไม่แต่งได้เห็นดีกันแน่  หนอยจะมาทำเป็นเด็กเล่นขายของเบื่อก็ต้องแต่งถึงขั้นนี้ถ้าแกไม่แต่งได้เห็นดีกันแน่  หนอยจะมาทำเป็นเด็กเล่นขายของ

เหมรุจน์ : พ่อก็อย่าบ่นผมนักสิ  ผมอยากมีความสุขก่อนจะแต่งงานเรียกว่าใช้ชีวิตโสดให้คุ้มค่าก่อนสละโสดใครๆเขาก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้นแหละ

เสริม : กลัวมันจะไม่ใช่แค่นี้ก่อนแต่งงานน่ะสิสันดานคนเจ้าชู้ถ้ามันหยุดได้ก็ดีน่ะสิวะ  กลัวมันจะฝังเข้าไปในกระดูกแกะไม่ออก  แล้วทำให้ผู้ใหญ่ต้องเดือดร้อนใจในภายหลังและคนอื่นเขาก็ต้องมามีเวรกรรมเพราะแกด้วย

เหมรุจน์ : ถ้าพ่อจะหมายถึงว่าที่เจ้าสาวของผมล่ะก็  พ่อไม่ต้องห่วงหรอกคนเก่งอย่างนั้นไม่น่าห่วงซักนิดผมจะบอกให้

เสริม : เออ  พ่อจะภาวนา  ขอให้เขาปราบแกให้อยู่หมัดแต่ก็ไม่แน่นะถ้าแกแต่งงานแล้วมีความประพฤติแย่ๆ  จนเขาทนไม่ได้เอขาอาจจะเฉดหัวแกออกจากบ้านหลังนี้ไปเลยก็ได้

***เหมรุจน์หัวเราะ  เสริมถึงกับพยักหน้าช้าๆ

เสริม : เออ  แกหัวเราะไปเลย  ถ้าคิดว่าพ่อพูดเล่นล้อแกเล่นก็หัวเราะไปเลย

เหมรุจน์ : เขาน่ะรึจะกล้าไล่ผมออกจากบ้านหลังนี้

เสริม : แล้วทำไมเขาจะต้องไม่กล้าวะก็บ้านหลังนี้มันเป็นบ้านของเขา

เหมรุจน์ : พ่อพูดอะไรเมาหรือเปล่านี่น่ะบ้านเรานะ

เสริม : ใช่มันเคยเป็นบ้านของเรา  แต่ตอนนี้พ่อยกให้เป็นสินสอดหนูนันเขาไปแล้ว

เหมรุจน์ : พ่อ...ว่าอะไรนะ  พูดใหม่ซิ

เสริม : สินสอดน่ะบ้านหลังนี้พ่อใช้เป็นสินสอดขอเมียให้แก

เหมรุจน์ : ห๊า...พ่อ  พ่อเพี้ยนอะไรหรือเปล่านี่พ่อเอาบ้านหลังนี้ยกให้นันดาเป็นค่าสินสอดมันจะเป็นไปได้ยังไง

เสริม : ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ก็พ่อยกให้เขาไปแล้วโอนให้เมื่อวันที่เอาขันหมากไปหมั้นเขาแกคิดว่าพ่อจะไปขอหมั้นเขามือเปล่าหรือไง

***เหมรุจน์ลงนั่งหมดแรงพูดแบบแทบไม่อยากหายใจ

เหมรุจน์ : แล้วพ่อให้อะไรเขาอีก

เสริม : ก็มีโฉนดที่ดินกับบ้านหลังนี้  แล้วก็เครื่องเพชรเครื่องทองของแม่แกทั้งหมด

เหมรุจน์ : พ่อทำอย่างงี้ได้ยังไง  สมบัติพวกนี้มันของผมนะบ้านหลังนี้ราคาตั้งยี่กว่าล้านที่ดินอีกเครื่องเพชรเครื่องทองผมอีกแลกกับยายแมงป่องจอมแสบนั่นน่ะนะผมไม่ยอม

เสริม : แกจะไม่ยอมได้ยังพ่อให้เขาไปแล้ว  แกอยากไม่ยอมจ่ายเงินส่วนของแกและพ่อก็บอกแล้วว่า  ถ้าแกไม่ให้พ่อจะเอาสมบัติของแกไปหมั้นเขาไม่ใช่ไม่บอก

เหมรุจน์ : นี่พ่อไม่รักผมเลยเหรอ  ถึงเอาสมบัติส่วนของผมไปยกให้เขาจนหมด

เสริม : นี่เจ้ารุจน์ของเมียหรือของผัวมันต่างกันตรงไหนวะ  อีกหน่อยหนูนันเขาเป็นเมียแกสมบัติทุกอย่างแกก็ยังมีสิทธิ์อยู่เหมือนเดิมเพียงแต่เปลี่ยนจากชื่อของแกเป็นชื่อของเขาแทนก็เท่านั้น

***เหมรุจน์เหงื่อตก  นี่พ่อช่วยแม่มดตะนอย เอวเล็กเล่นงานเขาหรือเปล่านะ  โอยจะเป็นลมตาย

 

 ........................................................................................

ตอนที่  14

***บูรฉัตรมากับนันดาและแวะหาหมอนุดล   เขาขอพักกับหมดนุดลไม่ไปพักที่บ้านหลังใหญ่  สำหรับหมอก็ยินดีเพราะไม่รู้ว่าบูรฉัตรคิดกับเขาแบบไหน

นุดล : ทำไมไม่ไปพักที่บ้านที่นั้นน่ะสบายกว่าตั้งเยอะ

บูรฉัตร : พักที่นี่ดีกว่าจะได้คุยกับนุดลด้วย

นันดา : ใช่  พี่จะได้พาบูรเขาเที่ยวสะดวกไง

***นันดามองหน้าพี่ชาย  และบอกบูรฉัตรก่อนจะพยักหน้า

นันดา  :  ตามใจ  แต่นี่นันขอเตือนก่อนนะบูร  นี่น่ะพี่ชายของนันนะ  นันหวงนะจะบอกให้

***นันดาพูดบูรฉัตรยิ้มปุเลี่ยนๆในขณะที่หมอนุดลไม่เข้าใจความหมาย  จึงว่าน้องสาว

นุดล : กลัวบูรเขาจะพาพี่เที่ยวหรือไง    เข้าใจผิดแล้วพี่ต่างหากจะพาคุณบูรเที่ยว  รับรองพี่จะทำหน้าที่เจ้าถิ่นไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย

นันดา : นันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นซะหน่อย  เอาเถอะค่า  เชิญตามสบายแต่เย็นนี้พี่ดลต้องเลี้ยงข้าวมื้อเย็นนันนะคะ  และก็ไปต่อเทคกันด้วย  นันอยากไปเที่ยว

นุดล : อะไร  กลับมาจากกรุงเทพ  แต่อยากเที่ยวเทค  ไปถึงกรุงเทพแล้วทำไมไม่เที่ยวซะให้มันหายอยาก

นันดา : เที่ยวกรุงเทพไม่มีคนจ่าย   เที่ยวที่บ้านเราดีกว่าพี่ดลเป็นเจ้ามืออยู่แล้ว

นุดล : พูดง่ายนักนะเรา  ก็ได้ก่อนแต่งงานพี่จะพาเที่ยวให้หนำใจ  แต่ขอบอกก่อนนะ  ถ้าแต่งงานแล้วห้ามมาขอให้พี่พาเที่ยวนะ

นันดา : พี่ดลอย่างพูดถึงเรื่องแต่งงานได้ไหมคะ  นันไม่อยากฟังไม่อยากได้ยิน

***นันดาพูดหน้างอขึ้นมาทันที

***นันดาควงบูรฉัตรไปเที่ยวทุกวัน  เพื่อต้องการให้เหมรุจน์เห็นและก็ได้ผล  ในตอนเย็นวันหนึ่ง  เหมรุจน์กับเพื่อนๆไปเที่ยวกัน  ในผับชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัด  นันดา  หมอนุดล  บูรฉัตร  ทรงวาด  ก็เข้าไปเที่ยวเหมือนกัน  เมื่อนันดาเห็นกลุ่มของเหมทรุจน์เธอก็เริ่มแสดงละครโดยป้อนหาให้บูรฉัตรบ้างนั่งซบไหล่บ้างจนหมอนุดลถึงกับมองน้องสาวตาโต

นุดล : ยายนันทำอะไร  เห็นไหมโต๊ะโน่นน่ะคู่หมั้นของเราเขามาด้วยนะ

นันดา : ค่ะนันเห็นแล้ว

นุดล : เห็นแล้ว ??

นันดา : นันจะทำให้เขาเห็นน่ะสิคะพี่ดล  อยากให้เขาเห็นใจจะขาด

นุดล : จะเล่นอะไรของเรา

บูรฉัตร : นันเธอไม่ได้เล่าให้นุดลฟังก่อนเหรอ

***บูรฉัตรถามเพื่อน

นันดา : เดี๋ยวกลับไปค่อยเล่าตอนนี้ทำตามแผนของนันก่อนเถอะ

นุดล : แผนอะไร

***นุดลถามน้อง

นันดา : เถอะค่า  พี่ดลอย่าเพิ่งรู้เลย  นันบอกแล้วไงเดี๋ยวกลับแล้วจะเล่าให้ฟัง

***เพื่อนของเหมรุจน์สะกิดให้เหมรุจน์หันมองไปทางโต๊ะของหมอนุดลกับนันดา

เพื่อน  : ไอ้รุจน์นั้นคู่หมั้นแกใช่ไหม

เหมรุจน์หันมอง

เหมรุจน์ :   ใช่

เพื่อน : มากับพี่ชายและใครอีกล่ะดูเขาสนิทกันจัง

***เหมรุจน์หันมองนันดาเอาแก้วเบียร์ป้อนให้บูรฉัตรดื่มทำเป็นไม่รู้ว่าเหมรุจน์กำลังมอง  แต่หมอนุดลชักหนาวๆร้อนๆทรงวาดเธอก็ยิ้มไม่ค่อยออกซะแล้ว

นุดล : ยายนันรุจน์เขามองเธออยู่นะ

***หมอพูดเบาๆ

นันดา : เหรอคะ

***นันดาเอียงซบไหล่บูรฉัตร  ซึ่งบูรฉัตรก็เก่งเอามือโอบไหล่หล่อนทำท่าสนิทสนมสุดสวีท  หมอนุดลหน้าตึงนึกโมโหน้องสาวเพราะไม่เข้าใจ

นุดล : นันดาพี่จะกลับแล้วนะเพราะท่าทางเธอจะเมาแล้ว

นันดา : เดี๋ยวสิคะพี่ดลนันยังไม่ได้เมาซะหน่อย  เนอะคุณวาดเนอะ  นันเพิ่งดิ่มไวน์ไปแค่สองแก้วเอง

***นันดาพูดและหันไปทำท่าทางคลอเคลียกับบูรฉัตร

นุดล : ไม่พี่จะกลับแล้วเธอก็ต้องกลับด้วย

***นุดลพูดแล้วเรียกเด็กมาเช็คบิล  เมื่อลุกออกจากโต๊ะนันดากอดเอวบูรฉัตร  ส่วนบูรฉัตรก็โอบไหล่พากันเดินตามนุดลกับทรงวาดออกมา  บูรฉัตรกระซิบถามนันดา

บูรฉัตร : นี่  ผมจะถูกกระทืบไหมหืมม์  นัน

นันดา : บ้าใครจะมากระทืบบูร

บูรฉัตร : ก็ที่นั่งตาเป็นฤาษีจ้องเราอยู่ไง  ผมเสียวจะโดนตีนจัง

นันดา : เขาไม่กล้าหรอก

***นันดากระซิบบอกพอพ้นออกจากผับ  นันดาก็เดินตัวปลิวส่วนบูรฉัตรก็คอยเดินหันหลังมองว่ามีใครตามมาอัดเขา

ไหม  ส่วนหมอนุดลรีบเดินคว้าแขนน้องสาว  ถามอย่างไม่พอใจ

นุดล : ยายนันเราทำอย่างนั้นทำไม  รู้ไหมรุจน์จ้องเธอตาแทบไม่กระพริบแล้วยังพวกเพื่อนๆเขาอีก

นันดา : รู้สิก็เพราะเขาจ้องนันถึงได้ทำ

นุดล : นี่เราเจตนาทำให้เขาเห็นหรือไง

นันดา : ใช่สิคะ นันน่ะคอยโอกาสนี้มาหลายวันแล้ว  เพิ่งจะสำเร็จก็คืนนี้

นุดล : เราทำยังงี้ทำไม  เขาจะคิดยังไงที่เราแสดงพฤติกรรมเช่นนี้กับบูรมันไม่ดีเลยนะ  เราน่ะจะแต่งงานอยู่วันสองวันแล้วมาทำแบบนี้ให้เขาเห็น  ดีนักหรือไง

นันดา : ดีสิคะ  ดีมากด้วย

นุดล : ยายนัน

นันดา : นันเล่าให้คุณดลเขาฟังเถอะ  คุณดลน่าจะโกรธใหญ่แล้ว

***บูรฉัตรบอกเพื่อน

นุดล : เล่าอะไร

***นุดลเสียงเขียว

นันดา : พี่ดลอย่างเพิ่งโกรธนันซิคะ  นันเป็นน้องพี่ดลนะ

ทรงวาด : คุณดลใจเย็นๆสิคะ

***ทรงวาดช่วยพูดแต่นุดลโมโหแล้ว

นุดล : พี่น่ะอายคนอายรุจน์เขานะเราจี๋จ๋ากับบูรต่อหน้าพี่  เขาจะคิดยังไงคิดว่าพี่รู้เห็นกับการกระทำของเธอด้วย

นันดา : พี่ดลนันตั้งใจให้เขาเห็นเพราะนันต้องการให้เขารังเกียจนันไม่คิดมาแตะต้องนัน  พี่ดลเข้าใจไหม

นุดล : บ้าน่ะสิ  คิดอะไรบ้าๆ

นันดา : ไม่บ้า  อีกไม่กี่วันนันก็ต้องแต่งงานกับเขา  นันไม่ต้องการเป็นเมียเขานันเกลียดเขา เกลียดๆ

***นันดาเสียงดังนุดลจ้องน้องสาว

นุดล : ก็เลยวางแผนโง่ๆนี่ขึ้นมากลับบูรใช่ไหม

บูรฉัตร : คุณดลคือนันเขา...

***บูรฉัตรพูดอึกอัก

นันดา : ใช่นันวางแผนจะทำให้เขาเห็นยิ่งกว่านี้อีก

นุดล : โง่จริงๆทำให้เขารังเกียจเราแล้วมันเป็นผลดีหรือไง  พี่จะบอกให้นะผู้ชายน่ะเขามีศักดิ์ศรี  ผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยคือคนที่เขาเลือกและตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต

นันดา : แต่กรณีของเขากับนันมันไม่ใช่พี่ดลก็รู้  เราถูกจับให้แต่งงานเราเขาก็ต้องการเอาชนะนัน

นุดล : ยายนันฟังพี่ก่อนได้ไหม

นันดา : พี่ดลไม่เข้าใจนัน  ไม่เข้าใจนัน

***นันดาตะโกนใส่หน้านุดลแล้ววิ่งไปที่รถของเธอ  ทรงวาดจะวิ่งตามแต่นุดลเรียกเอาไว้  มี่แต่บูรฉัตรที่วิ่งตามไป

นุดล : คุณวาดไม่ต้องตามเขาไป

ทรงวาด : คุณดลคะ คุณนันเธอท่าทางโกรธและเสียใจนะคะ

นุดล : โกรธเหรอทำอะไรโง่ๆไม่คิดให้รอบคอบ  จะไม่แต่งก็ไม่แต่งบอกปฏิเสธไปเสียแต่แรก  ไม่ใช่มาทำแบบนี้  ผมไม่เห็นด้วย

***นุดลพูดอย่างหัวเสีย  ไม่แค่นุดลที่โกรธนันดา  เหมรุจน์ทั้งแค้นทั้งอายเพื่อนอย่างบอกไม่ถูก

***คุณแก้วตามองชุดแต่งงานที่นันดาสั่งให้ช่างตัดออกมาอย่างอึดอัด  นันดาลองใส่และหมุนดูตัวเองที่หน้ากระจกอย่างสะใจ

แก้วตา : นันแม่ว่ามันโป๊จังเลยนะลูก  ข้างหลังไม่มีเลยลึกลงไปจนเกือบถึงเอว

นันดา : อย่างนี้แหละค่ะดี  โชว์คนเขาให้เห็นทั้งงานไปเลย

แก้วตา : แม่ว่ามันไม่ไหว  แม่เห็นยังใจหายใจคว่ำแล้ว  แล้วแขกเหรื่อเขาจะมิยิ่งกว่าแม่เหรอโดยเฉพาะเจ้าบ่าว  เขาคงไม่ชอบใจแน่แม่ว่า

นันดา : นันจะใส่ชุดนี้นันชอบ  ถ้าไม่เอาชุดนี้นันก็ไม่ใส่  จะใส่กางเกงยีนส์เลยคอยดู

***นันดายืนยันจะใส่ชุดที่เธอสั่งตัด  แก้วตาถอนใจ  เพราะชุดผ้าไหมอย่างดีที่ออกแบบเป็นชุดราตรียาวเข้ารูป  เน้นสะโพกด้านหน้าคว้านลึก  จนเห็นอกอวบอึ่ม  ส่วนด้านหลังมีเพียงเชือกเส้นเล็กไขว้จากด้านหลังเป็นสายเดี่ยวด้านหน้าไว้เท่านั้นโชว์แผ่นหลังเปลือยเปล่าจนถึงเอว  ชุดแบบนี้เรียกว่าเซ็กซี่จนแขกต้องฮือฮากันไปทั้งงานแน่นอน  ไลลาที่นั่งพับเพียบมองถูกใจจนตาไม่กระพริบ

นันดา : เป็นยังไงไลลาฉันสวยไหมใส่ชุดนี้แล้ว

ไลลา  : สวยค่ะสวยมาก  ถึงจะโป๊ก็สวยนะคะ

แก้วตา : น่ะเห็นไหมไลลายังว่าโป๊เลย  แม่ว่ามันโป๊จริงๆนะลูก

***แก้วตารีบพูด

นันดา : โป๊ที่ไหนอย่างนี้แหละเขาเรียกว่าเซ็กซี่  เซ็กซี่สะใจไปเลยค่ะแม่

ไลลา : ชุดเจ้าสวยแบบนี้นะคะ ไลลาเพิ่งเคยเห็น

แก้วตา : ใช่สิ  จะไม่เพิ่งเคยเห็นได้ยังไง  ฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันนะ

***แก้วตาพูดแล้วสะบัดออกไปจากห้องอย่างไม่สบอารมณ์  นันดามองตัวเองในกระจกแล้วกลืนน้ำลาย  เธอเองก็เสียวไส้เหมือนกัน

***ไลลาพูดอย่างซื่อๆ

ไลลา : รับรองเลยค่ะคืนส่งตัวคุณนันช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ

นันดา : อะไรไลลา

***นันดาตาโต

ไลลา : ก็คุณนันขาวจั๊วสวยอย่างเนี้ย  ขนาดไลลาเป็นผู้หญิง  ยังอยากกอดเลย  แล้วคุณรุจน์จะปล่อยคุณนันไว้เหรอคะ  อื๋อพูดแล้วใจสั่น

นันดา : ไลลา

***นันดาหน้าเสีย  แล้ววาบหนึ่งเธอก็คิดอะไรออกเรียกไลลาเข้ามาสใกล้ๆทั้งๆที่อยุ่กันแค่สองคนในห้อง  ไลลาถึงกับตาพองเมื่อฟังนันดาพูดจบ

ไลลา : จะดีเหรอคะ เกิดใครจับได้ไลลาตายแน่ๆ

นันดา : ใครจะจับได้  ถ้าไลลาทำอย่างระมัดระวังที่สุด  ไลลาต้องช่วยฉันไม่อย่างนั้นฉันตายแน่ๆ

ไลลา : ค่ะ

นันดา : ดีมากไลลา  อย่างนี้แหละถึงจะสมกับที่ฉันไว้ใจเธอ

***สุดาดวงที่มานอนค้างคืนกับเหมรุจน์แอบเข้าไปในห้องหอที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว  เธอเดินดูข้าวของเครื่องใช้ที่เตรียมเอาไว้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์  อย่างสุดอิจฉาและแค้นใจ  ห้องนี้เธอน่าจะเป็นผู้ได้ใช้ได้ครอบครองอยู่กับเหมรุจน์  แต่กับเป็นคนอื่น  เตียงนอนขนาดหกฟุตที่เข้าชุดกับโต๊ะเครื่องแป้งและตู้วางของ  ยังคลุมผ้าเอาไว้เพื่อกันฝุ่นและรอการเปิดใช้  ห้องน้ำกว้างพร้อมอ่างอาบน้ำทำด้วยหินอ่อนสีเทาอมฟ้า  ในห้องนี้ใช้โทนสีเดียวกันหมดแม้แต่ผนังห้องที่ติดวอลเปเปอร์สีเทาอมฟ้าอ่อนๆ  สุดาดวงเปิดตู้เสื้อผ้าที่เป็นแบบบานสไลด์  ภายในมีชุดนอนที่ยังไม่ได้ใช้  ทั้งของผู้หญิงและของผู้ชาย  อย่างละสามชุด ผ้าเช็ดหน้า  ผ้าเช็ดตัว  เสื้อคลุมจัดวางเอาไว้พร้อมสรรพ  เพราะมันใกล้ถึงวันงานเต็มที่แล้ว  เหลือเวลาอีกเพียงห้าวันเท่านั้น  สุดาดวงปิดกระแทกบานประตูตู้อย่างแรง  เพราะระงับอารมณ์พลุ่งพล่านไม่ไหว  เธอวิ่งไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นอารมณ์แค้นและเสียดาย  ความหึงหวงแทบจะจุกอกตาย  ทีแรกก็ว่าทนได้ทำใจได้  แต่เมื่อใกล้ถึงวันที่เหมรุจน์จะแต่งงานจริงๆสุดาดวงก็แทบจะคลั่ง  แม่สำเนียงเปิดห้องเข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงโครมเมื่อคู่  ถึงกับตกใจที่เห็นสุดาดวงนอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนเตียง

สำเนียง : ตายแล้วคุณดวงทำไมขึ้นไปนอนร้องไห้บนเตียงนั้นคะ  รู้ไหมคะว่าโยราณเขาถือ  เตียงยังไม่ได้ใช้แล้วขึ้นไปนอนร้องไห้ซะก่อนมันไม่ดี

สุดาดวง : ไม่ดีสิดี  ฉันอยากให้มีใครตายบนเตียงนี้ซะด้วยซ้ำ

สำเนียง : ว้าย  พูดอะไรอย่างนั้นไม่เอานะคะ  คุณกลับออกไปซะเถอะนะคะห้องนี้  คุณไม่ควรเข้ามาเลย

สุดาดวง : ทำไม  ทำไมฉันจะเข้าไม่ได้  ห้องนี้ก็เป็นห้องของรุจน์เหมือนกัน

สำเนียง : ค่ะ  ห้องของคุณรุจน์  แต่จะเอาไว้ใช้เป็นห้องหอกับคุณนันเท่านั้น  คนอื่นไม่เกี่ยวนะคะ

สุดาดวง : นี่  ป้าสำเนียง  ป้าก็เป็นขี้ข้าของเขาเท่านั้น  จะมาทำเป็นหวงก้างเสนอหน้าทำไม  หรือว่าเตจรียมประจบนังนันดาเจ้านายคนใหม่

สำเนียง : ค่ะ คุณนันจะมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของที่นี่  อิฉันต้องต้อนรับและดูแลเธอให้เสมอกับคุณรุจน์หรือนายท่าน

สุดาดวง : แล้วชั้นล่ะ

สำเนียง : คุณเหรอคะ  ก็เป็นเพื่อนคุณรุจน์ไงคะ  อิฉันก็ปฏิบัติกับคุณในฐานะเพื่อนของคุณรุจน์

สุดาดวง : ฉันก็เป็นเมียของรุจน์เหมือนกันนะ  เป็นเมียได้ยินไหม

สำเนียง : ค่ะๆ เป็นเมียแต่ตอนนี้เชิญคุณออกไปจากห้องนี้ก่อนนะคะ

***เพราะเสียงเอะอะดังลั่นเหมรุจน์จึงเข้ามาดู

เหมรุจน์ :  ดวงคุณเป็นอะไร

***เหมรุจน์ถามอย่างตกใจที่เห็นสุดาดวงน้ำตาเต็มหน้า  ผมเผ้ายุ่งเหยิง

สุดาดวง : รุจน์

***สุดาดวงโผเข้ากอดเขาไว้  ร้องไห้สะอึกสะอื้น  สำเนียงยืนมองไม่รู้จะทำยังไง

เหมรุจน์ : เกิดอะไรขึ้นคุณร้องไห้ทำไม

สุดาดวง : ดวงรักรุจน์  ไม่อยากให้รุจน์แต่งงาน

สำเนียง : คุณดวงเธอเข้ามานอนร้องไห้อยู่ในห้องนี้ค่ะ

เหมรุจน์ : ดวงไหนเราพูดกันแล้วไง  แล้วคุณเข้ามาในนี้ทำไม

สุดาดวง : รุจน์หวงเหรอคะ  หวงห้องหอของรุจน์กับอีนันดาใช่ไหม

เหมรุจน์ : ดวงคุณพูดไม่น่าฟังเลยนะ  มานี่กลับไปคุยกันที่ห้องโน้น

สุดาดวง : ไม่ค่ะ  คืนนี้ดวงจะอยู่ห้องนี้  จะนอนห้องนี้

เหมรุจน์ : คุณกำลังขาดสตินะดวง  ใช้เหตุผลหน่อยสิ

สุดาดวง : เหตุผลดวงก็เป็นเมียของรุจน์คนหนึ่ง  ห้องนี้ดวงก็มีสิทธิจะใช้จะนอน

เหมรุจน์ : ได้ถ้าคุณจะใช้ห้องนี้นอนในคืนนี้  แต่มันจะแค่ครั้งเดียวและเราจะเลิกคบกัน  คุณกับผมทางใครทางมันคุณจะเอาไหม

***สุดาดวงร้องไห้โฮ

สุดาดวง : รุจน์ รุจน์ใจร้ายกับดวงมากเลยนะ  รุจน์จะทิ้งดวงใช่ไหม

เหมรุจน์ : ก็คุณพูดไม่รู้เรื่อง  ถ้าคุณยืนยันจะอยู่ห้องนี้จะนอนห้องนี้เราก็ต้องจบกัน  ผมจะไม่ยอมให้คุณมาก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวในบ้านหลังนี้

สุดาดวง : รุจน์  รุจน์ขาดวงขอโทษ  ดวงขอโทษ  อย่าโกรธดวงเลยนะต่อไปดวงจะไม่ทำให้คุณหนักใจนะคะ

***สุดาดวงกอดเอวเหมรุจน์อ้อนวอนขอโทษอย่างน่าสงสาร  เหมรุจน์ถอนใจใหญ่และพาเธอกลับไปยังห้องของเขา  ทั้งคู่ไม่รู้ว่าเสริมยืนแอบฟังอยู่  เสริมถอนใจหนักอก  มันไม่ง่ายเอาซะเลยที่เหทมรุจน์จะเลิกกับสุดาดวงได้เพราะผู้หญิงรักและยอมลูกชายของเขาอย่างนั้น

                                                   ........................................................................................

ตอนที่ 15

***และก็ถึงวันแต่งงานของเหมรุจน์กับนันดา   เหมรุจน์มาที่บ้านของนันดาแต่เช้าเพื่อตักบาตรตามประเพณี  เพื่อนๆของเหมรุจน์มากันแต่เช้ามืดด้วยเช่นเดียวกับเพื่อนสนิทของนันที่มาจากต่างจังหวัด  เพื่อนๆของทั้งสองปองดองคุยหยอกเย้ากันดี  แต่สองคนกลับดูห่างเหินเหมือนไม่ใช่คู่บ่าวสาว  เวลาตักบาตรต่างฝ่ายต่างจะเอาชนะกันจึงไม่มีใครจับด้ามทัพพีก่อน

เพื่อน : เฮ้ยรุจน์  วันนี้พระจะได้ฉันท์ข้าวไหมจ๊ะ  มัวแต่ยืนมองทัพพีกันอยู่นั้นอย่างนั้น

***เหมรุจน์มองหน้านันดา

เหมรุจน์ : ผมให้คุณเป็นคนตัก  ผมถือขันข้าวเองชัวร์กว่า

เพื่อน : เฮ้ย  แบบนี้ไม่มีเขาต้องช่วยกันตัก

***เจ้าเพื่อนรีบบอก

นันดา : คุณยุ่งนักตักซะเองดีไหม

***นันดาว่าอย่างไม่เกรงใจ

เพื่อน : แน่ แน้ แน๊  เจ้าสาวโมโหแล้ว เดี๋ยวมีรายการขันข้าวบินว่ะ  หลายคนช่วยกันแหย่  จนผู้ใหญ่ต้องเข้ามาเตือน

ผู้ใหญ่ : อย่าเล่นกันสิคะ  บาปนะคะ  เล่นกันหน้าบาตรพระ  ตักบาตรเลยค่ะ  เจ้าบ่าวเจ้าสาว

***เหมรุจน์จับทัพพีด้านล่างเพราะเกรงใจผู้ใหญ่  นันดาจับมือเขาตักข้าวก็จริง  แต่กดเล็บจิกบนลงบนเล็บของเหมรุจน์จนเป็นรอยบุ๋มกว่าจะครบเก้าบาตรเหมรุจน์ต้องทนเล็บของนันดาที่เจ็บอย่าบอกใครแต่ไม่ปริปากซักน้อย  ขั้นตอนตามประเพณีผ่านไปเรื่องตั้งแต่ตักบาตรถวายข้าวพระสงฆ์ รับน้ำมนต์และพรจากพระสงฆ์รับไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายหลังน้ำพระพุทธมนต์  หรือน้ำสังข์และจดทะเบียนสมรสต่อหน้านายอำเภอที่มาเป็นผู้จดทะเบียนให้และร่วมกินข้าวสำรับเดียวกันเพียงลำพังตามประเพณี  ไข่ต้มหนึ่งฟองที่ผ่าซีกนันดาตัดเอาแต่ไข่แดงไว้ทั้งสองซีก  แล้วก็กินหน้าตาเฉยทั้งๆที่ผู้จะต้องกินไข่แดงต้องเป็นเจ้าบ่าวเท่านั้น

นันดา : ฉันไม่เหลือไข่แดงให้นายกินแล้ว

***นันดาพูดเบาๆเหมรุจน์มองหล่อนตาวาวและตักน้ำเชื่อมที่จะใช้กับวุ้นกินจนหมด

เหมรุจน์ : ผมก็ไม่มีความหวานเอาไว้ให้คุณกินเหมือนกัน

นันดา : ฉันเกลียดนาย

เหมรุจน์ : ดี  เกลียดกันทำอะไรจะได้ไม่ต้องเกรงใจกัน

***เหมรุจน์วางช้อนลงนันดารีบคว้าแก้วน้ำ  แล้วพูดอย่างชิงชัง

นันดา : ฉันจะไม่เหลือน้ำใจให้นายเลยแม้แต่หยดเดียว

***นันดาพูดจบก็เทน้ำในแก้วในจานข้าวจนหมดและวางแก้วเปล่าลงตรงหน้าเขา

***งานเลี้ยงจัดที่โรงแรมหรูของจังหวัดและทุกคนก็ได้ฮือฮาเมื่อเจ้าสาวแต่งตัวเซ็กซี่สุดๆ  เพื่อนๆของเหมรุจน์ถึงกับแอบมากระซิบ

เพื่อน : รุจน์มึงทำบุญด้วยได้อะไรวะ  เจ้าสาวของมึงถึงได้เซ็กซี่งามตาอย่างนี้  ผิวยังกับเต้าหู้ไข่เลยมึงถนอมหน่อยนะโว้ย  อย่าให้ช้ำมือตั้งแต่คืนแรก

***แก้วตาคอยมายืนกันด้านหลังให้ลูกสาวเพราะสายตาของแขกหยุดอยู่แค่เจ้าสาวคนเดียว  เหมรุจน์มองหาบูรฉัตรเห็นเขายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆของนันดา  ท่าทางของบูรฉัตรไม่ได้ซึมเศร้าอะไรเลยกับที่แฟนแต่งงานกับชายอื่น  ยังยิ้มแย้ม  หน้าระรื่นดีและเมื่อได้เวลาขึ้นไปตัดเค้กและขอบคุณแขกของบ่าวสาว  นันดาเดินเหมือนเซนิดๆเพราะเธอดื่มเข้าไปหลายแก้ว  เรียกว่ารับทุกโต๊ะที่ส่งให้  เหมรุจน์เองซะอีกที่ไม่ค่อยดื่มมากนัก  เมื่อจับมัดตัดเค้กเหมรุจน์จับมือของนันดาเอาไว้ซะแน่นป้องกันเล็บยาวๆที่คอยจะหยิกและข่วนเอาเสมอ  เมื่อมือเขาถูกมือของหล่อนในแต่ละครั้ง

นันดา : ฉันเจ็บนะ

***นันดาพูดเบาๆรอดไรฟัน

เหมรุจน์ : เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอ  แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า

***เขาตอบหล่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างกัน

พิธีกร : กระซิบอะไรกันครับเจ้าบ่าวเจ้าสาว  บอกให้แขกได้ยินกันมั่งสิครับ  หรือว่านัดกันไปกินน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ไหน

***พิธีกรแซวเพราะเห็นทั้งคู่พูดกันเบาๆ

***เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปและแขกเริ่มถยอยกลับ  นันดาก็ลากบูรฉัตรมาที่มุมลับในงาน

นันดา : บูร  เดี๋ยวขอให้คุณช่วยนันอีกครั้งนะ

บูรฉัตร : ช่วยอะไร

นันดา : ก็ช่วยแสดงละครฉากสุดท้ายน่ะซิ

***บูรฉัตรยืนงงนันดาชี้มาที่ปากของเธอ

นันดา : จูบน่ะ  จูบฉันน่ะ  เข้าใจไหม

บูรฉัตร : เฮ้ย  ต้องจูบด้วยเหรอนันไม่ดีมั้ง

นันดา : ไหนบอกจะช่วยนันเล่นละคร

บูรฉัตร : ก็ช่วยแล้วไง

นันดา : ก็อีกครั้งเดียว

***นันดาหันไปเห็นเหมรุจน์กำลังมองหาเธอ  หญิงสาวรีบคว้าคอของบูรฉัตรและจูบปากกับเขา  บูรฉัตรตกตลึง  แต่ก็ยอมจูบปากกับนันดา  จนเหมรุจน์เดินเข้ามาหา

เหมรุจน์ : จูบมากันตรงนี้เองเหรอมันจะไม่โจ่งแจ้งไปหน่อยหรือไง

***เหมรุจน์พูดน้ำเสียงเยาะหยันชิงชัง  นันดาเชิดหน้าสะใจแต่บูรฉัตรยืนมึนทำอะไรไม่ถูก

นันดา : บูรคะ  จำเอาไว้นะว่านันรักบูรคนเดียว  รักที่สุดในชีวิต

บูรฉัตร : นันผมขอให้นันมีความสุขนะลาก่อน

***บูรฉัตรพูดแล้วรีบเดินหนีไปจากตรงนั้น  เขาไม่ได้เล่นละครเก่งแต่กลัวหมัดของเหมรุจน์จะอัดหน้าเขาต่างหาก  ถ้าขืนยังยืนอยู่ตรงนั้น

นันดา : บูร

***นันทำท่าทางอาลัยอาวรณ์เสียใจ  เหมรุจน์คว้าแขนเธอไว้  พูดใส่หน้าอย่างสุดแค้นและชิงชัง

เหมรุจน์ : ถ้าอยากจะตามกันไปต้องไม่ใช่คืนนี้  คืนนี้เธอทำหน้าที่เจ้าสาวให้เสร็จสิ้นซะก่อน  มานี่

นันดา : โอ้ยเจ็บนะ  จะพาฉันไปไหน

เหมรุจน์ : ไปลาบรรดาญาติโกโหติกากันก่อนสิ

***เหมรุจน์ลากแขนนันดามาที่ซุ้มที่บรรดาญาติๆกำลังยืนรอคุยกันอยู่

ญาติ : เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะคุณเสริมเข้าใจเลือกลูกสะใภ้

เสริม : ไม่ได้สิมีลูกชายคนเดียว  ก็ต้องหาให้หยาดเยิ้มอย่างนี้แหละ

***เสริมพูดหน้าบาน  แต่ชินกับแก้วตายิ้มไม่ค่อยออกนันดาแต่งตัวชนิดแขกตะลึงทั้งงานอย่างนี้ไม่รู้จะภูมิใจดีหรือว่าอะไร  

***นันดาถูกพาตัวมาที่บ้านของเหมรุจน์  เพื่อทำพิธีส่งตัวกันก่อนที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะพาเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอ  ไลลาก็เอาน้ำส้มสองแก้วใส่ถาดมาให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาว

ไลลา : น้ำส้มคั้นเย็นๆค่ะ

เสริม : เฮ้ย เสิร์ฟน้ำอะไรกันตอนนี้

***เสริมว่าแต่บางคนรีบบอก

ป้าเหมรุจน์ : ดีซิเอาน้ำส้มเย็นๆมาให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวกินจะได้สดชื่น  เวลาเข้าหอ มาๆๆ  ส่งมาเลย

***ป้าของเหมรุจน์รับแก้วน้ำส้มคั้นส่งให้นันดากับเหมรุจน์  นันดามองหน้าไลลาเห็นเด็กสาวยักคิ้วให้จึงรีบรับมา  ส่วนเหมรุจน์ก็รีบรับเอาไว้แล้วดื่มรวดเดียวหมดแก้ว  นันดาดื่มแค่ครึ่งแก้วแล้วส่งคืน  ไลลารีบพาแก้วน้ำส้มหลบออกไป  ทั้งคู่นั่งพับเพียบเรียบร้อยฟังคำสั่งสอนแนะนำในการใช้ชีวิตคู่  เมื่อหมดสิ้นกระบวนการทุกคนก็กลับออกไปและปิดประตูล็อคให้เรียบร้อย  นันดารีบลุกขึ้นเหมรุจน์เองก็ลุก  เขามองนันดาสายตาดูถูก

เหมรุจน์ : นางนันดา  ศะศิโรจน์  ผมเสียดายนามสกุลของผมจริงๆที่ต้องยอมให้คุณมาร่วมใช้ด้วย

นันดา : ยังกับฉันอยากใช้นามสกุลของนายนักนี่

***นันดาแหว  แต่ชักรู้สึกมึนๆหัว  ซึ่งเป็นอาการเดียวกับเหมรุจน์  นันดาใจหายคิดว่ากินน้ำส้มผิดแก้ว  จะไปที่ประตูห้องเหมรุจน์คว้าแขนของเธอ  แล้วดึงเข้ามาชิดอก

เหมรุจน์ : แต่งตัวอย่างนี้จะคอจะยั่วคนทั้งงานรึไง  หืมม์

นันดา : ปล่อยฉันนะไอ้บ้า

เหมรุจน์ :  ดูภายนอกผุดผ่องเป็นยองใย  ใครจะรู้ไหมว่าข้างในของเธอน่ะเป็นรังแมงหวี่

นันดา : ไอปากเสีย...โอ้ย....

***นันดาดิ้นจะคตบ  เหมรุจน์มึนหัวตึบๆแทบจะทนไม่ไหว  เขารั้งนันดาลงนอนบนเตียง  นันดาสะลืมสะลือแต่พยายามดิ้นสุดท้ายฤทธิยานอนหลับอย่างแรงที่ไลลาใส่ในน้ำส้มทั้งสองแก้วก็ออก ฤทธิเหนือคนกิน  หลับสนิทกันไปทั้งคู่  บนเตียงวิวาห์นั่นเอง

***รุ่งเช้านันดาตื่นขึ้นมาก่อนเธอ  มองเพดานห้องสมองยังเบลอๆ  เหมรุจน์ยังหลับสนิทแขนพาดอยู่บนตัวของนันดา  เขานอนคว่ำหน้าเอียงมาหา  ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ข้างขมับของหญิงสาว  นันดาใจหายเมื่อลำดับเหตุการณ์ถูกเธอรีบผลักแขนของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องออกจากตัวมองดูตัวเองและเหมรุจน์  ใจชิ้นขึ้นมาเป็นกองเพราะทั้งเธอและเขายังอยู่ในสภาพที่เรียบร้อยเมื่อคืน  พวงมาลัยแต่งงานยังอยู่กับคอ  ส่วนที่เป็นดอกไม้สดถูกทับซะแบน  นัดรีบเผ่นลงจากเตียง  หันมองนายตัวดียังหลับไม่รู้  หญิงสาวหันรีหันขวางแล้วรีบไปที่ประตูเปิดออกแล้ววิ่งแน่บ  เธอวิ่งลงมาถึงข้างล่าง  แม่สำเนียงออกมาเห็นพอดี

สำเนียง : คุณนันคะ

นันดา : อุ๊ย...ป้า

สำเนียง : นั่นคุณนันจะไปไหนคะ

นันดา : นันจะกลับบ้าน

สำเนียง : กลับบ้านไม่ได้นะคะ  วันนี้คุณนันยังกลับไปบ้านไม่ได้  โบราณเขาห้ามต้องอยู่เฝ้าเรือนหอให้ครบสามวันซะก่อน

นันดา : นันไม่ถือนะป้า

สำเนียง : ไม่ถือไม่ได้  แล้วนี่ทำไมยังอยู่ชุดนี้คะนี่

นันดา : ก็นี่ไงนันจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

***นันดารีบอ้าง

สำเนียง : เสื้อผ้าของคุณนันก็อยู่ในตู้ไงคะ  เมื่อวานตอนเย็นไลลากับแม่แจ่มจัดเอามาให้ไว้แล้ว  ของใช้ส่วนตัวก็เอามาให้ครบแล้ว

นันดา : เหรอ

***นันดาทำหน้าไม่ออก  สำเนียงบอกนันดาที่ทำหน้าเหรอ  แล้วเอ็นดู

สำเนียง : คุณนันขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวก่อนนะคะ  ป้าเตรียมอาหารเอาไว้เรียบร้อยแล้ว  เสร็จแล้วก็ลงมาทานได้เลย

นันดา : แล้วไลลาล่ะป้า

สำเนียง : ไลลาอยู่ที่เรือนลูกจ้างค่ะ  คุณนันจะเอาอะไรบอกป้าก็ได้ค่ะเดี๋ยวป้าจัดการให้

นันดา : ไม่เอาหรอกค่ะ  งั้นขอนันไปหาไลลาก่อนนะคะ

สำเนียง : คุณนันนั่งรออยู่ที่นี่ดีกว่าเดี๋ยวป้าไปเรียกมาให้นะคะ

นันดา : ไม่ต้องหรอกจ่ะเดี๋ยวนันไปเองดีกว่า  เรือนลูกจ้างไปทางไหนคะ

สำเนียง : ด้านหลังนี่แหละค่ะ

***นันดารีบออกไปหาไลลา  สำเนียงมองเจ้านายคนใหม่อย่างถูกใจ  นันดาดูน่ารักกว่าบรรดาเมียๆทั้งหลายที่ผ่านมาของเหมรุจน์นางภาวนาให้เหมรุจน์หยุดอยู่แค่นันดานี่เถอะ

***ไลลาตกใจที่เห็นนันดาลงมาหาเธอถึงเรือนคนใช้

ไลลา : คุณนัน  มีอะไรจะใช้ไลลาคะ  ไลลาคิดว่าคุณนันยังไม่ตื่นเลยยังไม่ได้ไปที่ตึก

นันดา : มานี่เลยไลลา  มานี่

ไลลา : อะไรคะคุณนัน

นันดา : เธอเอายานอนหลับให้ฉันกินด้วยใช่ไหม

ไลลา : ค่ะ

นันดา : จะบ้าเหรอฉันให้เธอเอาให้แค่นายนั่นกินคนเดียวเท่านั้น  ไม่ใช่ให้ฉันกินด้วย

ไลลา ; โถ่คุณนันคะ  ก็ไลลากลัวใส่ไปแก้วเดียว  แล้วเกิดคุณรุจน์ไม่ได้กินแก้วที่ใส่ยาแต่คุณนันกิน  แล้วจะทำยังไงไลลาเลยใส่ไปทั้งสองแก้วยังไงคุณรุจน์ก็ต้องได้กินแน่นอน

นันดา : มันก็ใช่นะ  แต่ยังไงมันก็เสี่ยงมากดีนะที่ฉันตื่นก่อน

ไลลา : คุรรุจน์นี่กินหมดแก้วเลย  ยานี่แรงดีจังเลยนะคะ

นันดา : แรงสิ ก็ฉันซื้ออย่างแรงมานี่นา

ไลลา : แล้วนี่คุณนันยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหรือคะ  ชุดนี้ใส่เดินตอนนี้มันโป๊นะคะ

***นันดาก้มมองตัวเองแล้วถึงกับบ่นเบาๆ

นันดา : ฉันก็ว่ามันเซ็กซี่เกินไปหน่อยนะ..ไปเธอไปกับฉัน

ไลลา : ไปไหนคะ

นันดา : ก็ไปที่ห้องของฉันน่ะซี่  ฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด  ต่อไปนี้นะเธอจะต้องอยู่กับฉันตลอดเวลาเมื่อฉันอยู่ในห้องนอน ห้ามไปไหน

ไลลา : อะไรกันคะ  ไลลาอยู่กับคุณนันตลอดแล้วคุณรุจน์เธอจะว่ายังไงล่ะคะ

นันดา : เอ๊ะ  เธอห่วงฉันหรือเปล่า

ไลลา : ห่วงค่ะ

นันดา : ห่วงก็อยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลา

ไลลา : ทำไมคุณนันถึงกลัวคุณรุจน์นักล่ะคะ

นันดา : ฉันไม่ได้กลัว  เขามีอะไรน่ากลัวเล่า

ไลลา : ก็นั่นน่ะสิคะ  คุณรุจน์หน้าตาไม่น่ากลัวเลยซักหน่อย  หล่อดีออก

นันดา : ไลลา

ไลลา : ค่ะ

***ไลลายิ้มแหยๆ  นันดากลับขึ้นมาบนตึกอีก  เธอกับไลลายืนที่หน้าห้องไม่กล้าเปิดเข้าไป

นันดา : ไลลา

ไลลา : เข้าไปสิคะ

นันดา : ไม่รู้นานนั่นตื่นหรือยัง

***นันดาพูดกับไลลาเบาๆ  โดยไม่รู้ว่าเหมรุจน์ยืนมองเธออยู่ที่หน้าห้องของเขาแล้ว

ไลลา : คุณนันเข้าไปเถอะค่ะ

นันดา : ฉัน

***นันดาอึกอักไม่กล้าเข้าห้อง  เหมรุจน์ร้องถามขึ้นมาสองคนถึงกับสะดุ้ง

เหมรุจน์ : นี่ยังใช่ชุดนี้โชว์อีกรอบหรือไง

ไลลา : อุ๊ย..คุณนัน

***ลาลาอุทานตกใจ  นันดาตั้งสติรีบเปิดประตูห้องผลุบเข้าไปและปิดประตูล็อคทันทีไลลาเข้าไม่ทันยืนหน้าเหรออยู่หน้าห้อง  จนเหมรุจน์กลับเข้าห้องของเขาไปไลลาจึงเดินลงมาข้างล่าง  บ่นเบาๆ

ไลลา : ทิ้งเราเลยนะคุณนัน

***บูรฉัตรมาหานานันดาที่บ้านของเสริมเพื่อจะลากลับกรุงเทพ  เจอเหมรุจน์เข้าก่อน

บูรฉัตร : สวัสดีครับ

***บูรฉัตรไหว้เหมรุจน์ยิ้มไม่ค่อยสนิทนัก  เพราะเขาสร้างวีรกรรมกับศรีภรรยาของเหมรุจน์ไว้เมื่อคืน

เหมรุจน์ : มาหาคุณนันเหรอ

บูรฉัตร : ครับ คือผมจะกลับกรุงเทพแล้วเลยแวะมาบอกเขา

เหมรุจน์ : เชิญ  เขาอยู่ข้างบนเดี๋ยวจะให้เด็กขึ้นไปตาม

บูรฉัตร : ครับ

***เหมรุจน์บอกแล้วเดินออกไปนอกบ้าน  นึกหงุดหงิดที่บูรฉัตรมาหานันดาแต่เช้าจึงขับรถออกไปจากบ้าน

***นันดาออกมาเดินคุยกับบูรฉัตรที่สนาม

นันดา : จะกลับกรุงเทพเลยเหรอ

บูรฉัตร : ใช่ผมมาหลายวันแล้ว

นันดา : แล้วเมื่อไหร่บูรจะมาเยี่ยมนันอีกล่ะ

บูรฉัตร : ก็ถ้าว่างน่ะนะ ผมกลับไปนี่ก็ต้องกลับไปรับมือกับพ่อใหม่ล่ะเพราะนันแต่งงานแล้วที่เคยอ่างว่าเราเป็นแฟนกันก็จบ

นันดา : จริงสินะ  แล้วบูรจะทำยังไง

บูรฉัตร : บางทีนะนัน  บางทีผมจะสารภาพกับพ่อตรงๆ  ว่าผมเป็นยังไง

นันดา : บูรกล้าเหรอ

บูรฉัตร : ถ้าถึงขั้นนี้ผมก็ต้องกล้า

นันดา : ทำไมบูรไม่ลองทำใจให้รักผู้หญิงดู

บูรฉัตร : ไม่ไหวผมรับไม่ได้  รู้ไหมเมื่อคืนที่นันจูบผม  ผมไม่รู้สึกอะไรเลย

นันดา : บ้าอยู่ในภาวะแบบนั้น  ใครจะไปมีอารมณ์รู้สึกอะไรขนาดนันเองยังแทบอ้วกเลยด้วยซ้ำ

บูรฉัตร : แล้วกับคุณรุจน์ล่ะ เธอรู้สึกยังไง

นันดา : นี่อย่ามาถามอะไรบ้าๆนะ  นันไม่มีทางยอมเล่นบทพิศวาสกับเขาเด็ดขาด แค่คิดก็ขนหัวลุกแล้ว  อยากตาย

บูรฉัตร : อย่าบอกผมนะว่าคืนแต่งงานไม่มีอะไรในกอไผ่

นันดา : ไม่ว่าจะคืนไหนวันไหน  นันก็ไม่มีทั้งนั้นแหละรู้เอาไว้ซะด้วย

บูรฉัตร : นี่นันกับเขาจะอยู่ด้วยกันยืดไหมนี่  ถ้าเป็นแบบนี้

นันดา : ไม่ยืดแน่นอน นันน่ะเตรียมตัวเป็นแม่หม้ายตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้ว

บูรฉัตร : คุณรุจน์หน้าตาดี  สมาร์ท ถ้านันคิดจะรักเขาผมว่าไม่น่าจะยากนะ  เขาน่ะดูสมกับนันมาก  เพื่อนๆทุกคนยังชมว่าเจ้าบ่าวของนันดูดีมาก

นันดา : ดูแต่เปลือก สันดานของเขาเพื่อนๆยังไม่รู้  พอเถอะอย่าไปพูดถึงนายนั่นอีกเลย  ว่าแต่บูรเถอะหมั่นโทรมาหานันมั่งนะ  กลับไปแล้วน่ะ

บูรฉัตร : ครับผมจะโทรมาหาทุกวันเลยดีไหม

นันดา : ดีมาก

                                                   ........................................................................................

ตอนที่  16

***เย็นสุดาดวงมาหาเหมรุจน์และไม่ยอมกลับบ้านหล่อนอยู่กินอาหารมื้อเย็นร่วมกับครอบครัวเสริมหน้าตาเฉย  คนที่อึดอัดและเดือดร้อนใจที่สุดคือเสริมพ่อของเหมรุจน์เอง  เสริมตักข้าวเคี้ยวอย่างฝืดคอ  เมื่อสุดาดวงนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยแกมนั่งติดกับเหมรุจน์ซะอีก  แม่สำเนียงก็ไม่ค่อยพอใจยืนมองสุดาดวงตาขุ่นสำหรับเหมรุจน์เขาไม่สนกลับแสดงท่าหวานกับสุดาดวงซะนี่  นันดาเองก็ไม่สนใครจะทำยังไงก็ช่างปะไร  เธอตักของกินเงียบๆนึกดีใจด้วยซ้ำที่สุดาดวงมาช่วยเบี่ยงเบนความสนใจจากเหมรุจน์ไปซะได้

สุดาดวง : รุจน์กินปลานี่นะคะ  ดวงแกะให้

เหมรุจน์ : ดีจ่ะ  ปลาสดเนื้อนุ่มไม่เหม็นคาว

***เหมรุจน์พูดแล้วปรายตามองนันดา  แต่เธอตักข้าวกินไม่สนใจมีแต่เสริมที่มองเหล่อยู่หัวโต๊ะ  นันดากินข้าวได้ไม่มีมากเพราะเธอเป็นคนกินน้อยอยู่แล้ว  เมื่อเธอรวบช้อนและดื่มน้ำ  เสริมถึงกับถามอย่างเป็นห่วง

เสริม : อิ่มแล้วเหรอลูกทำไมถึงกินน้อยจัง

นันดา : อิ่มแล้วค่ะ

เสริม : กินผลไม้สิลูกมีเงาะมีมังคุด  สำเนียงเอาผลไม้ให้คุณนันซิ

สำเนียง : ค่ะ

***สำเนียงรีบกุลีกุจอเอาผลไม้มาตั้งให้นายสาวคนใหม่  สุดาดวงมองอย่างหมื่นใส่  หล่อนเบะปากให้กับนันดาเสริมเห็นพอดี

เสริม : เป็นอะไรหนูดวงปวดท้องขี้หรือไง  ถ้าปวดก็ไปเข้าห้องส้วมซะอย่ามาทนนั่งปากเบะปากปลิ้นอยู่

สุดาดวง : เปล่าค่ะคุณพ่อ  ดวงไม่ได้ปวดท้องซะหน่อย

***เหมรุจน์มองพ่อ  เสริมมองตอบอย่างไม่พอใจ  แต่เขาเฉยทำหน้าไม่สนใจ  สุดาดวงตักนั้นตักนี่ให้เอาใจสุดขีด  นันดากินผลไม้อีกนิดหน่อยแล้วขอตัวขึ้นข้างบน  เสริมเองก็อิ่มและลุกออกจากโต๊ะอีกคน  แม่สำเนียงมองเหมรุจน์กับสุดาดวงที่ยังนั่งกินอาหารต่อ เหมือนไม่สนใจใคร

***นันดาให้ไลลาเอาผ้านวมมาปูนอนที่หน้าเตียงของเธอ

ไลลา : จะดีเหรอคะคุณนัน  คุณรุจน์เข้ามาเห็นเธอจะว่าเอานะคะ

นันดา : เขาไม่เข้ามานอนในห้องนี้หรอก

ไลลา : คุณนันรู้ได้ยังไง

นันดา : ก็ฉันไม่ให้เขาเข้ามา  เขาจะเข้ามาได้ยังไง  ไลลานอนซะกับฉันนี่แหละ  อ้อไปจัดการล็อคประตูให้แน่นหนาด้วย

ไลลา : ค่ะ

***เหมรุจน์ไม่เพียงไม่มานอนที่ห้องหอเขากลับเอาสุดาดวงมาค้างที่ห้องของเขาซะด้วย  เสริมรู้เข้าถึงกับเต้น

เสริม : มันทำอย่างนี้ได้ยังไงเพิ่งแต่งงานเมื่อวานแท้ๆ  แม่สำเนียงไปตามมันมาหาฉันด่วน

สำเนียง : ค่ะคุณท่าน

***สำเนียงมาเคาะประตูเรียกเหมรุจน์  คนที่มาเปิดประตูให้คือสุดาดวงหล่อนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว  คิดว่าเป็นนันดามาเรียกจะยั่วให้ซะใจ

สุดาดวง : มาเรียกทำไม  อ้าวป้ามีอะไรเหรอ

สำเนียง : คุณรุจน์ล่ะคะ

สุดาดวง : รุจน์อยู่ในห้องน้ำ  ป้ามีธุระอะไร  หรือว่าแม่เมียแต่งเขาใช้ป้ามาตามรุจน์

สำเนียง  : เปล่าหรอกค่ะ  คุณนายท่านให้มาตามคุณรุจน์ไปพบท่านด่วน

สุดาดวง : ตามไปทำไมคุณรุจน์จะนอนแล้ว

สำเนียง : ก็ท่านมีธุระน่ะสิคะ

***สำเนียงยืนรอสุดาดวงหงุดหงิด  แต่ทำอะไรไม่ได้จนกระทั่งเหมรุจน์ออกมาจากห้องน้ำ

เหมรุจน์ : อ้าวป้า  เข้ามาทำอะไรครับ

สำเนียง : นายท่านให้มาตามคุณรุจน์ไปพบท่านด่วนเลยค่ะ

เหมรุจน์ : พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอป้าผมจะนอนแล้ว

สำเนียง : ไม่ได้ค่ะ  ท่านอารมณ์เสียด้วยถ้าคุณไม่ไปท่านคงมาตามเองแน่ค่ะ

***เหมรุจน์ถอนใจ  เขารู้ว่าพ่อจะตามเขาไปหาเรื่องอะไร

เหมรุจน์ : ก็ได้

***ชายหนุ่มเดินตามแม่บ้านออกมาจากห้อง  ป้าสำเนียงไม่พูดไม่จาเดินหน้าเข้ามาจนถึงห้องของ

เสริม

สำเนียง : เชิญค่ะ  ป้าหมดธุระแล้ว

เหมรุจน์ : เดี๋ยวป้า  ป้าเป็นอะไรหน้าตูมเป็นดอกบัวเหี่ยว   ตั้งแต่เย็นมาแล้ว

สำเนียง : เปล่าค่ะ

***สำเนียงพูดแล้วเดินหนีไป  เหมรุจน์เคาะประตูห้องของพ่อแล้วเปิดเข้าไป  เสริมถือไม้พะพดหัวทองเหลืองนั่งรออยู่บนเก้าอี้โยก

เหมรุจน์ : มีอะไรครับพ่อ

เสริม : ยังมีหน้าจะมาถามแกแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่

เหมรุจน์ : เมื่อวาน  ทำไมล่ะ

เสริม : แต่งเมื่อวาน  วันนี้พาผู้หญิงอื่นเข้ามานอนในบ้าน  แกมีหัวคิดมั่งไหมใครเขาทำกันอย่างนี้

เหมรุจน์ : ผู้หญิงอื่นที่ไหนดวงก็เป็นเมียของผมเหมือนกัน

เสริม : เมียเรอะ  ถ้าแกคิดว่าเขาเป็นเมียแล้วแกแต่งงานกับหนูนันทำไม  ทำไมแกไม่แต่งงานกับแม่ดวงนั่นซะให้หมดเรื่อง

***เสริมพูดแล้วเอาไม้ตะพดเคาะกับพื้นห้องอย่างเดือนดาล

เหมรุจน์ : พ่อเอาไม้ตะพดออกมาทำไม

เสริม : เอามาหวดกระบานแกน่ะสิ  ไอ้คนไม่รู้จักคิด

เหมรุจน์ : ผมน่ะเหรอไม่รู้จักคิด

เสริม : วันข้ามคืนแกก็ออกลายส่อสันดานเดิมแล้ว  แกทำได้ยังไงวะพ่ออยากรู้นัก

เหมรุจน์ : แล้วพ่อจะให้ผมทำยังไง  ให้เลิกกับดวงอย่างนั้นเหรอ  ผมทำไม่ได้  ผมจะยกย่องดวงเป็นเมียของผมอีกคน

เสริม : นี่แน่ะ  ยกย่องเมียอีกคน

***เสริมฟาดไม้ตะพดลงบนท่อนแขนของลูกชายที่ยกขึ้นรับด้วยสัญชาตญาณ

เหมรุจน์ : โอ้ยพ่อ  นี่พ่อตีผมจริงๆเหรอนี่

เสริม : เออซิวะ  พ่อขอบอกแกแล้วว่าห้ามแกทำอะไรเล่นๆ  แกร่ำร้องจะแต่งงานให้ได้พ่อก็ไปจัดการให้แล้วจะมาทำแบบนี้  มันก็ต้องหวดกระบานสั่งสอนกันมั่งแล้ว

เหมรุจน์ : พ่อตั้งแต่เล็กจนโตพ่อไม่เคยตีผม  ทั้งๆที่ผมทำผิดมาสารพัด แต่พ่อมาตีผมเพราะเรื่องนี้

เสริม : ทำไมแกจะโทษหนูนันหรือไง  อย่านะอย่าคิดแบบนั้นนะแก  กับใครถ้าแกเขี้ยวเชิญให้พ่อไปขอแล้วมาทำแบบนี้แกก็โดนทั้งนั้น

เหมรุจน์ : ผมไม่สนใจขอแล้วแต่งแล้ว  มันก็จบ  ชีวิตของผม  ความสุขของผม  ผมจะทำอะไรใครก็มาห้ามผมไม่ได้

เสริม : แกก็ลองดูซิ

เหมรุจน์ : พ่ออย่ามาบังคับผม

เสริม : ไอ้เจ้ารุจน์

***เหมรุจน์หันหลังกลับเขาทั้งโมโหและน้อยใจที่ถูกพ่อตี  เสริมตวาดตามหลังเสียงลั่นแต่เหมรุจน์ไม่ฟังเปิดประตูออกไปแล้วปิดประตูใส่หน้าพ่อเสียงดังสนั่น

***เขากลับมาที่ห้องเดิมของเขาสุดาดวงเข้ามาจะออเซาะเอาใจ  เขาผลักหล่อนออกห่างและทิ้งตัวลงนอน  เอาหมอนปิดหน้าอย่างระงับอารมณ์สุดขีด  ทั้งแค้นใจและน้อยใจ  จนอารมณ์พลุ่งพล่าน

***เช้าป้าสำเนียงกำลังรอพระที่มาบิณฑบาตอยู่ที่ประตูใหญ่หน้ารั้วบ้าน  รถสองแถววิ่งมาจอด  ป้าสำเนียงถึงกับตาโต  เมื่อผู้ที่ลงมาจากรถสองแถวคือปาริตา

สำเนียง : คุณปา

ปาริตา : ป้า  ป้าช่วยปาหิ้วกระเป๋าหน่อยซิจ๊ะ

***สำเนียงยืนงงจนปาริตาต้องเรียก

ปาริตา : ทำไมทำท่าทางตกใจอย่างนั้นคะ  ปาไปแค่ไม่กี่เดือนเองป้าจำปาไม่ได้หรือไงคะ

สำเนียง : เอ่อ..จำได้ค่ะ  ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะคะ

***สำเนียงช่วยปาริตาหิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่  แต่ในใจของแกตุ้มๆต่อมๆ  โถ่เอ้ยนี่มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ

ปาริตา : รุจน์เขาสบายดีใช่ไหมป้า

สำเนียง : เอ่อ...ค่ะสบายดี

ปาริตา : แล้วคุณพ่อล่ะ

สำเนียง : ท่านก็สบายดี  คุณปากลับมาจากเมืองนอกตั้งแต่เมื่อไหร่คะ

ปาริตา : เมื่อวานซืน  พอหายเหนื่อยก็มานี่เลย  คิดถึงรุจน์คิดถึงป้า

สำเนียง :  โถ  คุณปา

***แม่สำเนียงแทบน้ำตาหยด  ปาริตาไม่รู้เรื่องอะไรเลย  แถมตอนนี้ภายในบ้าน  ยังมีผู้หญิงถึงสองคนอยู่ข้างบน  คราวนี้เหมรุจน์รับศึกหนักแน่ๆ ปาริตาวางกระเป๋าใบเล็กที่เธอหิ้วมาลงและรีบขึ้นบันใดจะไปหาสามีที่เธอสุดแสนคิดถึงเขาที่เธอต้องบินกลับมาหาเขาอีกก็  เพราะทนความคิดถึงและความรักที่มีต่อเหมรุจน์ไม่ไหว

สำเนียง : เดี๋ยวค่ะคุณปา

***สำเนียงเรียกหญิงสาวท่าทางอึกอักพูดไม่ออก

ปาริตา : มีอะไรจ๊ะป้า  เดี๋นยวปาลงมานะ  ปาขอไปหารุจน์ก่อน

***ปาริตาบอกและรีบวิ่งขึ้นบน  สำเนียงถึงกับแขนตกลงข้างลำตัว

สำเนียง : โอย...ตายแล้วงานนี้  ใครจะอยู่ใครจะตายกันล่ะนี่

***ปาริตาเคาะประตูห้องของเหมรุจน์และยืนยิ้ม  เธอยืนรอเขาอยู่เดี๋ยวมาประตูห้องก็เปิดออก  สุดาดวงยืนหน้ายู่ยี่เพราะยังไม่ตื่นแล้วถูกปลุก  ปาริตาหุบยิ้มทันทีเมื่อผู้ที่เปิดประตูเป็นสุดาดวง

ปาริตา : คุณดวงนี่คุณมาทำอะไรที่นี่

สุดาดวง : ปาริตา

***สุดาดวงหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นปาริตา  ปาริตาผลักอกของสุดาดวงที่ยังยืนเซ่อตกใจ  และเข้ามาในห้องเหมรุจน์ยังหลับอยู่บนเตียง

ปาริตา : นี่หมายความว่ายังไง

***ปาริตายืนกรีดร้องถามแล้วกระชากผ้าห่มออกจากตัวของเหมรุจน์  คนที่กำลังหลับสนิทถึงกับสะดุ้งตื่น

เหมรุจน์ : โอ้ย...อะไร

ปาริตา : กรี๊ด...บอกนะว่านี่มันอะไรกัน....กรี๊ด

***เหมรุจน์ตกใจ  แต่พอรู้ว่าเป็นปาริตา  เขาถึงกับผุดลุกขึ้นนั่ง

เหมรุจน์ : ปา

ปาริตา :  รุจน์เกิดอะไรขึ้น  อีนังนี่เข้ามาอยู่ในห้องของเราได้ยังไงรุจน์  บอกมานะ

***ปาริตาโกรธสุดขีด  สุดาดวงรีบคว้าผ้าชุดนอนวิ่งเข้าไปใส่ในห้องน้ำ  เหมรุจน์มึนพูดอะไรไม่ถูก  ปาริตาอาละวาดลั่นอย่างสุดโมโห

เหมรุจน์ : ปาเดี๋ยวคุณใจเย็นๆก่อน

ปาริตา : ไม่เย็น  รุจน์เอาอีนี่เข้ามานอน  ในห้องในบ้านหมายความว่าอะไร  ปาไม่ยอมไม่ยอม ฮือๆๆ

***ปาริตาร้องไห้ไป  อาละวาดไปเหมรุจน์ต้องเผ่นลงจากเตียงสุดาดวงออกจากห้องน้ำ  ปาริตาผลีเข้าหาจะตบ  เหมรุจน์เข้าช่วยกันปาริตาจึงจิกทึ้งผมของเขาพัลวัน  เสียงเอะอะดังลั่นไปทั้งห้องจนเสริมตกใจรีบเข้ามาดู

เสริม : เฮ้ย....อะไรกันวะ พม่าบุกหรือไง  ทำไมเสียงถึงได้ลั่นกันขนาดนี้...อ้าว  หนูปา

***เสริมตกใจที่เห็นปาริตา

ปาริตา : คุณพ่อ  คุณพ่ออยู่ยังไงปล่อยให้รุจน์เอาอีนังนี่เข้ามานอนในบ้าน  ป่าไม่ยอมนะคะ  ไม่ยอม

เสริม : เดี๋ยวๆใจเย็นๆก่อนค่อยๆพูดค่อยๆจากัน

***เสริมไม่รู้จะทำยังไง  แต่ปาริตาไม่ยอม  จะเข้าตบตีสุดาดวงให้ได้เพราะแค้นสุดฤทธิ์  เหมรุจน์ก็โดนด้วยต้องเผ่นออกมานอกห้องปล่อยให้ปาริตากับสุดาดวงบู๊กัน  โดยมีเสริมเป็นกรรมการชั่วคราว  แม่สำเนียงขึ้นมายืนหน้าตื่นอยู่ด้วย

สำเนียง : คุณรุจน์คะจะทำยังไงดี

เหมรุจน์ : ไม่รู้ซิ  ปาเขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่

สำเนียง : เพิ่งมาถึงค่ะ  มาถึงก็ขึ้นมาหาคุณรุจน์เลย

***เหมรุจน์หันมองไปในห้อง เสียงคนห้ามกับสองสาวเลี้ยวลั่น

เหมรุจน์ : ป้าเข้าไปช่วยพ่อห้ามสองคนนั้นทีเถอะ

สำเนียง : ค่ะๆ

***เหมรุจน์ยืนทำอะไรไม่ถูก  เขาหันมองไปยังห้องของนันดายังปิดประตูเงียบ  จึงลงไปยังชั้นล่างไปนั่งเอามือกุมหัว  ช่วงนี้เขาทำไมดวงถึงได้ตกนักนะ โถ่เอ้ย

***ในห้องเสริมตวาดปาริตากับสุดาดวงที่ตบกันไว้หูฟู  อย่างสุดโมโห

เสริม : หยุดกันเดี๋ยวนี้นะ  หยุดกันทั้งสองคนเลย

ปาริตา : คุณพ่อคะ  อีนี่มันแย่งผัวปา  ปาไม่ยอม

สุดาดวง : แย่งอะไร  แกทิ้งเขาไปแล้ว  หน้าด้านกลับมายังจะมาว่าฉัน

ปาริตา : ใครทิ้ง ฉันไม่เคยทิ้งรุจน์นะ

เสริม :  พอบอกให้หยุดให้พอ  จะบอกให้นะตอนนี้ไอ้เจ้ารุจน์มันเป็นผัวใครไม่ได้ทั้งนั้น  มันแต่งงานแล้วเมียของมันมี่แค่คนเดียว  คือหนูนันเท่านั้น  เข้าใจไหม

***ปาริตายังงงแต่สุดาดวงหน้าคว่ำ

สุดาดวง : คุณพ่อลำเอียงเข้าข้างยายนั่น  ดวงก็เป็นเมียของรุจน์  เป็นลูกสะใภ้คุณพ่อเหมือนกันนะคะ

เสริม : โอ้ยฉันยอมรับแต่เฉพาะคนที่ตกแต่งกันเป็นเรื่องเป็นราวเท่านั้น  คนอื่นฉันไม่ยอมรับหรอก

ปาริตา : คุณพ่อพูดอะไรปาไม่เข้าใจ

***ปาริตาถามอย่างงงๆเสริมให้แม่สำเนียงเป็นคนบอกปาริตา  ส่วนตัวเขาเดินลงมาข้างล่างปวดหัวหนึบ  ลงมาเห็นลูกชายนั่งเอามือกุมหัว  จึงด่าเข้าให้

เสริม : เป็นยังไงไอ้ขุนแผน  แกจะจัดการยังไง

เหมรุจน์ : จะจัดการยังไงล่ะ

เสริม : งามแน่ละแกคราวนี้  เมียเต็มบ้าน  แกจัดการให้เรียบร้อยนะจะบอกให้  อย่ามาให้ล้งเล้งเป็นตลาดนัดอีก  ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกัน

***ปาริตาวิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นลงมาหาเหมรุจน์  สุดดาดวงเดินตามลงมาด้วย

ปาริตา : รุจน์จริงเหรอคะที่ป้าสำเนียงบอกว่ารุจน์แต่งงาน

เสริม : ก็จริงน่ะสิ

***เสริมบอกซะเอง

ปาริตา : ได้ยังไง  รุจน์แต่งงานได้ยังไง  แล้วปาล่ะ  รุจน์เอาปาไปไว้ที่ไหน  ฮือๆ

เหมรุจน์ :  ปา....ผม....

เสริม : ก็เธอหนีเขาไปนานแล้ว  จะมาทำพิธีพิไรทำไมอีกล่ะ

***เสริมพูดอย่างสุดจะทน

ปาริตา : ปาไม่ยอม  ปาไม่ยอมเด็ดขาด  ปาเป็นเมียรุจน์  รุจน์จะไปแต่งงานมีคนอื่นได้ยังไง

เสริม : นี่มันสายไปหมดแล้วล่ะแม่คุ๊น  โน่นเมียแต่งนายรุจน์อยู่บนห้องโน่น

***แล้วปาริตาก็อาละวาดอีก  เสริมต้องตวาดให้หยุด เหมรุจน์ได้แต่นั่งมึน

***ในห้องรับแขกของบ้าน  ปาริตานั่งอยู่มุมหนึ่ง  สุดาดวงนั่งอยู่อีกมุม  เหมรุจน์นั่งไม่พูดไม่จา  หน้าตาเหมือนคนอกจะแตกตาย  เสริมยืนถือไม้ตะพดเดินไปเดินมางุ่นง่าน  นันดาเดินเข้ามาในห้องเสริมรีบเดินไปหา  หนูนันมานี่ลูก  หนูในฐานะเจ้าของบ้านหลังนี้พ่อจะให้หนูเป็นคนตัดสินปัญหาเพราะแม่ปาริตา  เขายืนยันจะอยู่ในบ้านหลังนี้ให้ได้

***นันดามองทุกคนโดยเฉพาะเหมรุจน์  เธอถึงกับยิ้มหยันเขาอย่างนึกสะใจ  เหมรุจน์เมินหน้าหนีทั้งอายทั้งโกรธที่ปาริตากับสุดาดวงมาก่อเรื่องให้นันดาเยาะเขาได้

นันดา : นันแล้วแต่คุณลุงค่ะ

***นันดายังไม่เรียกเสริมว่าพ่อ

เสริม : ไม่ได้ลูกพ่อให้สิทธิหนูเต็มที่ทั้งในฐานะลูกสะใภ้และฐานะเจ้าของบ้านหลังนี้

***เสริมย้ำให้ทุกคนได้ยิน  ปาริตาน้ำตากลบตานั่งสะอื้นออกมาอีก

นันดา : ถ้าแล้วแล้วแต่นัน  นันก็ให้เขาอยู่ได้กินทุกคน  นันไม่ห้ามใครหรอกค่ะ

เสริม : หนูนัน

***เสริมตาโตเหมรุจน์ลุกขึ้นและเดินหนีออกไปจากห้องเขารู้สึกเสียหน้าที่สุดเรื่องทุกอย่างของเขาดันไปอยู่ในกำมือของนันดา  ส่วนปาริตารีบเช็ดน้ำตา  สุดาดวงเมื่อเห็นว่าปาริตาอยู่ที่นี่ได้หล่อนก็จะอยู่ด้วย

สุดาดวง :แล้วชั้นล่ะ  ชั้นก็เมียของรุจน์เหมือนกัน ฉันต้องอยู่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย   นันดาว่ายังไงเธอจะยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยไหม

นันดา : เชิญตามสบาย

***นันดาพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง  สุดาดวงยิ้มสะใจส่วนปาริตารีบวิ่งออกไปตามหาเหมรุจน์  ทั้งคู่เขจ้ามาเถียงกันในสวนหลังบ้าน

                                                   ........................................................................................

ตอนที่ 17

เหมรุจน์ : ปาคุณกลับมาทำไม

ปาริตา : รุจน์ นี่รุจน์พูดแบบนี้กับปาได้ยังไง  รุจน์ทำให้ปาต้องน้อยใจและหนีรุจน์ไป  แต่รุจน์ไม่เคยสนใจจะตามปาเลย

เหมรุจน์ : ผมไม่ได้ว่าง  ถึงจะได้มีเวลาไล่ตามคุณ

ปาริตา : รุจน์ก็เลยมีเมียใหม่  แต่งงานใหม่  รุจน์ทำกับปาได้นะ  รุจน์ไม่ได้รักปาเลยหรือไง

เหมรุจน์ : ปาคุณกลับมาตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้วผมอยากให้คุณกลับไปอยู่กรุงเทพ

ปาริตา : ไม่ค่ะ ปาจะอยู่ที่นี่เป็นเมียของรุจน์เหมือนเดิมใครจะทำไม

เหมรุจน์ : ใช่ไม่มีใครเขาทำไรคุณหรอกก็เอาซี่  ถ้าคุณอยากจะอยู่กับผมคุณทนสภาพแบบนี้ได้ก็เชิญ

***ปาริตาร้องไห้โฮ  เหมรุจน์เดินหนีอย่างสุดจะหงุดหงิด

***สุดาดวงเก็บผ้าเก็บผ่อนมาอยู่ในบ้านของเหมรุจน์อีกคน  ศึกชิงห้องนอนเกิดขึ้นอีกรอบระหว่างปาริตากับสุดาดวง  สำเนียงเป็นคนห้ามทัพและจัดห้องให้อีกห้องให้สุดาดวงอยู่  นันดานอนซะใจอยู่บนเตียงโดยมีไลลาโดยมีไลลานั่งมองเจ้านายสาว

ไลลา : ท่าทางของคุณนันดูมีความสุขจังเลยนะคะ   ทั้งๆที่ผู้หญิงของคุณรุจน์มาแย่งกันทะเลาะกันลั่นบ้าน

นันดา : อ๊ะ  แล้วไลลาจะให้ฉันทุกข์ไปทำไมล่ะ  รู้ไหมฉันน่ะสะใจเป็นที่สุดที่นายนั่นเจอแบบนั้นต่อไปเขจาก็ไม่มีเวลาหรือโอกาสมาตอแยกับฉันอีกได้คนมาช่วยแบบคาดไม่ถึงเลยล่ะคราวนี้

ไลลา : คุณนันจะเป็นตาอยู่ใช่ไหมคะ

นันดา : อะไร

ไลลา : ก็ตาอินกะตานาแย่งปลากันสุดท้ายตาอยู่ได้ปลาไปกิน

นันดา : โอ้ยไม่เอาหรอก  ถ้าฉันจะเป็นตาอยู่ก็เป็นตาอยู่เย็นเป็นสุขไม่ใช่ตอนอยู่ตะกละกินปลาแน่ย่ะ  โยเฉพาะปลาตีนอย่างนายเหวนรกนั่น

ไลลา : ตายแล้วคุณนัน  เปรียบคุณรุจน์ซะไลลานึกภาพไม่ออกเลยค่ะ

***วันเวลาผ่านไปเหมรุจน์แทบหาความสงบสุขในชีวิตประจำวันไม่ได้  ปาริตากับสุดาดวงเป็นซะยิ่งกว่าขมิ้นกับปูนส่วนนันดาเธอไปๆมาๆระหว่างบ้านของเธอกับบ้านของเหมรุจน์  แต่ส่วนใหญ่จะไปอยู่ที่บ้านของเธอซะมากกว่า

***วันนี้เป็นวันครบรอบอายุ60ปีของเสริม  จึงจัดงานเลี้ยงกันในหมู่เพื่อนฝูงญาติมิตรที่บ้านหลังงาม  ชินก็มาร่วมอวยพรวันเกิดให้เพื่อนด้วยและในฐานะเกี่ยวดองกันอีกขั้น

เสริม : คนเรามันแก่เร็วแฮะ ดูสิเผลอแป๊บเดียวอายุปาเข้าไป60ปีแล้ว

***เสริมพูด

เพื่อน : เออแก่ง่ายแต่อย่าตายเร็วก็แล้วกันเพื่อนๆอยู่ดูลูกหลานมันเจริญรุ่งเรืองกันไปก่อน

***เพื่อนๆพูด

เสริม : ลูกน่ะเห็นแล้วมีเจริญดีแต่หลานนี่ซิ  ยังไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เห็นวะ

ชิน : เจ้ารุจน์มันมีความสามารถมีเมียทีสามสี่คน  แต่มันไม่มีความสามารถทำหลานให้แกซักคนหรือไงวะ

***ชินว่าแขวะเพื่อน  เสริมทำหน้าปุเลี่ยนๆตอบอ่อยๆ

เสริม : ไม่รู้มันกับใครก็เงียบจ้อย

เพื่อน : ใช้งานมากกระสุนด้านซะล่ะมั้งวะ

***เพื่อนอีกคนช่วยเสริม

เพื่อน : ข้าบอกให้นะโว้ย  คนมีฝีมือมันต้องมีคุณภาพด้วย  ลูกชายแกสงสัยจะมีแต่ฝีมือไม่มีคุณภาพ

***เพื่อนๆช่วยกันยำเสริมเพราะเริ่มมึนกันแล้ว

เพื่อน : เอ๊ะ  แล้วนี่แล้วสะใภ้ใหญ่ของแกไปไหนวะ

***เพื่อนถามเสริม  ชินมองหาลูกสาวยังคุยอยู่กับญาติผู้ใหญ่ที่เป็นผู้หญิงอยู่อีกมุม  ส่วนเหมรุจน์ก็อยู่กับบรรดาเพื่อนๆอีกมุม  ปาริตากับสุดาดวงก็อยู่กันคนละโต๊ะ  เขาเลยถามลูกสาวว่าทนได้ไหมที่เหมรุจน์มีเมียหลายคนแบบนี้  ถ้าทนไม่ได้ก็ขอให้ลูกกลับมาอยู่กับพ่อกับแม่แต่นันดาก็บอกว่าไม่มีปัญหาเธอขอเวลาอีกสักระยะแล้วคงขอหย่าให้เด็กขาด  ชินไม่รู้ว่าลูกสาวจะทำอะไรแต่ก็พร้อมที่จะให้ลูกกลับมาสู่อ้อมอกของพ่อตลอดเวลา  เพราะไม่ต้องการให้ลูกต้องทนอยู่กับผู้ชายเจ้าชู้มากเมียเช่นเหมรุจน์  สำหรับนันดาเธอชะล่าใจคิดว่าเหมรุจน์รังเกียจและไม่สนใจเธออีกแล้วจะอยู่ดูความวุ่นวายในชีวิตของเขาให้สะใจซะก่อนก็แค่อีกไม่นานเท่านั้นงานเลี้ยงเลิกจนสี่ทุ่มกว่า  เมื่อแขกกลับกันไปหมดแล้ว  เสริมเข้ามานั่งพักผ่อนเตรียมจะขึ้นข้างบนเหมรุจน์เดินเข้ามาโดยมีสุดาดวงเกาะแขนแจ

เหมรุจน์ : เหนื่อยไหมพ่อ

เสริม : ไม่เท่าไหร่หรอก  แกจะขึ้นนอนแล้วเรอะ

เหมรุจน์ : พ่อมีอะไรหรือเปล่า

เสริม : ไม่มีหรอกก็ว่าจะขึ้นนอนเหมือนกัน  แล้วนี่หนูนันกลับไปบ้านโน่นกับเขาหรือเปล่า

เหมรุจน์ : ไม่รู้สิผมไม่เห็น

เสริม : นี่แกอย่าทำเป็นหูป่าตาเถื่อนกับเมียของแกนัก

สุดาดวง : แหมคุณพ่อคะ  จะให้รุจน์ตามดูเขาทุกวิถีก้าวหรือไงคะ

***สุดาดวงว่า

เสริม : ไม่ถึงกับขนาดนั้นหรอก  แต่มันก็ต้องมีเวลาให้เขาบ้างยังไงเขาก็เป็นเมียแต่งออกหน้าออกตา

***เสริมว่าแล้วลุกขึ้นเดินหนีอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

สุดาดวง : รุจน์ขาคืนนี้นอนกับดวงนะ

ปาริตา : ไม่ได้

***ปาริตาแหวหล่อนเข้ามายืนโดยที่สุดาดวงไม่ทันเห็น

สุดาดวง : ทำไมจะไม่ได้  เมื่อคืนรุจน์ก็อยู่กับเธอแล้วจะควบทุกคืนโดยไม่แบ่งปันไม่ได้หรอกนะ

ปาริตา : ที่ไหนเมื่อคืนรุจน์ไม่อยู่กับฉันนะ

เหมรุจน์ : โอ้ย  นี่อย่าเถียงกันได้ไหม  ผมจะบ้าตายอยู่แล้วเลิกทำตัวเป็นตังเมซะที  เบื่อ  เบื่อที่สุดในโลก

***เหมรุจน์ว๊ากแล้วเดินหนี  แต่สุดาดวงไม่ยอมหล่อนวิ่งตามเขาตื้อจะให้เขาไปนอนด้วย  ปาริตาหรือจะยอมแล้วทั้งคู่ก็เถียงกันลั่นอีก  เหมรุจน์ตวาดอย่างเหลืออด

เหมรุจน์ : นี่ไปเลยนะ  จะไปไหนก็ไปกันเลย  ผมไม่ไปนอนกับใครทั้งนั้นได้ยินไหมไปให้พ้น

***สุดาดวงกับปาริตาหันมาค้อนตาเขียงใส่กัน  เหมรุจน์ขึ้นมาชั้นบนเจอกับนันดา  เธอยิ้มเยาะใส่เขาอย่างสะใจแล้วเดินเข้าห้องของเธอเหมรุจน์เดือดปุดๆแต่ทำอะไรไมได้

***เพราสุดแสนจะรำคาญปาริตากับสุดาดวง  เหมรุจน์จึงลงมานอนที่โซฟายาวในห้องนั่งเล่นข้างล่างดึกแล้วไลลาลงมาเอานมสดไปให้นันดา

ไลลา : ว๊ายตาเถร

เหมรุจน์ : ฉันเองตาเถรที่ไหน

***เหมรุจน์บอกเพราะไลลาตกใจ

ไลลา : คุณรุจน์ทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีกคะ  นี่ดึกแล้วนะคะ

เหมรุจน์ : แล้วเธอล่ะลงมาทำอะไรดึกๆดื่นๆไม่ยอมหลับยอมนอน

ไลลา : ไลลามาเอานมไปให้คุณนันค่ะ

เหมรุจน์ : ดึกป่านี้เขายังจะกินนมอีกหรือ

ไลลา : คุณนันเธออ่านหนังสือค่ะ  เลยอยู่ดึกทุกคืน

เหมรุจน์ : เหรอ

ไลลา : ไลลาไปเอานมก่อนนะคะ

***เหมรุจน์มองตามแม่สุนัขแสนซื่อเฝ้าเจ้านายแจ  เมื่อไลลาถือแก้วนมจะขึ้นบนเหมรุจน์จึงเรียก

เหมรุจน์ : ไลลา

ไลลา : ค่ะ คุณรุจน์จะเอานมเหมือนกันเหรอคะ

เหมรุจน์ : เปล่าแต่แก้วนมนั้นน่ะ  เอามาให้ฉันฉันจะเอาขึ้นไปให้เจ้านายของไลลาเอง

ไลลา : เอ่อ...

***ไลลาอึกอัก

เหมรุจน์ : ส่งมาซี่แล้วเธอก็ไปหาที่นอนเอานะ  จะไปนอนกับป้าสำเนียงก็ได้

ไลลา : ไม่ได้หรอกค่ะ  คุณนันเธอให้ไลลานอนเป็นเพื่อนเธอ

เหมรุจน์ : จะไม่ได้ได้ยังไง  ฉันจะเข้าไปนอนในห้องนั้นแล้ว  เธอจะนอนด้วยได้ยังไง  เอาแก้วนมมานี่

ไลลา : ไลลาขอไปบอกคุณนันก่อนนะคะ

เหมรุจน์ : ไม่ต้อง

***ไลลาหน้าเสียจำต้องส่งแก้วนมให้เหมรุจน์  ในใจนึกเป็นห่วงนันดาแต่ไม่รู้จะทำยังไง

***เหมรุจน์เอาแก้วนมสดวางบนโต๊ะหน้าบันได เมื่อขึ้นมาข้างบนเขาเดินไปที่ห้องหอที่ม่าเคยได้นอนอีกเลยตั้งแต่คืนวันส่งตัวประตูห้องไม่ได้ล็อคเพราะไลลาออกไปเอานำสด  เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดเบาๆ  นันดานอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่บนเตียงแต่ยังไม่วายร้องสั่งเพราะคิดว่าไลลา  เข้ามา

นันดา : ล็อคประตูซะด้วยนะไลลา  อย่าลืม

***เสียงดังกริกของกลอนล็อคทำงาน  เหมรุจน์เดินมายืนข้างเตียง  นันดายังอ่านหนังสืออย่างติดมันและไม่ได้เฉลียวใจว่าผู้ที่อยู่ข้างเตียงเธอไม่ใช่ไลลา

นันดา : เธอน่ะนอนได้แล้ว  แก้วนมก็วางบนโต๊ะน่ะแหละฉันจะนอนแล้วค่อยกิน

***ปากก็สั่งตาก็จับจ้องอยู่กับตัวหนังสือ  เหมรุจน์ลงนั่งที่เตียงกลิ่นหอมแปลกๆโชยเข้าจมูก  นันดาจึงหันมองอย่างแปลกใจแล้วก็ถึงกับสะดุ้งพรอดลุกขึ้นนั่ง  เหมรุจน์คว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอจับกดลงนอน

นันดา : ว๊าย  นายเข้ามาทำไม  ออกไปนะ  ไลลาไลลา

เหมรุจน์ : จะเรียกทำไมไลลาเขาไปนอนแล้ว

***นันดาดิ้นสุดแรงเหมรุจน์ก้มลงจูบที่ปากของเธอ

นันดา : อย่านะ ออกไป  ออกไปให้พ้น

เหมรุจน์ : เหมรุจน์จะให้ผมออกไปไหน  คุณทำให้ผมต้องไม่มีห้องจะนอนสะใจมากใช่ไหม  คืนนี้ผมจะนอนกับคุณ

นันดา : ไม่นะไม่

***นันดาดิ้นรนสุดฤทธิ์  แต่เหมรุจน์กอดมัดเธอไม่ยอมปล่อยนันดาตัวเล็กบอบบางจะสู้แรงของเหมรุจน์ได้อย่างไร  ในไม่ช้าเธอก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวดแทบขาดใจ  เพราะตกเป็นของเหมรุจน์อย่างสุดจะพัดทานแรงของเขาได้  เวลาผ่านไปเหมรุจน์สุขสมเต็มที่และตื่นเต้นอย่างเหลือล้น  เมื่อรู้ว่าที่แท้นันดายังบริสุทธ์ผุดผ่องเขานึกเจ็บใจตัวเองที่โง่ให้นันดาหลอกมาตั้งนานเขากอดกระชับเธอแนบอกกระซิบข้างหูของเธออย่างอิ่มเอมและภูมิใจ

เหมรุจน์ : คุณโกหกผมคุณนัน

***นันดากัดฟันน้ำตาไหลเป็นทางลงเปียกหมอน  เหมรุจน์จูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ

เหมรุจน์ : ร้องไห้ทำไมคนเก่งเขาไม่ร้องกันหรอกรู้ไหม

***นันดาพักอกเขาให้ปล่อยเธอ  แต่เหมรุจน์ไม่ยอมปล่อยกลับกระชับแขนให้แน่นขึ้น

นันดา : คนเลวปล่อยฉันนะ  สมใจนายแล้วก็ไปให้พ้น

เหมรุจน์ : จะไล่ผมไปไหนเราเป็นผัวเมียกันนะ  ผัวเมียเขาต้องอยู่ด้วยกันนอนด้วยกันสิ  แล้วก็ทำแบบนี้กัน

***นันดาน้ำมูกน้ำตาไหลร้องไห้อย่างสุดแค้นที่เสียท่าให้เขาจนได้  เหมรุจน์ตื่นนอนตอนเช้าไม่เห็นนันดาแล้ว  เขาลุกขึ้นนั่งกระหยิ่มยิ้มย่องสุขใจ  ฮัมเพลงเบาๆเข้าไปอาบน้ำอย่างสุขสมอุรากลับออกมาจัดการแต่งตัว  หนังสือของนันดาหล่นอยู่ข้างเตียง  เขาเดินหยิบเปิดออกดูสามสี่หน้าแล้ววางไว้บนโต๊ะเล็กหัวเตียงบนเตียงผ้าปูที่นอนสีขาวเปื้อนเลือดเป็นวงขนาดใหญ่  เลือดสาวของนันดา  เหมรุจน์นึกถึงเมื่อคืนอย่างภูมิใจ  กว่าจะรู้ว่าน้ำผึ้งยังบริสุทธ์ก็เสียเวลาไปซะเป็นเดือน  เขานี่โง่จริงๆเลยเหมรุจน์ลงมาข้างล่างเจอแต่สุดาดวงกับปาริตาที่หน้าเง้าหน้างอกันอยู่

เหมรุจน์ : ป้าสำเนียงคุณนันล่ะ

***เขาถามแม่บ้าน

สำเนียง : คุณนันเธอไปบ้านของเธอแต่เช้าแล้วค่ะ

สุดาดวง : รุจน์ถามหาเขาทำไมคะ  เขาก็กลับไปบ้านเขาอยู่บ่อยๆ

***สุดาดวงว่า

เหมรุจน์ : ป้ามีอะไรกินมั่งเช้านี้ผมหิวจัง

สำเนียง : มีข้าวต้มหมูค่ะ

เหมรุจน์ : ตักมาเลย ผมหิวขอกินก่อนเลย

ปาริตา : รุจน์คะเมื่อเมื่อคืนรุจน์นอนที่ไหน

***ปาริตาถามเพราะดึกแล้วเธอลงมาข้างล่างไม่เห็นเขา

เหมรุจน์ : นอนในห้องน่ะสิ

ปาริตา : ห้องไหน

สุดาดวง : ไม่ใช่ห้องฉันนะ

***สุดาดวงรีบบอก

ปาริตา : รุจน์นอนห้องไหนกันแน่

เหมรุจน์ : ห้องคุณนันมีอะไรไหม

ปาริตา : รุจน์

***ทั้งสุดาดวงและปาริตาตาโตแต่คนที่ตาโตกว่าคือป้าสำเนียง  จะเป็นไปได้ยังไงนางรู้ว่าเหมรุจน์ไม่เคยไปนอนที่หอของนันดาเลยตั้งแต่แต่งงาน  นันดาเอาไลลาเข้าไปนอนเฝ้าด้วยตลอด

                                                   ........................................................................................

ตอนที่  18

***สำหรับนันดาเธอกลับมานอนระทมทรวงอยู่ที่บ้านของเธอ  แก้วตาเข้ามาหาลูกสาว  เพราะนันดากลับมาบ้านก็ขลุกอยู่แต่ในห้องของเธอ

แก้วตา : นันเป็นอะไรลูกมาบ้านก็ไม่ยอมพูดจาอะไรกับใคร  อยู่แต่บนห้องนี่ทะเลาะกับรุจน์มาใช่ไหม

นันดา : แม่คะนันจะหย่ากับเขา  จะไม่กลับไปอยู่บ้านโน่นอีก

แก้วตา : ทะเลาะอะไรกันหรือบอกแม่ซิ  แม่จะไปจัดการให้

นันดา : เขารังแกนันค่ะแม่นันเกลียดเขา

แก้วตา : นี่เขากล้าดียังไงถึงมารังแกลูกของแม่แบบนี้ต้องไปพูดกันให้แตกหักแล้ว  หนอยเอาเมียน้อยเมียเก็บมาอยู่รอบบ้านยังไม่พอยังกล้ามารังแกลูกของแม่อีก  ไปไปกับแม่  แม่จะไปจัดการให้รู้เรื่องไปเลย

นันดา : ไม่เอาค่ะแม่  แค่นันหย่ากับเขาก็พอแล้ว

แก้วตา : หย่าก็หย่า ไม่ต้องไปทนเลยพอกันที  แม่มีปัญญาเลี้ยงลูกของแม่ได้

***แก้วตาโกรธเพราะไม่รู้ความจริง  แต่นันดาห้ามไว้และขออนุญาตหย่ากับเหมรุจน์ซึ่งแก้วตาก็ยอม  แก้วตาเอาเรื่องที่นันดาขอหย่ากับเหมรุจน์ไปบอกชิน

ชิน : จะหย่าเรอะ

แก้วตา : ค่ะหย่าไปเถอะ  ถึงอยู่ด้วยกันไปยายนันไม่มีความสุขแน่  เขาเอาเมียเก่าเมียเก็บเข้ามาอยู่ในบ้านสองคนสามคน  ยายนันจะต้องทนขมขื่นไปจนตายถ้าอยู่กับเขาต่อไป

ชิน : ตามใจจะหย่าก็หย่า  ผมไม่ห้ามอยู่แล้ว  แล้วจะไปหย่ากันเมื่อไหร่

แก้วตา :  ฉันจะบอกเขาให้ไปเจอกันที่อำเภอ  จะพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็ได้

***ตกเย็นฝนตกลงมาอย่างหนักนันดาไม่ยอมกลับมาบ้านเหมรุจน์คอยเธอจนถึงมืด  สุดาดวงเข้ามาออดอ้อนเง้างอด

สุดาดวง : รุจน์  พักนี้ดวงไม่มีความสุขเลย

เหมรุจน์ :  ไม่มึวามสุขแล้วคุณจะให้ผมทำยังไง

สุดาดวง :  ดวงอยากไปเที่ยวตามลำพังกับรุจน์  คืนนี้เราไปเที่ยวกันไหมคะ

เหมรุจน์ : ฝนตกหนักอย่างนี้เนี่ยนะ  คุณนี่ไม่ดูฤดูกาลเอาซะเลยนะฝนตกยังกับฟ้ารั่วยังคิดจะไปเที่ยวอีก

***เหมรุจน์พูดอย่างเซ็งๆ

สุดาดวง : งั้นเราขึ้นไปนอนคุยกันก็ได้นะคะ  ไปคะ  เดี๋ยวดวงจะบีบนวดให้

เหมรุจน์ : ดวงคุณขึ้นไปก่อนนะ  ผมอยากนั่งอยู่ตรงนี้สักเดี๋ยว

สุดาดวง : แล้วรุจน์ตามดวงขึ้นไปนะคะ

***เหมรุจน์นั่งถอนใจ  สุดาดวงหอมแก้มเขาแล้วรีบขึ้นข้างบนเพื่อไปรอเขา

เสริม : นั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้วะเจ้ารุจน์

เหมรุจน์ : นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะพ่อ

เสริม : วันนี้สงสัยหนูนันนอนที่บ้านโน่น  ตั้งแต่เช้าแล้วพ่อไม่เห็นหน้าเลย  เขาไปบ้านเขาตอนไหนแกรู้ไหม

เหมรุจน์ : คงตั้งแต่เช้านั่นแหละ

เสริม : พ่อละเสียวไอชินมันจะเอาลูกสาวของมันกลับนัก

เหมรุจน์ : เขาจะเอากลับไปได้ยังไง  นันดาแต่งงานแล้วมีครอบครัวแล้ว

เสริม : เฮอะ  ถ้าแกมีลูกสาวแล้วมีลูกเขยแย่มาก  แกจะเอาลูกสาวกลับไหมวะ

เหมรุจน์ : ผมไม่ยอมหรอกพ่อ

เสริม : แกไม่ยอมจะรั้งเขาไว้ทำไม  เมียเมียของแกอีกตั้งสองคนยังไม่พออีกเหรอวะ

เหมรุจน์ :  แต่นันดาเป็นเมียแต่งจดทะเบียนของผม

เสริม : แกเลยจะเอาเขามาเก็บใส่ตู้เอาไว้  แล้วนอนกับเมียเก็บเมียน้อยไปใช่ไหม

เหมรุจน์ : พ่อพูดเหมือนอยากให้ผมเลิกกับนันดา

เสริม : ก็ถ้าเขาจะขอเลิก  แล้วพ่อจะไปทำยังไง  ไปพูดไปเอะอะไรได้  ตอนก่อนแต่งก็ตกลงกันไว้  ถ้าลูกสาวของเขาไม่มีความสุขเขามีสิทธิจะเอาลูกของเขาคืน

เหมรุจน์ : แล้วพ่อไปตกลงกับเขาอย่างนั้นได้ยังไง  นันดาเป็นเมียผม  ผมจะให้หรือไม่ให้ก็ขึ้นอยู่กับผมไม่ใช่พ่อ

เสริม : วะ  ไอ้นี่มันว่าพ่อ  ก็เขาคาดคั้นเอาแบบนั้นจะไม่ยอมตกลงกับเขาได้ยังไง  แกก็ทำตัวให้มันดีๆสิ  ถ้ากลัวเขาจะมาเอาเมียคืนก็   อ้าวเห้ยแล้วนั่นแกจะไปไหน

เหมรุจน์ : ไปรับนันดากลับบ้าน  หรือไม่ก็นอนค้างที่โน่นพ่อปิดบ้านเลยนะไม่ต้องห่วงผม

***เหมรุจน์พูดแล้วเดินลิ่วออกไป

เสริม : แกจะไปยังไงวะ  ฝนตกหนักออกอย่างนี้  เจ้ารุจน์

***ฝนตกหนักมาแก้วตาบ่นกับชิน

แก้วตา : ตกหนักแบบนี้พรุ่งนี้มีสิทธิน้ำท่วมถนนอีกนะคะ  ถนนหน้าบ้านของเรามันต่ำ  ฉันว่าจ้างคนมาทำซะดีไหม

ชิน : ก็เอาซี่  แต่ว่าทำตอนฝนตก  มันจะเละนะ  รถเข้าออกก็ลำบาก

แก้วตา : แล้วปล่อยให้น้ำท่วมขังไม่ลำบากกว่าหรือคะ

***แสงไฟรถส่องอยู่ที่ประตูรั้วบ้าน  แก้วตาชะเง้อมองอย่างแปลกใจ

แก้วตา : คุณคะ  สงสัยตาดลจะกลับมานอนบ้านนะคะนั่น

ชิน : เรอะ  แล้วทำไมมาเอาดึกเลยฝนก็ตกอย่างนี้  อกไปรับลูกหน่อยไป

แก้วตา : ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ  ตาหนุนออกไปเปิดประตูให้แล้ว  เอ๊ะไม่ใช่รถของตาดลนี่

ชิน : อ้าวแล้วรถใครล่ะ  มาเอาป่านนี้

แก้วตา : อ๋อ  รถของพ่อลูกเขยตัวดีของคุณน่ะซี่คะ  ดีเลยมาก็ดีเลยจะได้พูดกันซะให้รู้เรื่องรู้ราวไป

ชิน : เอ่อ..แม่แก้วใจเย็นๆ ก่อนน่า  ดูเขาไปก่อนว่าเขามาทำไม

***สองผัวเมียรีบออกไปรับหน้าลูกเขย  เหมรุจน์จอดรถแล้ววิ่งผ่าฝนเข้ามาในบ้าน

เหมรุจน์ : คุณพ่อคุณแม่

ชิน : ทำไมมาตอนนี้หืมม์  ฝนก็ตกแล้วมันก็ดึกแล้วสี่ทุ่มแล้วเนี่ย

***ชินพูดแบบตำหนิเขาไปด้วย  แก้วตาน่ะหน้างอตั้งท่าเลยเชียว

เหมรุจน์ : ผมจะมารับคุณนัน  รอให้ฝนซาก็ไม่ซาซักที  เลยมาเอาดึกไปหน่อย

แก้วตา : จะมารับเขาทำไมกัน

***แก้วตาแหว  แต่ชินสะกิดเมีย

ชิน : มันดึกแล้ว  เอาไว้พรุ่งนี้เถอะนะ  ฝนฟ้ามันก็ตกจะตากฝนกลับไปได้ยังไง

***ชินบอก

แก้วตา : ฉันไม่ให้ลูกของฉันกลับไปแล้วล่ะ  เธอมาก็ดีเราจะได้พูดกันซะให้มันรู้เรื่องไปเลย  ฉันต้องให้ยายนันหย่ากับเธอให้มันจบๆไป

เหมรุจน์ : คุณแม่เรื่องอะไรจะให้ผมหย่ากับนัน

แก้วตา : อยู่ด้วยกันแล้วมันไม่มีความสุขมันก็ต้องหย่ากันสิ  ฉันน่ะทนเห็นลูกสาวของฉันทุกข์ทรมานต่อไปไม่ได้แล้วนะ  เธอเอาเมียกี่คนมาอยู่ในบ้าน  ยังไม่พอยังรังแกลูกของฉันอีก  หย่ากันซะลูกของฉันจะได้หมดเวรหมดกรรม

เหมรุจน์ : ผมไม่หย่า

***เหมรุจน์สวนทันที  แก้วตาแหว

แก้วตา : จะรั้งลูกฉันไว้ทำไม  ลูกของฉันเขาไม่ทนอยู่กับเธออีกแล้ว

ชิน : แม่แก้วใจเย็นๆ ค่อยๆพูดเถอะเดี๋ยวบ่าวไพร่ มันมาได้ยินไม่ดีนะ

แก้วตา : ค่อยๆพูดเหรอคะ คุณก็เห็นเขาไม่ยอมหย่าให้ยายนันวันนี้ก็รังแกลูกเรามา  จะให้เขาเอาลูกของเราไว้ทารุณหรือไง

เหมรุจน์ : คุณนันบอกคุณแม่เหรอครับว่าผมรังแก

แก้วตา : ใช่แล้วมันจริงหรือเปล่า  ยายนันแจ้นกลับบ้านมาแต่เช้า  หน้าตานี้อิดโรยมาเลย  นี่นะคงถูกทารุณมาอย่างหนัก

***เหมรุจน์ไม่รู้จะพูดยังไง  ถูกแก้วตาว่าแจ๋นๆ

แก้วตา : ฉันน่ะอดทนเห็นลูกสาวถูกเธอเอาไปย่ำยีน้ำใจมานานแล้วนะ  หนอยแต่งงานเสร็จแล้วก็เอาเมียน้อยเมียเก็บเข้ามาอยู่ในบ้านเลย  ทำอะไรไม่เคยเกรงใจกันทั้งสิ้น  เห็นว่าแต่งลูกของฉันไปแล้ว

เหมรุจน์ : คุณแม่ฟังผมก่อน  ที่ผมเอาดวงกับปาเข้ามาอยู่ในบ้าน  ก็คุณนันเป็นคนอนุญาตให้เขาเข้ามาอยู่  ผมกับพ่อไม่ยอมแต่คุณนันเขาถือสิทธิว่าเป็นเจ้าของบ้าน  เขาให้อยู่แล้วผมจะทำยังไง

แก้วตา : อะไรนะ

***แก้วตาตาโต

เหมรุจน์ : แล้วที่ว่ารังแกมันก็ไม่จริงเลย  เมื่อคืนผมนอนกับเขา  ผมแต่งงานกับเขามาจะสองเดือนแล้วเพิ่งได้นอนด้วยกันก็เมื่อคืน  ถ้าผัวเมียนอนด้วยกันแล้วถือว่ารังแกกันคนทั้งโลกมิถูกรังแกหมดเหรอครับ

ชิน : อ้าวแล้วกัน

***ชินร้องตาโตส่วนแก้วตาอ้าปากค้างพูดไม่ออก

แก้วตา : ก็ยายนันบอกว่าเธอรังแกเขา

เหมรุจน์ : คุณแม่เรียกเขามาถามซิครับว่าที่ผมพูดน่ะจริงไหม

ชิน : แม่แก้วผมว่ามันชักจะยังไงๆแล้วนา

แก้วตา : ไม่รู้ล่ะ ก็ยายนันบอกฉันแบบนี้นี่

เหมรุจน์ : ผมขอขึ้นไปหานันดานะครับ

ชิน : เอ่อ..จะรีบกันกลับไปนี่น่ะหรือ  พ่อว่าเอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะ  นี่ฝนมันก็ตกแล้วก็ดึกแล้วด้วย

เหมรุจน์ : ไม่รับเขากลับก็ได้แต่ผมขอขึ้นไปพบเขาหน่อย

ชิน : เธอจะนอนค้างที่นี่พ่อก็อนุญาตนะ

เหมรุจน์ : ขอบคุณครับ

แก้วตา : คุณคะ

ชิน : น่าเรื่องระหว่างผัวเมีย  เราไปนอนเถอะให้เขาคุยกันเองดีกว่า

เหมรุจน์ : ผมไม่รู้ว่าห้องคุณนันอยู่ตรงไหน

ชิน : มาเดี๋ยวพ่อพาไป

เหมรุจน์ : ขอบคุณครับคุณพ่อ

***เหมรุจน์เดินตามชินขึ้นมายังชั้นบน  ชินเคาะประตูเรียกลูกสาว

ชิน : นัน...หลับแล้วหรือยังลูกเปิดประตูให้พ่อหน่อย

***นันดามาเปิดประตูให้พ่อแต่คนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือเหมรุจน์

***เธอตจะปิดประตูแต่ชินรีบบอก

ชิน : เดี๋ยวยายนัน  รุจน์เขามาหา

เหมรุจน์ : ขอบคุณครับคุณพ่อ

***เหมรุจน์หันไปขอบคุณพ่อตาแล้วรีบผลักประตูแทรกตัวเข้ามาในห้อง  นันดาตาเขียวปัดอย่างเอาเรื่อง

นันดา : นายมาทำไม  ที่นี่บ้านของฉันนะ

เหมรุจน์ : ที่โน่นก็บ้านคุณ

นันดา : นี่นายตามาหาเรื่องฉันถึงที่นี่เลยหรือไง

เหมรุจน์ : ไม่เอาน่า  คุณก็รู้ว่าผมตามคุณมาทำไม  ตั้งแต่เมื่อคืนเรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย

นันดา : ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย  นอกจากเรื่องหย่าฉันขอหย่า

เหมรุจน์ : ไม่

นันดา : นายเหมรุจน์ นายก็ได้สมใจแล้วจะรั้งฉันไว้ทำไม ฉันเกลียดนาย และจะไม่ทนอยู่กับนายเด็ดขาด

เหมรุจน์ : ก็เพราะผมได้คุณแล้วน่ะสิ ถึงไม่ยอมหย่าข้าวเพิ่งสุกใหม่ปลายังเนื้อมัน  ถ้าผมหย่าผมก็โง่น่ะซิ ที่ผ่านมาโง่ให้คุณหลอกซะตั้งนาน  คุณรู้ไหมผมอยากเขกหัวตัวเองกี่สิบครั้ง  คุณน่ะเก่งเก่งมาก

เหมรุจน์เดินเข้าหา  นันดาวิ่งไปคว้าไม้เบสบอลที่มุมห้องร้องตวาดห้าม

นันดา : นายอย่าคิดมาแตะต้องตัวฉันอีกนะ  ฉันฟาดหน้าแหกจริงจริง

เหมรุจน์ : ผมก็รู้ว่าคุณกล้าฟาดผม  แต่ผมมันคนแปลก  ยิ่งห้ามยิ่งชอบ

***เหมรุจน์พุ่งเข้าหานันดา  นันดาจึงฟาดไม้เบสบอลไปที่หัวของเขาอย่างสุดแรง  เข้าที่ทัดดอกไม้ของเหมรุจน์อย่างเหมาะเหมง  ร่างของเหมรุจน์เซถลาและฟุบลงแน่นิ่งเลือดไหลทะลักจากบาดแผลที่แตกฉกรรจ์  นันดาตกตะลึง  เธอจ้องมองร่างที่นอนนิ่งแล้วโยนไม้เบสบอลทิ้งก่อนจะหันหลังวิ่งไปเปิดประตู  แล้ววิ่งไปทุกประตูห้องของพ่อแม่อย่างตกใจ

นันดา : พ่อๆๆ  แม่ๆๆ  โครมๆๆ

ชิน :อะไรกันยายนัน

***ชินเปิดประตูออกมายายนันโผลกอดพ่อ  ร้องไห้ตัวสั่นเทา  แก้วตาถามลูกอย่างตกใจ

แก้วตา : ยายนันเป็นอะไรลูก  นายรุจน์เขาทำอะไรลูกหาบอกแม่ซิบอกแม่

นันดา : เขาตายแล้วแม่  เขาตายแล้ว

ชิน : อะไรใครตาย

***ชินตาเหลือกรีบถามลูกสาว

นันดา : นายรุจน์ค่ะพ่อ  นายรุจน์ตาย  ตายแล้ว

ชิน : ยายนันพูดอะไร

***นันดาร้องไห้โฮตัวสั่นเทา  ชินถามแต่นันดาเอาแต่ร้องไห้อย่างขวัญเสีย  ชินจึงวิ่งไปที่ห้องของนันดา  แก้วตากอดลูกสาวพยายามปลอบ

แก้วตา : นันใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆแก้วบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น

***ชินวิ่งกลับมาที่แก้วตาในมือเขาเลือดแดงฉาน  แก้วตาตาเหลือก

แก้วตา : ว๊ายตายแล้ว  นั่นมันเลือด

ชิน : ก็เลือดน่ะสิ  นันนายรุจน์เป็นอะไรทำไมถึงได้จมกองเลือดแบบนั้น  แม่แก้วไปตามเจ้าหนุนมาเร็วเอารุจน์ไปส่งโรงพยาบาลก่อน

แก้วตา : รุจน์ทำไมคะคุณ

ชิน : ไม่รู้หัวแตกนอนสลบอยู่  เอาไปส่งโรงพยาบาลก่อนเร็ว

***เหมรุจน์ถูกนำโรงพยาบาลท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างหนัก  นันดาเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว  แก้วตาพยายามปลอบถามลูก

แก้วตา : นัน  บอกแม่มาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น  หนูทำรุจน์เขาใช่ไหม

***นันดาพยักหน้ารับสะอื้นอีก

แก้วตา : หนูเอาอะไรตีเขาถึงได้หลบแน่นิ่งไปอย่างนั้น

นันดา : ไม้เบสบอลค่ะแม่

แก้วตา : ตายแล้ว  หนูเอาไม้นั้นตีเขา  รู้ไหมมันถึงตายได้นะ

นันดา : นันไม่รู้  เขาจะเข้ามาหานัน  นันเลยฟาดไปเต็มเหนี่ยว

แก้วตา : แปลฉกรรจ์อย่างนั้นไม่รู้จะเป็นยังไงมั่ง  โธ่เอ้ยลูก  ไม่น่าเลย